قدس آنلاین: از ابتدای پاندمی کووید-۱۹ که چهره و رفتار این بیماری در تمام جهان ناشناخته تر از امروز بود، مدیریت سلامت کشورهای دیگر به این یقین رسیدند که برای ممانعت از تولید بیمار و اشباع بیمارستان‌ها باید تدابیر بهداشتی را سرلوحه قرار داد وگرنه موج بیماران، بیمارستان‌های کشورها را خواهد برد.

متاسفانه هم اکنون هزینه‌ای که دولت ها به ویژه در ایران صرف درمان و بقای مردم می‌کنند بیش از اندازه ای است که می‌شد در بخش پیشگیری هزینه شود و هم اکنون شاهد این روزهای سیاه کرونایی نباشیم. به طور مثال هم اکنون ۵۰۰۰ تخت آی سی یو(ICU) که هزینه تمام شده روزانه حدود ۵ میلیون تومان برای سیستم سلامت دارد؛ اگر نسبتی از این هزینه در مجموع صرف تأمین معیشت بیماران جهت ممانعت از تحرک جمعیت و افزایش ابتلا می‌شد ما الان در این روزهای سخت نبودیم.

دولت از ابتدا به دلیل شرایط تحریم، سخت نگران ممنوعیت فعالیت مشاغل بود اما حال با یک حساب کتاب ساده می‌توان فهمید هزینه برای معیشت مردم و توجه به اصول فاصله‌گذاری اجتماعی می‌توانست از هزینه‌های میلیاردی دولت پیشگیری کند.

مدیریت نظام سلامت هیچ راهی ندارد مگر سد پیشگیری را تعمیر کند؛ بیماریابی را در عمل اجرا کند؛ نقاهتگاه‌ها را برقرار کند تا بیماران بعد از تشخیص به منزل بازنگردند و باعث ابتلای دیگر اعضای خانواده و دیگران شوند. اقلام بهداشتی در دسترس قرار گیرد. ظرفیت تست را افزایش دهد تا در سریعترین زمان ممکن از این گردباد شوم کرونا رهایی یابیم.

شرط برقراری رعایت پروتکل‌های بهداشتی، تأمین نیروی انسانی بهداشت برای برقراری این اصل مهم پیشگیری است. ظرفیت فعلی جوابگوی این بحران نیست. هزاران خانوار ایرانی به دلیل سختی در امرار معاش نمی‌توانند شرایط ایزولاسیون را رعایت کنند. هزینه کردن در این قسمت ها باعث پیشگیری از تولید بیمار و صرفه‌جویی گسترده در هزینه‌های ایجاد شده برای نظام سلامت می‌شود.

شاید جامعهِ سلامتِ کشور باورش نمی‌شد روزی بخواهد برای ساده ترین اقدامات بهداشتی که مسبب شکست کرونا می‌شود، به التماس روی آورد؛ التماسی از روی علم به عوارض بی‌توجهی به پیشگیری که این روزها در کشور ما روزانه مسبب مرگ رسمی حداقل۴۰۰ هم‌وطنمان شده است.

انتهای پیام/