بی‌شک تولید مشترک، ظرفیت مغفول و جامانده رسانه‌ای انقلاب‌اسلامی است که در هزار توی تعارفات دیپلماتیک فرهنگی اتحادیه‌های بی‌رنگ و رو و ضدعملگرای رسانه‌ای گم شده است. اینکه پس از بیش از چهار دهه از انقلاب شکوهمند اسلامی ما هنوز از کمترین تجربه تولید مشترک محصولات رسانه‌ای، از فیلم ، سریال ، خبر و گزارش‌های خبری و مستندهای تأثیرگذار روز و تاریخی بی‌بهره‌ایم، نشان از این غفلت بزرگ فرهنگی دارد. محصولاتی که در تولید آن‌ها، دست‌کم از ظرفیت‌های همپیمانان خود در منطقه و جهان بهره برده باشیم. شما یک مستند یا فیلم سینمایی نام ببرید که مثلاً ما با ونزوئلا در طی سال‌ها همراهی راهبردی و سیاسی تهیه کرده باشیم. حتی از ظرفیت کشورهای همسو با سیاست و عقیده خود در پیدا کردن لوکیشن هم بی‌بهره بوده‌ایم. مثلاً سریال مختار را در نظر بگیرید که به راحتی می‌توانست صحنه‌های جنگ در کنار فرات، واقعاً در کنار فرات فیلمبرداری می‌شد و از ظرفیت‌های فرهنگی و هنری کشور عراق بهره می‌برد. ما همان‌گونه که در رساندن صدای واقعی انقلابمان به جهان از توانایی و خلاقیت ویژه‌ای برخوردار نیستیم، از بهره و استفاده بردن و رساندن به کشورهای دوست نیز ناتوان هستیم. از دیگر سو استفاده از ظرفیت تولید مشترک بین کشورهای منطقه، حداقل امکان متصور در برقراری واقعی گفت‌وگوی بین مذاهب و بین‌ادیان است که کمترین ثمره آن وحدت واقعی و راهبردی می‌تواند باشد. وحدتی که در گفتمان امام و رهبری یکی از مهم‌ترین خواست‌های اعلام شده و پیش‌نیاز وقایع بزرگ تاریخی در تاریخ تشیع است. بی‌شک در نظر گرفتن عوامل وحدت‌آفرین در تولیدات بزرگ رسانه‌ای، به عنوان یک سند بالادستی پیش‌نیاز امکان مشارکت واقعی مالی، فرهنگی و رسانه‌ای در تولید محصولات رسانه‌ای است که راهگشای بسیاری از مسائل و مشکلات پیش‌روی ملت‌های منطقه است.