با هم به سختی درگیر و گلاویز شده بودند. جار و جنجال و قیل و قال کوچه را پر کرده بود. گامی پیش نهادم و آن دو را به دوری از تشویش و سر و صدا فرا خواندم. از آنان خواستم مشکلشان را بدون دعوا و با ملایمت و صفا حل کنند. یکی شان فریاد کشید که: اصلا تو می دانی دعوای ما بر سر چیست؟ گفتم: نمی دانم و چندان هم مایل نیستم که بدانم. فقط می دانم که با پرخاشگری و دعوا کارتان حل نمی شود! گفت: همین دیگر! اگر کسی حق تو را خورده و پول شما را برده بود باز هم این سفارش را می کردید؟

خیال کرده! پدرش را درمی آورم! این را که گفت به سوی فرد مقابلش حمله ور شد و با پریدن به او باب فحاشی را هم باز کرد... . با هر زحمتی که بود به کمک مردم آن دو نفر را از قله های خشم پایین آوردیم و بر سریر ملایمت نشاندیم و راهی برای حل مشکل آنان پیدا کردیم. آتش غضب که پایان یافت و ابر رحمت که به آرامی باریدن آغازید، رو کردم به آن ها و گفتم: مولای هشتمین فروغ خدا در روی زمین، امام رضای ما - که درود فرشتگان خدا و همه انسان ها به پیشگاه آن والا - می فرماید:

«...المومن اذا غضب لم یخرجه غضبه ان حق واذا رضی لم یدخله رضاه فی باطل واذا قدر لم یاخذ اکثرمن حقه».

مومن هرگاه خشمگین شود، خشم او وی را از حق خارج نمی سازد و زمانی که خشنود گردد خرسندی اش او را به باطل نمی کشاند و هرگاه توانایی بیابد بیش از حق خویش نمی گیرد.