سرورهادیان/

 کرونا که آمد، روزهای متفاوتی را برایمان رقم زد. روزهایی که در آغازین راه، ناشناختگی‌اش، ناباوری را به همراه داشت، اخبار گوناگون از شناخت بیماری سبب شد تأثیر آن هر روز در زندگی مردم جدی‌تر شود و به طور قطع این تأثیرگذاری روی افرادی مانند نویسندگان که نگاه ژرفی دارند نیز کاملاً مشهود است.

به سراغ تنی چند از نویسندگان شهرمان می‌روم تا در خصوص حال و هوای نوشتن و خلق آثار در دوران کرونا برایمان بگویند.

•       یک فرصت

«نجمه مولوی» متولد مشهد و کارشناس رشته علوم تربیتی، یکی از پیشکسوتان عرصه داستان‌نویسی شهرمان است. او می‌گوید: گاهی شرایط به گونه‌ای می‌شود که اگر نتوانیم به عنوان یک فرصت از آن استفاده کنیم با مشکلات روحی و روانی عدیده‌ای مواجه خواهیم شد.

او می‌افزاید: حضور یک ویروس کشنده و مرگ‌آور که شرایط را برای همه مردم دنیا سخت کرده است هم می‌تواند یک فرصت باشد.

این مدرس و منتقد داستان تصریح می‌کند: به اعتقاد من این دوران می‌تواند فرصتی برای تفکر و نگاه به آنچه تاکنون پشت سر گذاشته‌ایم، باشد. توجه به خدایی که جز او هیچ قدرتی چاره‌ساز چنین وضعیتی نیست.

این مؤلف تأکید می‌کند: نویسنده‌ها نیز از این فرصت و لحظات اجباری ماندن در خانه می‌توانند برای مطالعه عمیق‌تر و متفاوت‌تر و خلق آثار بهره ببرند.

نجمه مولوی اظهار می‌دارد: خدا را شاکرم که توانسته‌ام دو مجموعه داستان کوتاه و داستان کودکم را در تابستان۹۹ به چاپ برسانم و همچنین اولین رمان من نیز مجوز چاپ آن صادر و در حال گذراندن فرایند چاپ آن هستم.

این بانوی اهل قلم با اشاره به اینکه محتوای کتاب‌هایش در زمان کرونا خلق نشده است، بیان می‌دارد: نگارش کتاب‌ها متعلق به این دوران نیست اما اصلاحیه و ویرایش مجدد داستان‌ها در همین فرصت خانه ماندن انجام شده است که شاید اگر این اجبار نبود، درگیری‌ها و دغدغه‌های زندگی مجال این کار را نمی‌داد.

وی تأکید می‌کند: امیدوارم هر چه زودتر این شرایط نگران‌کننده تمام شود و با درسی که از سپری کردن چنین شرایطی گرفته‌ایم اندیشه و تفکر خلاق‌تر و سازنده‌تری داشته باشیم.

•       جامعه‌ای متأثر از کرونا

یکی دیگر از پیشکسوتان داستان‌نویسی مشهد نیز در خصوص شیوع کرونا و اثرات آن بر خلق آثار نوشتاری آینده می‌گوید: نویسندگان در این جامعه زندگی می‌کنند و به طور قطع شروع هر مسئله‌ای تأثیراتش روی نویسندگان بیشتر از همه احساس می‌شود؛ مسائلی از قبیل سیاسی، اجتماعی و... یا هر مسئله بزرگی که در جامعه رخ دهد، بیشتر روی آن‌ها تأثیر می‌گذارد و بالتبع در نوشته‌هایشان دیده می‌شود، به طور قطع موضوعی مثل کرونا تأثیر شگرفی بر جامعه ایرانی گذاشته است.

علی براتی کجوان می‌افزاید: برای مثال کرونا موجب محدودیت بسیاری در روابط شد و خیلی از مسائل جدیدی را به همراه آورد و تأثیر زیادی روی نویسندگان خواهد گذاشت. می‌توانم درباره خودم بگویم، شاید در ابتدا این قضیه را همانند خیلی‌ از افراد جامعه جدی نگرفتم و احساس می‌کردم گذرا و رفتنی باشد اما وقتی که پدر و مادرم هر دو به این بیماری مبتلا شدند و هر دو در یک بیمارستان بستری بودند کم‌کم این تأثیر عمیق‌تر شد.

او تأکید می‌کند: به هر حال به طور قطع تحولاتی که در جامعه رخ می‌دهد، تأثیرات شگرفی دارد و مطمئن هستم که داستان‌های جدیدی که پس از این دوران بیرون بیاید تأثیرات خودش را نشان می‌دهد.

•       داستان‌هایی ماندگار

استاد براتی کجوان خاطرنشان می‌سازد: با آن حسی که در دوران کار روزنامه‌نگاری نسبت به وقایع دارم و زود واکنش نشان نمی‌دهم برای من باید زاویه‌های روشن بیشتری داشته باشد زیرا در حال حاضر تأثیرش احساسی است و خیلی روی تفکرات و اندیشه‌ها تأثیر عمیق‌تری نگذاشته است که منجر به فراورده ادبی به نام داستان شود ولی مطمئناً به زودی مجموعه و داستان‌های زیادی چاپ خواهد شد که مانا و ماندگار خواهد بود.

نویسنده کتاب پسر من قاتل است؟ تصریح می‌کند: در حال حاضر چندین مجموعه مانند «آماده طلوع» آماده چاپ و نشر است و همچنین در حال ویرایش کتاب «کاغذباد» هستم که درباره اسارت آزادگان است.

این مدرس و منتقد داستان تصریح می‌کند: همچنین اولین رمانم به نام «من در اتریش هیتلر را دیدم» که درباره علت مهاجرت است در مرحله تحقیق است.

وی تأکید می‌کند: البته کرونا برای من برکاتی هم داشت و حداقل فرصتی شد که دو مجموعه‌ام را آماده کنم و ویرایش آن را انجام دهم.

•       دلنوشته کرونایی

یکی دیگر از نویسندگان شهرمان مریم عرفانیان، کارشناس علوم ارتباطات اجتماعی نیز می‌گوید: هنوز اتفاق خاصی برای خلق آثار کرونایی برایم پیش نیامده است جز نوشتن چند دلنوشته کرونایی.

این بانوی اهل قلم می‌افزاید: به اعتقاد من دوران قرنطینه فرصت خوبی است برای اتمام کتاب‌های دیگرم که از آن بهره بردم و آن‌ها را به اتمام رسانده‌ام.

وی در ادامه تصریح می‌کند: این روزها تصمیم گرفته‌ام تقویمی تهیه کنم و حال و هوای این روزها را بنویسم. چون گمان می‌کنم این ویروس مدت‌ها با ما خواهد بود پس در روزهای قرنطینه می‌توان بیشتر نوشت.