قدس آنلاین - رقیه توسلی: زرگرها، رسم دارند. رسمی که بند دل آدم را پاره می کند. محرم هر سال آنرا آرام و زیرپوستی، جار می زنند تا نفس در سینه حبس شود. تا خودش منبری باشد و موعظه ای.

السلام علیک یا اباعبدالله، السلام علیک یا نازدانه سیدالشهدا.

خاک پای خطاطان، مداحان، خادمان، طبیبان، شاعران و گریه کنان عاشوراییم. خاک پای آنان که بضاعت شان را می گذارند وسط. عاشقی می کنند. نوکر در خانه ارباب اند. مُریدند. اما امان از رسم زرگرها. امان از سیلی و خرابه و شام غریبان.

زرگران شهر، رسم دارند. رسمی که باید آنرا در کوی و برزن به بانگ بلند گفت. گفت که دلداده ها چه ها که نمی کنند!؟ گفت که مرهم قلب های گداخته اند! برملا کرد که آنان سالهاست زیر بیرق های سیاه، یک دل سیر، زلال شده اند. که دخیل بسته اند به حضرت سه ساله.

زرگرهای روسفید شهر، رسم دارند. رسم دارند روز سوم محرم، گوشواره نمی فروشند. دکانداری می کنند اما گوشواره فروش نیستند. به یاد ریحانه ی حسین، طلاها را می گذارند در گاوصندوق. انکار می کنند گوشواره ها را.

خاک پای عاشقانیم. خاک پای زرفروشانی که روی داغ مان، آب می پاشند.

السلام علیک یا اباعبدالله، السلام علیک یا نازدانه سیدالشهدا.