پس از پایان جنگ اخیر غزه، یکی از کشورهایی که درباره چیستی و چگونگی موضع آن در قبال مسئله فلسطین تأمل شد، روسیه بود. به طور کلی، تأکید مسکو بر راهکار دو دولتی با توازن در روابط با همه طرف‌های موجود است. آن‌ها همان طور که مناسبات خود با رژیم صهیونیستی را دنبال می‌کنند، روابط ویژه‌ای هم با تشکیلات خودگردان فلسطین به عنوان دولت ناظر در سازمان ملل دارند. اما در این راستا، هر گروهی که بخش مهمی از جامعه فلسطینی را تشکیل دهد، برای مسکو از اهمیت قابل توجهی برخوردار خواهد بود. برای نمونه، روسیه جنبش حماس را بخشی از جامعه فلسطین تلقی کرده و مذاکره با آن‌ها را به رسمیت می‌شناسد. روس‌ها بارها اعلام کردند نادیده گرفتن قدرت حماس ممکن نیست و با وجود فشار لابی‌های صهیونیستی در روسیه برای تروریستی خواندن این گروه، مسکو هیچ‌گاه چنین نکرده، بلکه برخلاف آن، نمایندگان حماس را به روسیه دعوت کرده است. دیدار سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه و خالد مشعل، رئیس وقت دفتر سیاسی حماس در دوحه در سال ۲۰۱۵ نیز مصداقی بر این ادعاست. حتی بر خلاف تصورها عوامل واگرایی بسیاری در روابط روسیه با رژیم صهیونیستی وجود دارد، صهیونیست‌ها بارها موجب آزردگی شدید روس‌ها شدند که ماجرای مربوط به سقوط هواپیمای روسی در سوریه یکی از آن‌هاست. از سوی دیگر، مسکو روابط مستقل و ویژه خود با جمهوری اسلامی ایران را دنبال می‌کند و با وجود فشارهای نتانیاهو در دیدارهای مختلف با روس‌ها، ایران را به عنوان همپیمان راهبردی خود عنوان می‌کنند که این موضوع نتانیاهو را به شدت عصبانی می‌کند. البته عوامل همگرایی زیادی نیز در روابط مسکو و تل‌آویو وجود دارد. انعطاف در سیاست خارجی این کشور به‌خصوص درباره تحولات خاورمیانه را نباید نادیده گرفت. ولادیمیر پوتین در آخرین مواضع خود تشدید تنش‌های موجود بین فلسطین و رژیم صهیونیستی را تهدید مستقیم برای امنیت روسیه عنوان کرد. وی همچنین تصریح کرد: این بحران در نزدیکی مرزهای روسیه اتفاق می‌افتد و به طور مستقیم بر منافع این کشور تأثیر می‌گذارد. در صحبت‌های پوتین سه کلیدواژه اصلی شامل امنیت، مرز و منافع به چشم می‌خورد. این نشان می‌دهد پوتین نگران سوءاستفاده غرب و دخالت بیشتر در وضعیت منطقه است. از همین رو، مجموع مواضع روسیه نسبت به تحولات کنونی فلسطین را می‌توان در موارد ذیل خلاصه کرد: ۱. تأکید بر فرمت‌های چندجانبه و میانجی‌گرانه با تأکید بر نقش مسکو برای حل اختلافات. ۲. در نظر گرفتن حساسیت مسلمانان و کشورهای جهان نسبت به مسئله فلسطین و حفظ توازن در ارتباط با همه بازیگران و طرف‌های درگیر ۳. توجه به بحث عدم تقابل با رژیم صهیونیستی و به طور همزمان همراهی با تحولات موجود، همچنین در صورت ضرورت تغییر در برخی سیاست‌ها.