قدس آنلاین: پیرغلام آشنای محله آخرین بندهای روضه امام‌رضا(ع) را می‌خواند و مستمعین اشک می‌ریختند . بغضی در گلویش گرفتار شده بود که هر لحظه نفسگیرتر می‌شد، پس با صدایی گرفته ناله کرد: آقامون امام‌رضا(ع) آخرین لحظات عمرش یار و همراهی همانند اباصلت داشت که جرعه‌ای آب برایش بیاورد، اما امان از دل زینب(س) که برادرعزیزش لب تشنه به شهادت رسید... بغض ناگهان ترکید و ولوله‌ای در مجلس به پاشد. سال‌ها بود که تمام روضه‌ها و مرثیه‌سرایی پیرمرد به کربلا و امام‌حسین (ع) ختم می‌شد... سال‌ها بود که با نام شهید کربلا بغض می‌کرد و از غربتش می‌گفت و می‌خواند: غریب مادر حسین  مظلوم مادر حسین...  .

غریبانه‌ترین سوگواری غریب کربلا

چند صد سال است که میلیاردها عاشق و دلداده به یاد مظلومیت امام‌حسین(ع) و واقعه خونبار کربلا بساط سوگواری برپا می‌کنند و به فراخور توانایی‌شان چراغ عزاداری سالار شهیدان را روشن نگه می‌دارند. امسال هم بسیاری از دلدادگان حسینی در انتظار بودند تا در ایام سوگواری‌های محرم و صفر با برپایی مراسمی ارادتشان را به این خاندان عظیم‌الشأن نشان دهند، اما امسال با شیوع ویروس منحوس وعالمگیر کرونا شرایط دگرگون شد . چنانکه به دلیل ابتلا به این بیماری نه‌تنها ده‌ها هموطن ما دیگر چراغ‌های روشن سوگواری امام شهیدشان را ندیده و در غربت به خاک سپرده شده‌اند که گروهی از کادردرمانی نیز جانشان را بر سر دلبستگی به این خاک و مردمش فدا کردند. به این ترتیب روایت اندوه هزارساله غربت امام‌همام ما از این پس غریبانه‌تر از همیشه نقل می‌شود.

لاله اطاری تنها خواهر دکتر امیرحسین اطاری، شهید مدافع سلامت با اشاره به همین دلتنگی‌ها می‌گوید: برادرم عاشق امام‌حسین(ع) بود و هر سال همین زمان به دنبال تدارک برگزاری مراسم عزاداری و برپایی بساط نذری خانوادگی بود. زمانی هم که در بیمارستان بستری بود همواره دعا می‌کردم تا بهبود پیدا کند و چراغ عزاداری امام حسین‌(ع) را روشن نگه دارد.

وی متأثر از فراغ یگانه برادرش ادامه می‌دهد: برادرم رئیس بخش اورژانس بیمارستان 17 شهریور بود و ما به دلیل شیوع کرونا اصرار داشتیم بیشتر مراقب باشد و شیفت‌هایش را تعدیل کند، اما می‌گفت: من موقع ورود به این حرفه سوگند خوردم مسئولیتم را به درستی به انجام برسانم. به این ترتیب در همین فشار کاری و در اواسط تیرماه پدرم که چند سالی درگیر بیماری بود به دلیل ایست قلبی فوت کردند و پس از چند روز هم مشخص شدم برادرم مبتلا به کرونا شده است. ابتدا بیمارستان 17 شهریور بستری شد و بعد او را به بیمارستان شریعتی منتقل کردند و روزهای آخر در حالی که چندان حال مساعدی نداشت به بخش مراقبت‌های وِیژه بیمارستان امام رضا(ع) فرستاده شده و با استفاده از ونتیلاتور نفس می‌کشید؛ چراکه کرونا ریه‌هایش را تخریب کرده بود. سرانجام پس از چند هفته جدال با این بیماری به کما رفت و 5 مرداد ماه فوت شد.

وی در حالی که سعی می‌کند لحظاتی هق‌هق گریه‌اش را کنترل کند، می‌افزاید: برادرم می‌گفت امسال ازدواج می‌کنم و تو و مامان از تنهایی درمی‌آیید، اما فوت کرد و در حال حاضر هم من و مادرم تنها ماندیم و دیگر پدر و برادری ندارم.

خانم اطاری تأکید می‌کند: این 20 روزی که برادرم از دنیا رفته برای اینکه مادرم غصه نخورد خودم را هر روز قوی نشان می‌دهم و گریه و بیقراری نمی‌کنم، اما شبی نیست که تا صبح اشک نریزم و گریه نکنم . شرایط مادرم هم بهتر از من نیست. امیدوارم به حق این روزهای محرم به‌زودی زود کرونا از بین برود و دیگر مردم ما و تمام ملت جهان غم و داغی نبینند.

پایان کلام

این روزها زیر سقف بسیاری از خانه‌های ما بساط سوگواری و ضجه بر فراغ عزیزی بپاست؛ بنابراین بیاییم امسال تلاش کنیم و در برگزاری تمامی مراسم خود از جمله برپایی آیین ارزشمند محرم و صفر هوشمندانه رفتار کنیم تا عملکرد ما موجب رنجش و اندوه  خانواده‌ایی نباشد و چراغ‌های یاد و ذکر امام حسین(ع) و یارانش را روشن نگه داریم ؛ چرا که فلسفه کربلا حیات‌بخشی و حماسه‌آفرینی بوده است. به قول استاد موسوی گرمارودی: در کربلا دوباره خدا آدم آفرید /در کربلا حماسه و غم با هم آفرید