حالا داغ آن شب سیاه منامه که همراه با بلازویچ بر دلمان مانده بود تسکین یافت. چنان آن‌ها را در شرایط نابرابری که به ما تحمیل کرده بودند بردیم‌ که به دلمان چسبید. مربی و بازیکنانمان همچون فیلسوف و نویسنده ای سیگار به دست، آرام یک نیمه بحرین را نظاره کردند و طرح نوشته و فکر خود را همان موقع ریختند و نیمه دوم همه آن فکرها روی کاغذ آمد و تبدیل شد به کتابی که تا سال‌ها خوانده می‌شود: نخستین برد در منامه در شرایط پر از استرس و اضطراب.  می‌توان حدس زد که هموطن آن پیرمرد دوست‌داشتنی در رختکن و بین دو نیمه به آن‌ها چه گفته: «به عمقشان بزن، با سرعت خود جا بگذارشان».

بله، برد در برابر بحرین تبدیل به مطالبه بزرگ اهالی فوتبال شده بود که به آن دست یافتیم. محکم و مقتدارنه و تحقیر کننده هم به آن دست یافتیم .اما پرونده شکست بحرین را باید بست.

این بازی و نتیجه اش را باید فراموش کرد. اکنون باید در اندیشه بازی سخت بعدی یعنی دیدار در برابر عراق بود و  به جای سیر در شادی شکست بحرین باید در فکر عبور از عراق بود. این خصوصیت یک تیم موفق است. فراموشی نتیجه بازی گذشته. چه با برد همراه باشد و چه با شکست. نتیجه ای که در بازی با بحرین رقم خورد هیچ کمکی به ما برای شکست عراق نخواهد کرد.

 برای شکست عراق باید بازی خوب خود در برابر بحرین را تکرار کنیم. همین طور روی تاکتیک از پیش تعیین شده اصرار ورزیم.

بازی‌های دور نهایی مقدماتی هم هست. شادی اصلی بماند برای صعود به جام جهانی ۲۰۲۲ به عنوان تیم نخست گروه A یا B . البته می‌توانیم هم بزرگ تر فکر کنیم. شادی اصلی بماند برای ارائه بازی‌های خوب در جام جهانی ۲۰۲۲ و صعود از گروه برای نخستین بار. البته که اکنون مهم‌ترین بازی پیش رو مصاف با عراق است. اکنون مطالبه ما از سردار ، طارمی ، قدوس ، بیرانوند، ترابی  و... تکرار نمایش خوب در برابر عراق و یک پیروزی دلچسب در برابر این تیم است. همانند بازی با بحرین.