انتشار برش‌هایی از مصاحبه اختصاصی آقای محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه کشورمان با آقای سعید لیلاز، روزنامه‌نگار اصلاح‌طلب که تحت اشراف آقای حسام‌الدین آشنا در مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری در زمستان سال گذشته با عنوان «تاریخ شفاهی دولت تدبیر و امید» انجام شده بود، در «ایران اینترنشنال» رسانه وابسته به عربستان سعودی در روز یکشنبه، بازتاب‌های بسیار گسترده‌ای در فضای مجازی و در بین سیاستمداران داشته است؛ بازتاب‌هایی که همچنان ادامه دارد.
در ابتدا اعلام شد که این فایل‌ها از یک مصاحبه هفت‌ساعته و به صورت تقطیع شده و گزینشی است، اما به فاصله کمی فایل صوتی سه‌ساعته آن هم منتشر شد و تردیدها را برای اینکه وزیر امور خارجه کشورمان چنان حرف‌هایی را زده برطرف کرد. گفته می‌شود متن کامل این مصاحبه تنها در اختیار دو نفر بوده است، یکی خود مصاحبه‌شونده و دیگری در اختیار مدیر برنامه یعنی آقای آشنا. عقلاً بسیار بعید است که شخص آقای ظریف که تا پیش از انتشار این فایل‌های صوتی یکی از گزینه‌های اصلی جریان اصلاح‌طلب برای انتخابات ریاست جمهوری بود، دست به چنان انتحار سیاسی بزند که او را از جرگه نامزدهای انتخابات کنار بگذارد، بنابراین محتمل‌ترین گزینه، نفوذی‌هایی هستند که در نهاد ریاست جمهوری به این فایل‌ها دسترسی داشته‌اند. همان کسانی که در سریال گاندو نمونه‌هایی از آن‌ها تصویر شدند و آقای ظریف به شدت برآشفت و شدیداً به آن اعتراض کرد و زیر بار وجود چنین کسانی نرفت.
با این ماجرا از چندین زاویه می‌توان برخورد کرد؛ اظهارات وزیر خارجه به خصوص درباره شهید سربلند سردار قاسم سلیمانی، نحوه حضور در سوریه، نقش روسیه در ماجرای برجام و... اما به نظر می‌رسد مهم‌ترین نکته در این ماجرا مسئله «نفوذ» است؛ موضوعی که رهبر معظم انقلاب از نخستین روزهای توافق برجام و خطاب به منتقدان، توجه به آن را مهم‌تر و لازم‌تر از موارد دیگر عنوان کردند و دیدیم که در برهه‌های مختلف، وجود چنین نفوذی‌هایی چه آسیب‌هایی به برجام زد. در ماجرای انتشار فایل صوتی مصاحبه آقای ظریف هم به وضوح باید دست پنهان جاسوسان و نفوذی‌ها را در مهم‌ترین مراکز مرتبط با نظام و اسرار نظام مشاهده کرد و این کار مهم‌تر و مقدم‌تر از رسیدگی به اصل اظهارات عمدتاً مغشوش وزیر امور خارجه است. مسئله «نفوذ» آن قدر جدی و در عین حال بدیهی است که آقای عطاء‌الله مهاجرانی نیز از لندن در توییتی پر از طعنه در این باره نوشت: «حالا دولت تدبیر و امید در فکر بقیه نوارهای گفت‌وگو باشد. امیدوارم وزیر اطلاعات و دفاع و کشور و دبیر شورای عالی امنیت ملی اگر گفت‌وگو کرده باشند، جای نوارها امن باشد. پیداست موش تا انبار شما حفره زده است. وقتی ترتیب این گونه مصاحبه‌ها را می‌دهید، در فکر حفاظت اسناد هم باشید. تدبیر!». راقم این سطور، وزیر امور خارجه کشورمان را همان طور که رهبر عزیز انقلاب سال‌ها پیش فرمودند هم «متدین» می‌داند و هم «خائن» نمی‌داند، اما پهنه سیاست‌ورزی ایران و جهان پر است از شخصیت‌های متدینی که خائن هم نبودند اما خوش‌بینانه به غرب نگاه می‌کردند و آن را دشمن نمی‌پنداشتند.
می‌بینیم که در این ماجرا نخستین کسی که در بین دشمنان آمریکایی کشورمان بُل گرفت، مایک پمپئو بود که وقیحانه نوشت: «کشتن سلیمانی توسط دولت ما تأثیر گسترده‌ای بر ایران و خاورمیانه داشته است. اگر حرف مرا قبول ندارید از ظریف بپرسید». از طرف دیگر، منتشرکنندگان این فایل‌های صوتی هدف تضعیف موقعیت کشورهای چین و روسیه در ارتباط با ایران را هم دنبال کرده‌اند؛ آن هم در هنگامه انعقاد تفاهم‌نامه درازمدت همکاری‌هایی که به شدت تحریم‌کنندگان ایران را به وحشت انداخته و دریچه‌های امیدبخش زیادی پیش روی کشورمان باز کرده تا تحریم‌ها را بی‌اثر کند. همچنین فراموش نکنیم که آقای ظریف با وجود برخی انکارها، یکی از مهم‌ترین گزینه‌های احتمالی رأی‌آور انتخابات در بین اصلاح‌طلبان به شمار می‌رفت و نباید این احتمال را هم از نظر دور داشت که رقیبان اصلاح‌طلب یا به تعبیر رایج «اجاره‌ای» که با وجود او جای خود را تنگ می‌دیدند، اکنون از اینکه او را «قربانی» کرده‌اند با دمشان گردو می‌شکنند. ضمن اینکه در بین تیم روحانی، بر اساس برخی خبرها کسانی بودند که اختلاف‌های زیادی با ظریف داشتند. کوتاه سخن اینکه، بحث و بررسی مفاد اظهارات وزیر امور خارجه یک نکته البته درست است اما مهم‌تر از همه، پیگیری جدی دستگاه قضایی کشور از انتشار و ارجاع این فایل محرمانه به دشمنان ملت ایران و توجه بیشتر مردم و مسئولان به موضوع انکارناپذیر حضور جدی «نفوذی»ها و «گاندو»ها در دستگاه‌های اجرایی نظام است.
نظر شما