قدس آنلاین: بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی فکر می کرد با به راه انداختن یک جنگ محدود و تحریک کردن احزاب راست گرای افراطی به همراهی باخود، سمند دولتش را برای چند سال دیگر زین کرده است اما اشتباه محاسباتی او باعث شد کار از دست همۀ سیستم حکمرانی این رژیم خارج شود و اسرائیل در ورطه‌ای بیفتد که دیگر بازگشتی ندارد.

نتانیاهو فکر می‌کرد مشکل خود را با چند بمب و موشک حل خواهد کرد؛ محاصرۀ چندین سالۀ غزه نفسی برای گروه‌های مقاومت باقی نگذاشته است و کشورهای عربی نیز در مسابقه برای برقراری روابط سیاسی با رژیم صهیونیستی هستند، ضمن اینکه رفتن ترامپ و احتمال احیای برجام، موقعیت سیاسی او را بدتر خواهد کرد پس چاره در این بود که از یک سو گروه‌های فلسطینی را برای جنگی محدود تحریک کند و از سوی دیگر با برجسته کردن خطر قدرت گرفتن اعراب اسرائیل امکان ائتلاف احزاب عرب با رقبای سیاسی خود را از بین ببرد. حکم دادگاه برای کوچ اجباری فلسطینیان در منطقۀ شیخ جراح هم به کمک او آمد اما او ضربۀ بزرگ را از جایی خورد که اصلاً فکرش را نمی‌کرد: از داخل خود اسرائیل.

دستگاه رسانه‌ای و تبلیغاتی جهان غرب برای برجسته کردن نقش و اهمیت رژیم صهیونیستی برای مخاطبان غربی، از این رژیم تصویر یک بهشت افسانه‌ای و یک کشور دموکرات و آزاد در دل منطقه‌ای سرشار از جنگ و خشونت می‌داد. در تمام این سالها اسرائیل همواره با عنوان «برترین دموکراسی خاورمیانه» تمجید شده بود و موفقیت‌های علمی و فناوری این رژیم چنان برجسته شده بود که مردم غرب واقعاً فکر می‌کردند با کشوری آزاد و مردم سالار  روبه‌رو هستند. هرگونه مخالفت با این رژیم نیز با برچسب گذاری به عنوان «یهودستیزی» سانسور می‌شد و کسی جرأت نداشت درباره واقعیت‌های پشت پردۀ این دموکراسی قلابی حرفی بزند.

در سایۀ این حمایت‌های بی دریغ، رژیم صهیونیستی سیاست‌های نژادپرستانه و تبعیض آمیز خود را پیش می‌برد. تصویب قانون دولت یهودی و اجباری کردن استفاده از خط عبری برای همۀ ساکنان سرزمین‌های تحت تسلط اسرائیل و سیاست‌های یک جانبه در شهرک سازی، دزدی زمین و ضبط اموال و باز کردن دست راست گرایان یهودی افراطی برای هرگونه تعرض و زیاده طلبی در تمام این سالها در زیر سایۀ همین حمایت رسانه‌ای دیده نشد. تا اینکه بالاخره بغض‌های فروخورده منفجر شد و دردهای نگفته به فریاد بدل شد. 

حماقت صهیونیست‌ها در تحریک کردن فلسطینیان با موضوع «قدس» و بخصوص «مسجد الاقصی» باعث شد همۀ سرزمین تاریخی فلسطین در این روزها منفجر شود. خشم و اعتراض مردم فلسطین در کرانۀ باختری و غزه قابل پیش بینی بود اما چیزی که دار و دستۀ نتانیاهو به آن فکر هم نکرده بودند، انفجار خشم اعراب ساکن سرزمین‌های داخل مرزهای رژیم صهیونیستی است. انتفاضۀ فلسطینیان ساکن این مناطق (اراضی ۱۹۴۸) ناگهان جهان غرب و خود صهیونیست‌ها را با واقعیت‌های پشت پردۀ اسرائیل آشنا کرد.

در این روزها و با مرور آنچه در شهرهای مختلف سرزمین اشغالی صهیونیست ها روی می‌دهد می‌توان نتیجه گرفت چندین دهه سیاست نژادپرستانه و سعی در تبدیل کردن اعراب این مناطق به شهروندان مطیع دولت یهودی، به هیچ سرانجامی نرسیده است و اعراب ساکن این مناطق نه تنها خود را اسرائیلیان مطیع نمی‌دانند بلکه هنوز خود را فلسطینی می‌دانند و به اندازۀ همۀ فلسطینیان مناطق دیگر به خطوط قرمزی چون مسجد الاقصی که خداوند در قرآن بر مبارک بودن آن و مناطق اطرافش تصریح کرده است، حساسند.

موشکباران مقاومت فلسطین و رونمایی گروه‌های مبارز از دستآوردهای جدید نشان داد دستگاه اطلاعاتی رژیم صهیونیستی در برآورد واقعیت‌های روی زمین تا چه حد فشل است. برای جبران شکست‌های نظامی و ناتوانی از خاموش کردن آشتبار موشکی و برای کمرنگ کردن تصویر قیام مردم در اراضی ۱۹۴۸ نتانیاهو در فکر دیوانگی تازه‌ای است و از حملۀ زمینی به غزه سخن می‌گوید. اگر این اشتباه عجیب از صهیونیست‌ها سر بزند، موازنۀ قدرت با افزایش تلفات صهیونیست‌ها به شدت به سمت فلسطینیان برخواهد گشت و در این صورت وضعیت سیاسی رژیم صهیونیستی به سمت آشفتگی عجیب و غیرقابل پیش بینی خواهد رفت اما حتی اگر صهیونیست‌ها اندکی عقلانیت به خرج دهند و وساطت‌های بین المللی را بپذیرند و به آتش بس تن دهند، اتفاقی که نباید می‌افتاد برای آنان افتاده است.

شکاف اجتماعی و تبدیل اسرائیل به سرزمینی که در آن اعراب و یهودیان در حال جنگ برای حفظ هویت خود هستند، دیگر چهرۀ بهشت آرام و کشور دموکراتیک را از این دموکراسی بزک شده خواهد گرفت. ضمن اینکه این شکاف روز به روز بیشتر و گسترده تر خواهد شد و با توجه به اینکه اعراب بیش از یک پنجم جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند، سرکوب و حذف آنان از صحنۀ اجتماعی ممکن نخواهد بود. 

نتانیاهو بداند یا نداند کاری کرده است که هرکس دیگری پس از او نخست وزیر این رژیم شود، اسرائیلی روی دستش مانده است که با یک سال یا شش ماه قبل زمین تا آسمان فرق دارد.

انتهای پیام/