قدس آنلاین:  دهه ولایت و امامت با واقعه تاریخی بسیار بااهمیتی که مورد عنایت کتاب الهی نیز قرار گرفته، گره خورده است. امتحان بزرگ الهی که خداوند برای حضرت ابراهیم و اسماعیل(ع) به وجود آورد و هر دو امام(ع) از این امتحان سخت، سربلند بیرون آمدند موضوع عید سعید قربان است که برای همیشه تاریخ ماندگار و جاویدان باقی می‌ماند.

حضرت ابراهیم(ع) در امتحان سخت الهی و به تعبیر قرآن ابتلا را به خوبی پشت سر گذاشت. به دلیل همین ابتلا و ابتلائات دیگر که خداوند به عنوان کلمات از آن یاد می‌کند، منصب بزرگ امامت را در سنین پیری به او عنایت می‌کند.

در آیه 124 سوره بقره که به آیه امامت شهرت دارد، خداوند فرموده است: هنگامی که خدا ابراهیم را به اموری امتحان فرمود و او همه را بجای آورد، خدا به او گفت: من تو را به پیشوایی خلق برگزیدم. مقام امامتی که پس از پیروزی حضرت ابراهیم(ع) در امتحانات الهی به ایشان داده شد، مقامی بالاتر و برتر از مقام نبوت و رسالت است.

مقام امامت، مقام تحقق بخشیدن به اهداف دین و هدایت به معنی ایصال به مطلوب است نه فقط ارائه طریق. بسیاری از پیامبران همانند حضرت ابراهیم(ع) و پیامبر اکرم(ص) از هر سه مقام نبوت، رسالت و امامت برخوردار بودند. یعنی هم دریافت وحی می‌کردند، هم فرمان‌های الهی را تبلیغ می‌کردند، هم در تشکیل حکومت و اجرای احکام تلاش می‎کردند و هم از طریق باطنی به تربیت نفوس می‌پرداختند.

پیامبر اسلام(ص) مقام امامت و ولایت خود را که مقام امامت اضافه بر مقام نبوت و مقام پیامبری است با دعای حضرت ابراهیم(ع) بدست آورد. در ادامه آیه امامت آمده است که حضرت ابراهیم(ع) عرض کرد امامت به فرزندان من هم می‌رسد و خدا فرمود: اگر شایسته باشند می‌دهم، زیرا عهد من به مردم ستمکار نخواهد رسید. خداوند نیز این دعا را مستجاب کرده و بیان می‌کند از ذریه تو آن‌ها که ظالم نباشند این عهد به آن‌ها خواهد رسید. پیامبر(ص) نیز عهد امامت که عهدی الهی است و ریشه در عید قربان دارد را در عید غدیر به علی بن ابی‌طالب(ع) تفویض می‌کند؛ در حقیقت عهد و پیمانی که منصبی الهی است و خداوند سبحان ابراهیم(ع) را به آن منصوب کرده و بعد به پیامبر اسلام(ص) رسیده بود، در این روز به علی(ع) واگذار شد. خداوند که در آیه 67 سوره مائده معروف به آیه تبلیغ می‌گوید: ای فرستاده ما آنچه را از ناحیه پروردگار به تو نازل شده برسان و خبر بده.

امامت و ولایتعهدی است از ابراهیم(ع) تا حضرت امیرالمؤمنین(ع) و اولاد آن حضرت(ع). در زمانه حاضر نیز امامت و ولایت بر عهده امام حی و حاضر حضرت ولی عصر(عج) است که حالا به جانشین ایشان مقام معظم رهبری رسیده است.

در این میان مسئله تربیتی مهمی نیز وجود دارد؛ اینکه حضرت ابراهیم(ع) نسبت به ذریه خود عنایت خاصی داشت.

همچنان که در آیه 37 سوره ابراهیم آمده است آن حضرت به پروردگار فرمود: خدایا من برخی از ذریه و فرزندان خود را به وادی بی‌کشت و زرعی نزد بیت‌الحرام تو مسکن دادم تا نماز را به پا دارند. پس تو دل‌هایی از مردمان را به سوی آن‌ها مایل گردان و به انواع ثمرات آن‌ها را روزی ده، باشد که شکر تو بجای آورند.

دعای حضرت ابراهیم(ع) مستجاب شده و پس از هزاران سال می‌بینیم که دل‌های مردم هوای بیت‌الله الحرام را دارد. خانه‌ای سنگی که دل‌های مردم همه برای آن پر می‌زند و همه هوای آنجا دارند.

بر اساس آنچه در آیه 39 سوره ابراهیم آمده حضرت(ع) فرمود ستایش خدای را که به من در زمان پیری دو فرزندم اسماعیل و اسحاق را عطا فرمود و درخواست مرا اجابت کرد. حضرت ابراهیم(ع) با دعایی که برای ذریه خود کرد، امامت را در ذریه خود استمرار بخشید و به واسطه همان دعا ذریه حضرت ابراهیم(ع) مقیم‌الصلاه شدند. در آیه 40 سوره ابراهیم آمده است که پروردگارا مرا و از ذریه‌ام نیز کسانی را نمازگزار گردان و بار الها دعای مرا بپذیر.

طبق فرموده خداوند سبحان دینی که ما داریم دین اسلام و دین حضرت ابراهیم(ع) است. دینی که جای دیگر نیز به نام دین حنیف یا همان دین میانه از آن یاد شده است. دینی که کژی در آن نیست. سراسر اعتدال و میانه‌روی است و افراط و تفریط در آن جایی ندارد. همچنان که در آیه 95 سوره آل‌عمران آمده است باید از آیین ابراهیم پیروی کنید که بر آیین پاک توحید است، آیینی که همان اسلام است.