این روزها آنچه در مذاکرات برجامی وین می‌گذرد بیش از پیش محافل سیاسی کشورمان را نگران کرده است. روز گذشته دور چهارم نشست کمیسیون مشترک برجام در گرندهتل وین برگزار شد، اما عدم اطلاع رسانی دولت از آنچه در این گفت‌وگوها می‌گذرد، سؤال برانگیز شده است. آقای روحانی سه روز پیش در سخنانی بیش از حد خوشبینانه رفع تحریم‌ها را تا پایان عمر دولت نوید داد، اما کمی بعد یک مقام در وزارت خارجه آمریکا مدعی شد احیای برجام به «تصمیم‌های سیاسی» از سوی تهران بستگی دارد. این اظهارنظرهای متناقض درباره آنچه در وین می‌گذرد، در حالی است که مهلت سه ماهه ایران به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در حال پایان یافتن است (۵ خرداد) و پس از آن تاریخ، تهران ضمن معلق کردن اجرای داوطلبانه دستورالعمل الحاقی، اجازه بازرسی از تأسیسات هسته‌ای خود را به بازرسان غربی نخواهد داد.

واقعیت این است که آنچه آمریکایی‌ها از مذاکرات اخیر دنبال می‌کنند، این است که با کمترین هزینه به توافق‌نامه هسته‌ای بازگردند و محدودیت‌های سنگین گذشته را علیه جمهوری اسلامی احیا کنند. نباید از یاد برد با خروج ایالات متحده از برجام محدودیت‌های برجامی علیه کشورمان کاهش پیدا کرد. در این اواخر نیز با اجرای مصوبه اقدام راهبردی برای لغو تحریم‌ها از سوی مجلس، تحرک صنعت هسته‌ای ما بیشتر شد و ایران توانست با دست بازتری به فعالیت‌های قانونی خود بپردازد. از همین رو انگلیس و شرکای اروپایی اش در ماه‌های اخیر تلاش کردند واشنگتن را به برجام برگردانند تا حلقه فشار سنگین علیه فعالیت‌های هسته ای کشورمان دوباره احیا شود. امروز آمریکایی‌ها به شدت از گام‌های هسته ای رو به جلو جمهوری اسلامی نگران‌اند تا جایی که به صراحت در مذاکرات وین برچیده شدن سانتریفیوژهای پیشرفته IR۶ و  IR۹از تأسیسات هسته ای نطنز و کاهش مقادیر غنی سازی ۶۰ درصدی کشورمان را طلب می‌کنند. زیاده رویی واشنگتن در حالی است که در سوی مقابل، آن‌ها حاضر به دادن کمترین امتیازی نیستند و حتی به انحای مختلف جلو آزادسازی پول‌های بلوکه شده ایران در بانک‌های خارجی را می‌گیرند. اما در طرف مقابل، دولت آقای روحانی که برجام را مهم‌ترین دستاورد هشت ساله خود می‌داند، حاضر نیست به این راحتی از آن دست بکشد و در تلاش است با بازگرداندن ایالات متحده به این توافق، به هر شکل ممکن به این جسد مرده در ۱۰۰ روز آخر دولتش تنفسی مصنوعی بدهد. همین نیت هم سبب می‌شود دولت برای رسیدن به این هدف، آماده‎ دادن هر گونه امتیازی به طرف غربی باشد.

آن‌گونه که رسانه‌های مستقل از وین گزارش می‌دهند، بیانگر آن است که یک توافق کاملاً یکطرفه به نفع آمریکا و ضرر ما در حال شکل گرفتن است. این یک میراث بسیار خطرناک خواهد بود که به دولت بعدی منتقل می‌شود. در این بین نهادهای دیگر کشورمان و به‌ویژه مجلس به عنوان خانه ملت از رسالت مهمی برای جلوگیری از این خطر برخوردار هستند. مجلس تنها نهادی است که قانوناً می‌تواند جلو روند هزینه‌زا برای مصالح و منافع ملی را بگیرد. خانه ملت تاکنون در موضوع وین منفعل و تماشاچی بوده است. حتی برخی نمایندگان به صراحت اعلام کرده اند نمی دانند در وین چه می‌گذرد! دولت هم هیچ گزارشی نداده و حتی در شورای عالی امنیت ملی نیز از پرداختن به این موضوع جلوگیری شده است. کمترین کار ممکن در این زمینه نظارت جدی‌تر مجلس بر اجرای کامل قانون اقدام راهبردی لغو تحریم هاست. از سوی دیگر نظارت و راستی آزمایی دقیق بر هرگونه نتیجه حاصل از گفت‌وگوهای برجامی نیز نکته ای بسیار مهم است. نباید از یاد برد برخی از بندهای برجام نامحدود است و صنعت هسته ای ما را تا ابد مهار خواهد کرد. در این شرایط ارگان‌های مسئول باید بسیار جدی تر عمل کنند و نباید اجازه دهند ایران دوباره درون چاهی بیفتد که دست و پای توسعه هسته‌ای و اقتصادی کشور ما را ببندد.