قدس آنلاین: لذت، یکی از امور و حالات مورد طبع و علاقه انسان است. حکیم ابن سینا آن را اینگونه تعریف کرده است: «لذت یک نوع رسیدن و ادراک است که از رسیدن به چیزی که برای ادراک کننده کمال و خیر است، از آن جهت که کمال و خیر است، حاصل می‏گردد».

می‌توان ادعا کرد هر انسان سالمی که غرایضی طبیعی دارد را می‌توان موجودی لذت خواه دانست و این مطلب که انسان، علاقه به یافتن و دسترسی به لذایذ دارد را نمی‌توان انکار کرد. خصوصیتی که در تمامی انسان‌ها کم و یا زیاد وجود دارد و برای رسیدن به لذت مورد نظر تا آنجا که بتوانند سعی و تلاش خواهند داشت. از همین رو است که خداوند میل به لذت‌خواهی را سرکوب نکرده و در توصیف سرای جاودان، به انواع مختلفی از لذایذ اشاره کرده تا تسکینی برای سختی‌های موجود در زندگی دنیوی محسوب شود.

بعد از ذکر اصل مقبولیت لذایذ باید اشاره کرد که بر اساس اندیشه‌های دینی؛ انسان صالح، دست‌یابی به لذایذ را منحصر در این دنیا و یا منحصر در آن دنیا نمی‌کند، بلکه با رعایت تمامی جوانب و چارچوب‌های موجود، خیر و لذت را در هر دو دنیا جستجو و از خداوند متعال درخواست می‌کند تا به زیبایی‌ها و خیرات و لذت‌های هر دو دنیا دست پیدا کند.

بی‌شک یکی از لذتهای زندگی دنیوی را می‌توان ازدواج و بودن در کنار همسری که مکمل زندگی و بالی برای پرواز مادی و معنوی محسوب می‌شود دانست. اقدامی که انسان با آن می‌تواند به بسیاری از لذایذ صحیح مادی و معنوی دست یابد. اما نباید فراموش کرد که رسیدن به لذت و برکت حقیقی جز با مدیریت صحیح زوجین با یکدیگر حاصل نخواهد شد.

در روایتی زیبا حضرت علی(ع) یکی از اسباب مهم تحقق خوشبختی و عشق و درنتیجه لذت بردن از زندگی را بیان می‌فرمایند. سببی که اگر به درستی محقق شود زندگی سرشار از زیبایی و صفا خواهد شد. عاملی به ظاهر ساده اما گره‌گشا و کلیدی و آن سبب چیزی نیست مگر خوش رفتاری با همسر. در این روایت حضرت(ع) می‌فرمایند: «با همسرت خوش‌رفتار باش تا زندگی‌ات با صفا گردد.»

بی‌شک اگر روحیه خوش‌برخوردی و احترام و اجابت خواسته‌های عاطفی زوجین، با به کارگیری چاشنی‌ها و ترفندهای عاطفی و احساسی در محیط خانه حاکم شود امکان بهره‌مندی از لذایذ حقیقی زندگی مشترک و به طبع آن رسیدن به سایر لذت‌های مادی و معنوی فراهم خواهد شد، لذتی که می‌تواند انسان را به تمام خواسته‌هایش برساند.