قدس آنلاین: فرش‌های پرنقش و نگار پهن شده در صحن‌ها، پایگاه‌های شبانه‌روزی فوریت‌های پزشکی حرم مطهر، زائربرها و... همگی در پرتو سنت حسنه وقف، نذر و اهدا برای میهمانان داخلی و خارجی شمس الشموس(ع) فراهم شده است. خدماتی که امروزه دامنه آن تا یاری‌رسانی به سیل‌زدگان کشور، تهیه و توزیع بسته‌های کمک معیشتی بین اقشار محروم و... گسترش یافته است. در این مجال با ابراهیم عسکری که به جمع واقفان آستان قدس رضوی پیوسته است، همکلام می‌شویم. او متولد سال ۱۳۳۸ و اهل روستای آلوکلاته استان گلستان است. البته در حال حاضر در شهر گرگان سکونت دارد و به روستا رفت و آمد می‌کند.
آقای عسکری! چه چیزی را وقف حرم مطهر رضوی کرده‌اید؟
زمینی را که با کارگری و تلاش خود در روستا در دهه ۵۰ خریداری کرده بودم، به سه قسمت تقسیم کردم. یک سوم آن را به فرزندانم واگذار کردم، روی بخش دیگری از آن خودم تا زمانی که در قید حیات هستم کشت و کار می‌کنم. یک سوم دیگر آن را هم در سال ۹۷ بر حرم مطهر آقا علی بن موسی الرضا(ع) وقف کردم. امیدوارم مورد قبول ایشان قرار گرفته باشد، چون هدفم خدمت به خلق خدا بوده است. البته از ششدانگ یک حلقه چاه هم سه دانگ سهم من بود که آن را بین فرزندانم و آستان قدس رضوی نصف کردم.
چرا حرم مطهر رضوی را برای انجام این وقف انتخاب کردید؟
ائمه معصومین(ع) را بسیار دوست دارم و چند باری هم به زیارت کربلا، مشهد و قم مشرف شدم. در این بین، حاجتی داشتم که به ضمانت امام رضا(ع) برآورده شد و علاقه‌ام به این امام بزرگوار را بیشتر کرد.
چگونه با مسیر وقف بر آستان قدس رضوی آشنا شدید؟
برای وقف زمینم پرس‌وجو کردم و با دفتر نمایندگی آستان قدس رضوی در گرگان آشنا شدم. با سرپرست این دفتر درد دلم را در میان گذاشتم. بدین ترتیب مراحل اداری این وقف با همکاری آنان انجام شد. البته تا زمانی که در قید حیات هستم، روی زمینی که سهم آقا علی بن موسی الرضا(ع) است، خودم کشت و کار کرده و عواید آن را به حساب آستان قدس رضوی واریز می‌کنم. روی این زمین محصولاتی مانند گندم، جو، پنبه و... می‌توان کشت کرد.
خانواده‌تان چه نگاهی به این کار داشتند؟
سایر اعضای خانواده‌ام هم هر کدام به اندازه توانشان در مسیر وقف گام برداشته‌اند. آن‌ها همیشه سعی کردند در کار خیر از همدیگر پیشی بگیرند؛ چرا که در خانواده‌ای مذهبی بزرگ شدم و پدرم از روحانیون مبارز بود که در اوایل دهه ۴۰ توسط رژیم طاغوت دستگیر و به مقام رفیع شهادت نایل شد. یکی از برادرانم هم در دوران دفاع مقدس شهید شد. خودم هم به طور افتخاری برای خدمت به وطنم در جبهه حضور داشتم و از جانبازان این دوران هستم.
معتقدم ۱۰۰ درصد برکت این وقف در زندگی‌ام جاری بوده و هست. در واقع از همان دوران کودکی که وارد عرصه کار و تلاش شدم، از خداوند خواستم مال زیادی ندهد که در آن دنیا بازخواست شوم همچنین دستم پیش کسی دراز نشود. خدا را شاکر هستم که از راه حلال و کشاورزی و دامپروری کسب درآمد کرده و تا به امروز با همان نیتی که در دل داشتم آبرومندانه زندگی کرده‌ام. از یک طرف توانسته‌ام فرزندانم را سروسامان دهم و از طرف دیگر در کارهای خداپسندانه مختلف مثل یتیم‌نوازی و ساخت مسجد مشارکت کنم. حتی پول سفر حج خود را برای آزادی یک زندانی اهدا کردم. خانواده‌ام هم قانع و همراهم بوده‌اند. بی‌تردید داشتن نام نیک و آبرو در جامعه و بین اطرافیان بزرگ‌ترین سرمایه هر انسانی است. در قبال نعمت‌های بی‌شماری که خداوند به ما عطا کرده است، اگر شب و روز هم نماز و دعا بخوانیم و بیش از این در امر خیر قدم برداریم، باز هم به خدا و ائمه اطهار(ع) بدهکار هستیم. قدم گذاشتن در این مسیرها توفیق الهی می‌خواهد.
در دل چه خواسته‌ای از امام هشتم(ع) دارید؟
خواسته!؟ پیش از شیوع بیماری کرونا به حرم مطهر رضوی مشرف شده بودم و در حال حاضر آرزویم امکان زیارت دوباره حرم آقا علی بن موسی الرضا(ع) با خانواده‌ام است. همین برای من کافی است. البته با آنکه از مشهدالرضا دور هستیم، اما دلمان با این امام بزرگوار است و از شهر و دیار خود به ایشان سلام داده و راز و نیازمان را در میان می‌گذاریم.
انتهای پیام/
نظر شما