متأسفانه باز هم مسئولان کشورمان در اظهارنظر خود پیوست رسانه‌ای مدونی نداشتند! چند مقام کشورمان پس از اعلام غنی‌سازی ۶۰درصدی در نطنز، این مسئله را «واکنش» ایران به خرابکاری تروریستی رژیم صهیونیستی در تأسیسات هسته‌ای ایران عنوان کردند. حتی محمدجواد ظریف تصریح کرد انتقام خرابکاری در نطنز را با غنی‌سازی ۶۰درصدی گرفتیم. این تلقی که غنی‌سازی ۶۰درصدی «پاسخ» ایران به جنایت جنگی اسرائیل در حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران بوده، از آنجا ناشی می‌شود که ماهیت این اقدام به‌خوبی درک نشده است.

در توضیح باید گفت که این حمله یک «هدف اصلی» و یک «اثر وضعی» داشته که باید این دو بعد را از هم تفکیک کرد؛ هدف این حمله، به اشتباه انداختن دستگاه محاسباتی ایرانی و نشان دادن یک ایران منزوی، فاقد قدرت و آسیب‌پذیر در برابر حملات خارجی در افکار عمومی بود، به‌ویژه که مسئولیت حمله به صراحت از طرف اسرائیلی‌ها پذیرفته شد. اثر این حمله هم خالی شدن دست ایران در مذاکرات هسته‌ای در وین بود. آنچه ایران در قالب غنی‌سازی ۶۰درصدی در نطنز انجام داد، جبرانِ بعد دوم این حمله و نوعی پاسخ به طرف آمریکایی در گفت‌وگو ها بود، اما مسئله اصلی یعنی پاسخ به گستاخی رژیم صهیونیستی همچنان روی زمین باقی مانده است. به عبارت دیگر بر اساس قاعده «چشم در برابر چشم» اگر به این حمله پاسخ درخوری داده نشود، باید منتظر حملات دوباره و سخت‌تری بود. انتقام متناظر این حمله باید، حمله مشابه در تأسیسات هسته‌ای اسرائیل باشد. در غیر این‌صورت هرگز نمی‌توان از گزند نفوذی‌های درونی در امان بود.