قدس آنلاین: هم ما و هم شما شاید نقدهای بسیاری به سینمای ایران داشته باشیم. با برخی جریان‌های سینما مخالف باشیم، ترویج و پررنگ شدن برخی آثار سینمایی را که مروج سبک زندگی خاصی است؛ نپسندیم و به برخی اتفاقات پشت صحنۀ سینما، به درستی مظنون باشیم و آن را به سود سینمای سالم و واقعی ندانیم. همه این حرف‌ها و نقدها در جای خود درست‌اند و باید به قدر کافی به هرکدام پرداخت و درباره‌شان حرف زد و اگر جایی ایرادی جدی و واقعی بود، امر به معروف و نهی از منکر هم کرد. اما حرف امروز ما بر سر کلیت سینمای ایران است. سینمایی که پس از انقلاب اسلامی‌پوست انداخت و به متن جامعه نزدیک شد و در برآیندی کلی و دورنمایی بزرگ و وسیع؛ توانست آیینۀ اجتماع خود باشد.

بسیاری از ما خاطره‌هایی از جنگ تحمیلی و دفاع مقدس به یاد داریم که در حقیقت بازتابی است از سینمای جنگ بعد از انقلاب، ممکن است خیلی‌ها بگویند حماسه‌های جنگ را نتوانسته‌ایم به صورت کامل به نسل بعدی منتقل کنیم ولی باید به یاد داشت که همین چیزی هم که داریم، نتیجه زحمت و همت فیلمسازان جنگ است که برخی از آنان در راه ساخت فیلم‌هایی درخصوص دفاع مقدس، جان خود را هم از دست دادند.

در ژانر سینمای اجتماعی، باید اعتراف کرد سینمای ایران (و البته هنر و ادبیات ایران در مجموع) از مسؤولان و برنامه ریزان و تصمیم گیران در حوزه‌های مختلف اجتماعی جلوتر بوده است. بسیاری از معضلات  و  مشکلات جامعۀ ایرانی سالها قبل از تبدیل شدن به یک معضل بزرگ و غیرقابل جبران، در سینما و هنر ایران بازتاب داده شده بود و هنرمندان در این باره به اهل سیاست هشدار داده بودند. در این موارد، معمولاً سیاستمداران تنها چاره‌ای که پیش روی خود می‌دیدند استفاده از روش‌های حذفی بوده است که البته به جایی نرسیده است. صدای هنرمندان خاموش شد اما پیش بینی‌هایشان به تحقق پیوست و مردم فهمیدند هنرمندان دیروز، امروز جامعه را به چه خوبی دیده بودند و اگر همان زمان حرفشان شنیده می شد، مشکلات کمتری پیش می‌آمد.

سینمای ایران در دیگر حوزه‌ها و ژانرها هم کارنامه‌ای در مجموع قابل توجه دارد. بخشی از خاطرات دهه‌های اخیر مردم ایران را سینماگران بزرگ و محترمی‌ساخته اند که امروز تعداد زیادی از آنان اسیر خاکند و جا دارد به فاتحه‌ای یادشان کنیم. گروهی دیگر هم که زنده اند و سرپا، زخم خورده طاعون قرن هستند. در این وضعیت، رواج تماشای فیلم‌های کپی شده و غیرقانونی آسیب شدیدی به سینمای ایران زده است. تماشای فیلم غیرقانونی به عادتی در میان مردم تبدیل شده است که دیگر زشتی و ناراستی اش مشهود نیست و باعث عذاب وجدان کسی نمی شود. ادامه این روند قطعاً سینمای ما را چنان از نفس خواهد انداخت که دیگر جز بخشی از تهیه کنندگان دولتی و وابسته به نهادهای انقلابی، هیچ تهیه کننده دیگری در این عرصه امکان فعالیت نداشته باشد. پس دست کم امروز که روز ملی سینماست، فیلم های غیرقانونی، کپی شده و غیرمجاز را که باعث ضرر اقتصادی و معنوی به سازندگان فیلم‌های ایرانی می‌شوند، تماشا نکنیم تا کم کم عادت دیدن فیلم مجانی اما غیرقانونی از سرمان بیفتد!

انتهای پیام/