قدس آنلاین: تعابیر مختلفی از ماه رجب در روایات وجود دارد. تعابیری بزرگ همسان ماه خدا، ماه رحمت، ماه ولایت و ماه استغفار. ماه رجب طلیعه‌ای است برای دو ماه بزرگ بعد از خود، یعنی ماه شعبان که ماه پیامبر(ص) است و ماه رمضان که نام شهرالله را از آن خود کرده است و هر سه ماه ظهور کرده تا روح انسان در بهترین شب یعنی شب قدر، با کمال انسانیت و انسان کامل همسو شود و محلی برای نزول ملائکه آسمانی گردد و نهایتاً سوار بر بال فرشتگان شود و به سوی وصال یار شتابان پرواز کند. ماه رجب طلیعه بسیار نورانی است و از رسول خدا(ص) روایت شده که خداوند متعال در آسمان هفتم، فرشته‌ای گماشته است که چون ماه رجب فرا رسد آن فرشته، هر شبِ آن ماه را تا صبح ندا می‌دهد: «خوشا بر ذاکران، خوشا بر طاعت کنندگان». خداوند متعال نیز می‌فرماید: «من همنشین کسی هستم که با من، همنشین باشد و مطیع کسی هستم که اطاعتم کند و آمرزنده کسی هستم که از من، آمرزش بخواهد. ماه، ماه من است و بنده، بنده من و رحمت، رحمت من. هر که مرا در این ماه بخواند، پاسخش می‌گویم و هر که از من چیزی بخواهد، عطایش می‌کنم و هر که از من هدایت جوید، راهنمایش باشم. این ماه را رشته‌ای بین خودم و بندگانم قرار داده‌ام. هر کس به این رشته ریسمان چنگ زند، به من می رسد».

در حدیثی زیبا امام کاظم(ع) درباره فضایل ماه رجب می فرماید: رجب رودی در بهشت است که سفیدتر از شیر و شیرین تر از عسل است. اگر بخواهیم بر سر این رود در بهشت بنشینیم و از محضر ائمه(ع) بهره ببریم و همسایه آنان در بهشت شویم و در مقام رضای الهی قرار بگیریم، راه آن تمسک به ولایت اهل بیت(ع) و طلب غفران از آنان و بدست آوردن رضایت معصومین(ع) است.

خداوند متعال درب ورود به درگاه غفران خودش را در این ماه باز کرده و آن را ماه استغفار نام نهاده است و در بطن آن ولایت و ولادت مولی الموحدین امیرالمؤمنین(ع) وجود دارد و ماه رجب به خاطر ولایت در درونش به خود می‌بالد. این ساختار الهی که برای ماه رجب رقم خورده و مسیر انابه و غفران و توبه و استغفار را ملازم با ولایت اولیاء الهی قرار داده است پیامی بلند دارد که اگر بخواهید مشمول غفران الهی در پیشگاه الهی گردید راه آن پرورش محبت اهل بیت(ع) در دلهاست که باعث نورانیت صفای باطن و از رفتن آلودگی‌های درون قلب انسان است. خدمت به اهل بیت(ع) و قدم در جای پای آنان گذاشتن، رضایت قلب ولی خدا را در پی دارد که خداوند متعال رضایت خودش را منوط به رضایت او می‌داند چنانکه امام هادی(ع) در زیارت جامعه کبیره، که بزرگترین شناسنامه معرفتی اهل بیت(ع) هست می‌فرماید: «ای ولی خدا! بی‌گمان، میان من و خداوند عز و جل، گناهانی است که جز رضایت شما، آنها را محو نمی‌کند. پس به حق آن که شما را رازدار خود کرده و سرپرستی کارِ آفریدگانش را به شما واگذاشته و فرمان برداری از شما را با اطاعت خود، همراه کرده، بخشش گناهانم را از او بخواهید و شفیعان من باشید».

اهل بیت(ع) آب حیات زندگی در این دنیا و باطن و ظاهر بهشت در آخرت هستند. اگر بخواهیم سیاهی‌های دل را بزداییم و مقرب درگاه الهی قرار بگیریم، مسیر آن تقرب به اهل بیت(ع) است.