حجت الاسلام عباس عزیزی کارشناس امور دینی به مناسبت سالروز شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها به بیان فضایل ایشان پرداخت و گفت: امام سجاد(ع) نقل می‌کند که اگر خواهرم حضرت رقیه نبود همه ما در خرابه شام به شهادت می رسیدیم و استمرار امامت متوقف می‌شد؛ به گونه‌ای که فرموده‌اند نگهبان‌هایی که یزید بر ما گماشته بود، عرب نبودند و ظاهراً یا ترک بودند یا رومی. ایشان به قدرت امامت خود متوجه سخنان آنها شد که یکی از آنها از نگهبانی اسرا در یک خرابه شکوه کرد که دیگری گفت غصه نخور، چرا که یزید دستور داده است نیمه‌های شب که همه خوابیدند دیوار را بر روی آنها خراب کنیم و همه چیز تمام شود.

حجت الاسلام عزیزی افزود: امام سجاد می فرماید که آن شب خواهرم بهانه پدر را گرفت و با آن خروش حضرت رقیه(س) یک شهر علیه یزید خروشید و باعث چرخش یکباره یزید شد، به گونه‌ای که پس از این واقعه یزید لعنة الله علیه مدام سر خود را زمین می‌زد و می‌گفت: مالی والحسین. چرا من خودم را با حسین(ع) درگیر کردم. یزیدی که روز گذشته مست از قدرت می‌خواست همه اسرا و اهل بیت علیهم السلام را در همان مجلس به شهادت برساند، خروش حضرت رقیه و گریه نیمه شب ایشان برای دیدن پدر باعث این تحولات شد.

کارشناس امور دینی در ادامه با تاکید براینکه ادب و احترام به پدر مهمترین بارزه حضرت رقیه سلام الله علیها بود گفت: نقل شده است هنگامی که سفره‌ای پهن می شد و غذایی برای ایشان می‌گذاشتند، این طفل سه ساله فورا غذای خود را می‌برد به پدر  یا عمه می‌داد و می‌گفت شما بفرمائید. حضرت زینب(س) گاهی ایشان را بر دامن خود می نشاندند و غذا بر دهانش می‌گذاشتند. در خرابه شام هم بالشی از خاک برایش درست می‌کرد تا سر راحت بر بالین بگذارد.

وی در پاسخ به شبهه ای که در مورد وجود شخصیت حضرت رقیه(س) مطرح می شود توضیح داد: این شبهه از یک نگاه اجتهادی صرف ناشی شده است؛ به این مفهوم که برخی از بزرگان مانند مرحوم شهید مطهری قصه حضرت رقیه(س) و برخی افراد دیگر در تاریخ را اجتهادی بررسی کرده‌اند، در حالی که اگر ما بخواهیم به مسائل تاریخی نگاه اجتهادی داشته باشیم بسیاری از موضوعات را باید کنار بگذاریم، چراکه بسیاری از راویان تاریخ فاسقان هستند، به عنوان مثل حرمله که در واقعه کربلا حضور داشته است خود او نقل می‌کند که من در کربلا همراه خود چند تیر داشتم و آنجا چنین کردم و چنان کردم؛ براین اساس وقتی یک مجتهد سلسه سند یک روایت را بررسی می‌کند اگر به روایت یک فاسد بر بخورد می‌گوید که این روایت ضعیف است و آن را حذف می کند.

حجت الاسلام عزیزی تاکید کرد: این در حالی است که نگاه ما به قضیه کربلا نباید یک نگاه اجتهادی باشد؛ زیرا اگر اینگونه باشد باید تمام روضه‌ها را تعطیل کنیم. نه فقط جریان کربلا بلکه کل تاریخ را نباید با نگاه اجتهادی بررسی کرد. از همین رو مراجع ما برای فتوا هیچ گاه از تاریخ استفاده نمی‌کنند و تاریخ را به عنوان شاهد نقل می‌کنند اما به عنوان دلیل ذکر نمی‌کنند. دلیل معمولا از کتاب و سنت ارائه می شود و گاهی هم اجماع است.

کارشناس امور دینی با ذکر دلیل برای اثبات وجود حضرت رقیه(س) گفت: مرحوم حاج جواد آقای تبریزی می‌فرمودند کسانی که دنبال سند برای این بانو می گردند، مسئله شهرت یک دلیل برای اثبات وجود ایشان است. اینکه سینه به سینه و نسل به نسل این واقعه و نام حضرت رقیه یا با نام دیگری نقل شده و به ما رسیده، خود دلیل بر موجودیت ایشان است.

وی ادامه داد: جدای از این، موضوع معروفی مطرح است تحت این عنوان که عدم الوجدان لا یدل علی الفقدان. یعنی اینکه اگر فردی به سندی دست پیدا نکرده مؤید آن نیست که بگوئیم این شخصیت موجودیت خارجی نداشته است؛ این موضوع در بحث تخصصی و علمی کاملا مردود است و مانمی توانیم بگوئیم که ما پیدا نکردیم پس نیست. ما تعداد بسیار زیادی کتاب مهم در تاریخ داشته ایم که از دسترس ما خارج شده‌اند. مثلا مرحوم شیخ صدوق کتابی داشته اند تحت عنوان "مدینة العلم"، اما هیچ اثری از آن نیست، در حالی که گفته شده این کتاب جزء اصول شیعه بوده و مطالب بسیار مفیدی در آن مطرح بوده است که اکنون از دسترس ما خارج است.

حجت اسلام عباس عزیزی گفت: مضاف براین غالبا حاکمانی که در تاریخ اسلام حکومت کرده اند مخالفان اهل بیت علیهم السلام بودند؛ بنابراین طبیعی است که آنچه به زیان و علیه خودشان است را به آیندگان منتقل نکنند. نقل می کنند هرکه در این حکومت ها با دستگاه حاکمه کنار می آمد ایرادهای او را که حذف می کردند هیچ، فضیلت های بسیاری هم برای او می ساختند. این خیانت‌هایی است که در تاریخ رخ داده و حاکمان طاغوتی آنگونه که خود می خواستند تاریخ را مکتوب کرده‌اند و نگذاشته اند که داستان دختر سه ساله‌ای که به او ظلم شده در کتب تاریخی ذکر شود.

کارشناس امور دینی در پایان جمع بندی سخنان خود گفت: براین اساس شبهه‌ای که در مورد وجود نازنین حضرت رقیه(س) مطرح می‌شود باطل است و این شبهه از نگاه اجتهادی به تاریخ، در دسترس نبودن برخی منابع، جلوگیری حکام طاغوتی از نقل واقعیت و امثال آن ناشی شده است.

انتهای پیام/