قدس آنلاین _ گروه استانها: تبصره یک ماده ۲۸ قانون مالیات بر ارزش افزوده جمله آشناییست، همه ما داستان پر تکرار آلایندگی های نفتی اهواز را میدانیم، از اینکه ۲۳۰حلقه چاه نفت در اهواز وجود دارد و از سال ۹۳ شرکتهای نفتی در سراسر خوزستان هیچ حق آلایندگی پرداخت نکردند را نیز از حفظ شده ایم. آگاهیم که نفت در اهواز تولید می شود ولی شهرهای بزرگ عوارض آن را دریافت می کنند.

مدیرانی که خود میان این آلایندگی ها نفس می کشند نیز خوب می دانند ضررهای نفت از سودهای آن برای اهواز بیشتر بوده و زیرساختهای معیشتی مردم را از بین برده است.

بعد از چندین سال توپ را درمیدان دیگری انداختن و شانه خالی کردن از اصل موضوع، شکایت ها علیه شرکت نفت به تایید دیوان رسیدند اما نفت گفت «از محل ۱۴.۵ درصد نمی‌توانیم پرداخت حق آلایندگی داشته باشم چون کفاف هزینه‌ها را نمی‌دهد ولی اگر بخواهیم این کار را انجام دهیم، مجلس باید این ۱۴.۵ درصد را افزایش دهد»، سپس صفحه جدیدی به نام شیوه تقسیط بدهی های نجومی باز شد. که در سالهای اخیر عنوان شد اگر این بدهی ها پرداخت نشوند حسابهای شرکتهای نفتی بسته خواهند شد اما زمان مشخص کرد زور قانون هم  به شرکت های مورد نظر نمی چربد.

بعد از گذشت مدت زمانی در سکوت پر از هیاهوی این داستان، مشخص شد که دستگاه مالیاتی و شرکت نفت در رابطه با چگونگی محاسبه حق آلایندگی دچار اختلاف نظرهایی هستند و این یعنی روز از نو و روزی از نو در انتظار اهواز پر از آلایندگی است. اما وقتی سازمان امور مالیاتی از حسابهای نفتی طی سه مرحله بابت بدهی پول برداشت کرد، نفت دست به شکایت زد و توانست این روند را نیز مختل کند و چند هیچ در بازی جلو بیافتد.

بارها این حرف که «لازم است که مدیران نفتی ارشاد شوند تا نسبت به اظهارنامه‌های حق آلایندگی وفا دار باشند را شنیده ایم، اما مسئول ارشاد چه کسی است؟

ماهانه ۱۰ میلیارد حق آلایندگی که بعد از سال ها جنجال، نتیجه رفت و آمدها و نشست و برخواست ها بود، پرداخت خواهد شد؟ دریافت حق آلایندگی به سود اهواز و مردمانش می شود؟ هزار سوال نهفته میان این موضوع کماکان باقی مانده و تا زمانی که نتیجه دریافت مطالبات را با چشم نبینیم، نمی توانیم نتیجه گیری قطعی کنیم. لذا نیاز داریم تا با استفاده از دانش افراد صاحب فکر خلاق به مطالبگری همراه با ارائه راه حل های طلایی جان تازه ای به اهواز بدهیم. باید معتقد باشیم ماهی را هر زمان از آب بگیریم تازه است تا بتوانیم حتی در شرایط سخت کنونی پای کار بایستیم.

اهواز نفس می خواهد

فضای سبز ریه تنفسی شهر است و به تناسب جمعیت هر شهر مساحت ریه شهر متفاوت است، شهر اهواز با جمعیتی بالغ بر یک میلیون و ۲۰۰هزار نفر یکی از کلانشهرهای ایران محسوب می‌شود؛ شهری که صنایع مهمی همچون فولاد، مناطق نفتخیز، صنایع معدنی و... در آن فعال هستند که آن را به شهری صنعتی تبدیل کرده اند، لذا نمیتوان طبق استاندارد های شهر های عمومی مساحت فضای سبز اختصاص داد بلکه باید مساحت سرانه فضای سبزآن ۲۰الی۲۵  متر مربع برای هر شخص باشد.

 با احتساب میادین،بلوارها،فضای های محصور و اختصاصی، اکنون سرانه فضای سبز اهواز چیزی در حدود ۱۱/۵۰ متر مربع برای هرشخص است. 

ایجاد زیرگذر، روگذر یا تقاطع جهت جلوگیری از اتلاف وقت شهروندان لازم است اما ضرورت مضاعف تر ایجاد بستر امن تفریحی برای سلامتی و زندگی شهروندان است که این امر با حفظ و افزایش سرانه فضای سبز محقق می شود که با ایجاد یک راهکار بصرفه و جامع با کمک پتانسیل صنایع موجود در شهر این امر را به تحقق خواهد پیوست.