به گزارش قدس آنلاین، پس از دیدن این فیلم، مطلب کوتاهی برایش نوشتم و در فضای مجازی منتشر کردم. برداشت خودم این بود که انسانی ناآگاه زباله‌اش را در طبیعت رها کرده و آن زباله دامی شده برای حیوان؛ چون فکر می‌کنم اگر آن شخصی که ظرف را در طبیعت رها کرده بود می‌دانست ممکن است رهاسازی آن ظرف، زندگی یک حیوان را از او بگیرد این کار را نمی‌کرد.
فکر کردم اگر هر روز هم درباره مسائلی از این دست برای دیگران حرف بزنیم باز هم کم است و این شد که چند خطی هم اینجا می‌نویسم. از دیشب که آن مطلب را نوشتم آدم‌هایی برایم پیام دادند و تشکر کردند. از جمله نوشته بودند: کسی که این کار را انجام داده حتماً آگاهی لازم را نداشته است و نوشته شما کمک می‌کند چند نفر در این مورد آگاهی پیدا کنند.
فکر کردم حرف دقیقی شنیده‌ام. ما چقدر در این زمینه فرهنگ‌سازی کرده‌ایم، آن‌هم فرهنگ‌سازی مستمر نه مقطعی و کوتاه مدت؟
چقدر مدام گفته‌ایم وقتی شما شیشه نوشابه‌ای یا هر نوع شیشه دیگری را در طبیعت رها می‌کنید می‌تواند بر اثر تابش آفتاب تبدیل به ذره‌بینی بسیار قوی شود و این ذره‌بین آتش‌سوزی درست کند و جان هزاران درخت یا منطقه‌ای را بگیرد؟
چقدر به کودکانمان یاد داده‌ایم وقتی ظرف، شیشه و یا دیگر زباله‌ای در طبیعت رها می‌شود، حیوانی ممکن است از روی کنجکاوی یا در پی بویی که از آن می‌شنود سرش را داخل ظرف کند یا وارد آن شده و به همین سادگی گرفتار شود و بمیرد؟
کم گفته‌ایم از این مسائل و کم نشان داده‌ایم. پس حساسیت لازم ایجاد نشده است و این یعنی وظیفه سنگین ما به عنوان رسانه در موضوعاتی از این دست. باید تا می‌توانیم خطراتی کوچک اما جدی از این نوع برای طبیعت را گوشزد کنیم. باید تا می‌توانیم بگوییم، بنویسیم و نشان بدهیم تا ذهن‌ها در این موضوعات حساسیت لازم را پیدا کنند و آن وقت امیدوار باشیم دیگر زباله‌ای مرگ یک حیوان را رقم نزند که تلخ و غم‌انگیز است.
باید در جایی مثل شبکه پویا که رسالت آن ساخت برنامه برای کودکان این سرزمین است موضوعاتی از این دست بسیار جدی گرفته شود. اگر از بزرگ‌ترها گذشته باشد، کودکان را نباید از دست بدهیم و آن‌ها هستند که آینده این کشور را باید به آن‌ها سپرد؛ پس باید بدانند محیط زیست و حیات وحش سرمایه‌های این مملکت است و با سهل انگاری‌ها نباید آن‌ها را از بین برد.
منبع: روزنامه قدس
نظر شما