ایشان روایات وارده در مورد ظهور منجی را یادآوری برای وجدان خفته انسان برشمرد و عنوان کرد: هنگامی که مؤمن این آیه را می‌خواند (وَنُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوارِثین) به اراده الهی که در تمام عصور تجلی داشته و خواهد داشت، ایمان می‌آورد. همچنین وقتی در این آیه تأمل می‌کند (وَلَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُون) و تاریخ را می‌خواند، پی می‌برد که جهان در جهت تحقق این اراده الهی حرکت می‌کند.

ایشان در ادامه افزود: درک این حقایق، شعله امید در قلب‌ها روشن می‌کند که ظلم و جور ماندنی نیست و روزی فرا خواهد رسید که ظلم و بی‌عدالتی از بین خواهد رفت. همانطور که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: (اگر از روزگار باقی نماند به جز یک روز، البته خداوند مردی از اهل بیت (ع) مرا مبعوث فرماید که زمین را پر از عدل و داد کند چنانکه پر از ظلم و جور شده باشد).

آیت الله مدرسی در خاتمه به چند بصیرت مهم اشاره کرد:

اول: «انسان با امید، همت و اهداف خود زندگی می‌کند و اگر امید نباشد، همت و هدفی نیز نخواهد بود. با افزایش امید، همت و هدف برای اصلاح دنیا نیز متعالی می‌شود. این امید است که مؤمن را بر اصلاح خود و جامعه پیرامونش و مبارزه با ظلم و فساد وادار می‌کند».

دوم: «انتظار ما برای ظهور امام عصر (ع) این نیست که بدون انجام کاری، فقط منتظر باشیم، بلکه باید با سرزندگی تلاش کنیم و زمینه‌های ظهور را ایجاد کنیم».

سوم: «انتظار به تنهایی کافی نیست، بلکه باید به استقبال ایشان برویم و حضرت را الگو و اسوه خود در زندگی قرار دهیم، در مسیر حضرت و پدران بزرگوارش گام برداریم. در شب میلاد با سعادت امام عصر (ع) با ایشان تجدید عهد کنیم. عهدی که روحیه تأسی به اخلاق و ایمان حضرت را در ما ایجاد کند».

چهارم: «انسان به طبیعت خود خطاکار است و همواره نیاز دارد که کسی نزد خداوند او را شفاعت کند تا از خطاها و گناهانش درگذرد. چه شفیعی بهتر از امام عصر (ع) که همواره ناظر به اعمال ما است. از این جهت باید ایشان را شفیع خود قرار دهیم و بخواهیم که دعاها و حاجات ما را از خداوند طلب کند».