رئیس جمهور در سخنان چند ماه اخیر خود چند مرتبه از نزدیک بودن رفع تحریم‌ها صحبت کرده است. دکتر روحانی پیش‌تر به صورت قطعی از برداشته شدن تمام تحریم‌های ضدایرانی و سنگ اندازی مخالفان داخلی توافق سخن گفته و حتی به تازگی تصریح کرده است «اگر بروکراسی اجازه دهد مذاکره کنندگان ایران در وین، یک روزه می‌توانند توافق نهایی برای لغو تحریم ها را امضا کنند». فارغ از اینکه این اظهارات رئیس جمهور چه اثر سوئی بر روند گفت و گوهای ایران و ۱+۴ خواهد داشت، باید دید آیا این اظهارات مبتنی بر گزاره‌های واقعی است یا خیر.

مقامات آمریکایی در هفته گذشته به صراحت تأکید کردند هیچ تضمینی بر خروج دوباره آمریکا از برجام وجود ندارد! همچنین آن‌ها از باقی ماندن بخش‌هایی از تحریم‌های هسته‌ای و تحریم‌های زمان ترامپ سخن گفته‌اند. برخلاف آنچه رئیس جمهور و دولت در حال القای آن هستند، درخواست‌های زیاده خواهانه آمریکا مبنی بر برچیدن سانتریفیوژهای پیشرفته ایرانی و ضرورت اضافه شدن موضوعات فرابرجامی به توافق هسته ای، فرایند توافق را سخت تر از آن چه رئیس جمهور می‌پندارد کرده است.

ایده اصلی دولت‌های یازدهم و دوازدهم رفع مشکلات اقتصادی از طریق توافق با آمریکا بوده که از روز اول دنبال شده است. این ایده از همان زمان که دولت اوباما به تصویب قوانین ضدبرجامی اقدام کرد، شکست خورد و این شکست با خروج ترامپ از برجام (که واقعه قابل پیش بینی ای بود اما مسئولان دولتی قصد شنیدن دغدغه‌های دلواپسان را نداشتند) به اوج خود رسید. قابل درک است که رئیس جمهور بنا دارد در روزهای پایانی دولت خود تصویری موفق در زمینه رفع تحریم‌ها به نمایش بگذارد، اما به نظر می‌رسد باید همزمان با این تصمیم، نگاهی هم به منافع ملی کشور داشته باشد!