یکی از دوستانی که پای ثابت خیلی از اردوهای جهادی بود و هست تعریف می‌کرد: به فلان روستا رفتیم و مشکلات فراوان و کارهای روی زمین‌مانده آن‌ها را دیدیم و برنامه ریختیم و آمدیم پای کار و شروع کردیم به عملیات سازندگی. اما چیزی که برای ما عجیب بود، اینکه در حالی که تیم ۲۰ نفره ما شبانه‌روز وقت و هزینه و انرژی می‌گذاشت و کار می‌کرد، هیچ‌کس به کمک ما نمی‌آمد و حتی جوانان می‌آمدند و کارکردن ما را می‌دیدند و گاهی خسته‌نباشیدی هم به ما می‌گفتند و شاید چای و آب‌خنکی هم می‌دادند، اما یک قدم جلو نمی‌آمدند و بخشی از کار را به عهده نمی‌گرفتند. گویی رفع مشکلات آن‌ها وظیفۀ فقط ماست و بس و آن‌ها با اینکه بیکار بودند و سیگار می‌کشیدند و تماشا می‌کردند، هیچ وظیفه و نقشی برای ساختن و رفع محرومیت روستای خودشان قائل نبودند.
این ماجرا را بعدها از چندین نفر دیگر از دوستانی که در اردوهای جهادی شرکت کرده بودند شنیدم، هرچند خیلی از دوستان هم از یاری و همکاری و کمک بی‌شائبه اهالی روستا یا منطقه‌ای که آن‌ها به یاری‌شان شتافته بودند، می‌گفتند و خاطره‌های شیرین داشتند.
روز پنجشنبه با پایان مراسم تحلیف، آقای رئیسی رسماً سکان خدمتگزاری مردم را در کسوت ریاست جمهوری به دست گرفته و همان‌طور که خود در مراسم تنفیذ و تحلیف تأکید و عهد کرد با تمام توان خود به رفع مشکلات بپردازد، از «همه نخبگان و اقشار مختلف مردم، همه اقوام و مذاهب، احزاب و گروه‌ها و جریان‌های سیاسی، حوزه و دانشگاه، جوان و پیر و زن و مرد» هم خواست تا «دولت مردمی را دولت خود بدانند» و «برای اعتلای اسلام عزیز، عزت آیندگان و سربلندی ایران عزیز در جهان، دست در دست همدیگر با وحدت و انسجام ملی» به‌پا خیزند و آرمانِ «ایران قوی» را محقق کنند. رئیسی در عبارتی بسیار پرمعنا که با استقبال گسترده فعالان فضای مجازی هم مواجه شد، تصریح کرد: «انتخابات، نقطۀ آغازِ مشارکتِ مردم است، نه نقطۀ پایانِ آن!».
در این زمینه باید به دو نکته مهم اعتراف کرد: نکته اول که مورد اذعان همه حتی حکمرانان دولت دوازدهم و اصلاح‌طلبان نیز هست، اینکه شرایط فعلی کشور از لحاظ منابع مالی و ارزی، فشارها، داشته‌ها، بدهی‌های دولت به مردم و به صندوق‌های مالی بسیار زیاد است و به همین نسبت مشکلات مردم در ادامه معیشت و کار و بالندگی فراوان. آقایان ربیعی و جهانگیری صریحاً اعلام کردند دولت رئیسی در سامان‌بخشی به مشکلات، کار سختی در پیش دارد.
نکته مهم دوم اینکه، هرچقدر هم که دولتمردان جدید در رسیدگی به مشکلات و برطرف کردن موانع، سختکوشی شبانه‌روزی داشته باشند، بدون به میدان آمدن و آستین‌بالازدن مردم و کمک و همراهی با دولتی که عنوان افتخارآمیز «دولت مردمی» را بر خود نهاده است، نه اینکه کاری پیش نرود و اصلاحی صورت نگیرد؛ بلکه امور به‌راحتی سامان نمی‌گیرد و نتیجه‌ای که مثلاً در یکی دو ماه ممکن است بدست آید ممکن است به سال‌ها بکشد.
اگر فراموش نکرده باشیم رهبر فرزانه انقلاب هم در بیانات خود در مراسم تنفیذِ آقای رئیسی، به صراحت به این موضوع اشاره کردند و حضور مردم در میدان را کلید اصلی توصیف و تأکید کردند هنر اصلی این است که « جمهور مردم از یک مجموعه و توده منفعل و مصرفی و فاقد یک نگاه ملّی و عمومی»، تبدیل بشوند «به یک مجموعه پُرانگیزه، علاقه‌مند، همّت‌دار، هدف‌دار، آرمان‌خواه و وارد میدان».
امروز روز نشستن و نگاه کردن و انتظار کشیدن برای اصلاحات رئیسی نیست؛ هر کس با هر نگاه و دیدگاه و سلیقه‌ای اگر توفیقات کشورش را می‌خواهد باید آستین بالا بزند و به اندازه توان و همتش باری از دوش کشور و مسئولان بردارد تا باری از دوش زندگی و آینده خودش نیز برداشته شود. به‌خصوص نیروهای انقلابی و حزب‌اللهی باید از امروز خواب و آسایش را بر خود حرام کنند و بکوشند تا پرچم دولت جوان حزب‌اللهی بالا و سرفراز بماند. کنار نشستن و سیگار کشیدن و نگاه کردن و احتمالاً غرزدن کمکی به نیروهای جهادیِ مشغول اصلاح و سازندگی نمی‌کند!
نظر شما