دهه کرامت و نزدیک شدن به سالروز ولادت حضرت علی بن موسی الرضا(ع) بهانه‌ای شد تا با آیت‌الله رضا استادی مقدم، مدرس سطح عالی حوزه و عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، به گفت‌وگو پرداخته و راز عالم آل محمد(ص) بودن حضرت را مورد بررسی قرار دهیم.

آیت‌الله استادی در ابتدا به زمانه خاص امام رضا(ع) اشاره کرده و می‌گوید: در زمان امامت امام هشتم(ع) توجه عامه مسلمین به اهل بیت(ع) روز افزون بود و حضرت در شرایطی قرار داشت که باید مردم را با متن دین و اسلام ناب محمدی آشنا کرده و توطئه فرهنگی دیگران را خنثی می‌کرد. یکی از نمونه‌های اقدامات اثرگذار ایشان هنگام حرکت در مسیر مدینه به مرو و خراسان و هنگام گذر از نیشابور بیان حدیثی گهربار به درخواست مردم بود. هدف امام رضا(ع) از بیان حدیث این بود که تاکید کرده و به مردم بگویند محور دین توحید است و توحید هم باید از دریچه ولایت دیده شود.

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم تشریح می‌کند: امام(ع) ابتدا در بیان حدیث سلسله‌الذهب خود را اینگونه بیان می‌کند که من از پدرم شنیدم و پدرم از پدرش امام صادق شنید و یک یک اسامی اجداد خویش را تا امام حسین(ع) بیان کرده و می‌گویند امام سجاد(ص) از امام حسین(ص) شنید و ایشان از امیرالمؤمنین(ع) و امیرالمؤمنین(ع) از پیامبر(ص) و پیامبر(ص) از جبرئیل شنید که خداوند فرمود «لا اله الا الله حصنی فمن دخل حصنی امن من عذابی» یعنی لا اله الا الله قلعه من است و هر که وارد این قلعه شود از عذاب من در امان خواهد بود. تا اینجا را امام رضا(ع) بیان می‌فرماید و قافله راه می‌افتد اما مردم یکباره می‌بینند که کاروان دوباره ایستاد و حضرت سر از کجاوه خویش بیرون آورد و نکته دیگری را فرمود که «بشروطها و انا من شروطها» یعنی این لا اله الا الله که قلعه است یک شرطی دارد که من به عنوان امام از شروط آن هستم به بیانی دیگر یعنی توحید ناب و صحیح بدون ولایت امکان ندارد.

عضو شورای عالی حوزه علمیه قم با اشاره به اینکه ائمه معصومین(ع) نور واحد بوده و همه عالم آل محمد(ص) هستند، می‌گوید: معروف است که «الاسماء تنزل من السماء» یعنی نام‌ها برای اشخاص از عالم بالا نازل می‌شود. این جمله درباره رسول خدا(ص) و فاطمه زهرا(س) و دوازده امام معصوم(ع) واقعیت دارد و نام و لقب این بزرگواران از آسمان نازل می‌شود و هر نام و لقبی یک بُعد از ابعاد شخصیت آنها را بیان می‌کند اما این طور نیست که اگر یکی از آنان رضا نام دارد، بقیه رضا نباشند. اگر امام ششم را صادق گویند، مقصود این نیست که دیگران صادق نیستند. اگر به امام هشتم عالم گویند نباید برداشت کنیم که دیگران عالم نیستند، همه آن بزرگواران صادق، کاظم، رضا و عالم هستند.

آیت‌الله استادی در پایان اظهار می‌کند: امام هشتم(ع) در شرایطی قرار گرفت که همه عالمان عصر خود و حتی آنها را که به صورت مناظره به فکر توطئه علیه آن بزرگوار بودند، به خضوع در مقابل خود واداشت و عقلانی بودن و عملی بودن اعتقادات شیعه و معارف اهل بیت(ع) را به بهترین وجه برای همگان و آیندگان بیان کرد به همین دلیل همه حتی مخالفان آن حضرت او را عالم آل محمد(ص) می‌نامیدند. ضمن اینکه هر کدام از امامان معصوم(ع) گرفتار توطئه‌های خاصی بودند و باید با درایت ویژه توطئه‌ها را خنثی می‌کردند. امام هشتم(ع) گرفتار مأمون شد که خود از دانش دوستان بود. مامون می‌خواست نور وجود امام رضا(ع) را کمرنگ، کم سو و خاموش کند اما علی بن موسی الرضا(ع) با اظهار مقامات علمی الهی خود این توطئه را ریشه کن کرد.