به گزارش قدس آنلاین، ایسنا به نقل از نیواطلس نوشت: 

گروهی از دانشمندان آمریکایی به بررسی رابطه میان سندروم متابولیک و یک هورمون مهم پرداخته‌اند و نشان داده‌اند که یک داروی جدید و امیدوارکننده می‌تواند نقش مهمی در پیشگیری از بیماری‌های گوناگون داشته باشد.

اگرچه آزمایش‌های این دارو روی موش‌ها انجام شده است اما پژوهشگران نسبت به کارایی آن در انسان، خوشبین هستند و باور دارند که این دارو می‌تواند اشتها و قند خون را سرکوب کند و به پیشگیری از بیماری‌هایی مانند چاقی و دیابت بپردازد.

دانشمندان "دانشگاه ایالتی کلیولند"(CSU) آمریکا در این پژوهش، بر هورمونی موسوم به "آسپروسین"(Asprosin) تمرکز کردند که پیش از این دریافته بودند نقش تنظیم‌کننده اشتها و سطح قند و انسولین خون را بر عهده دارد. آزمایش‌های پیشین نشان داد افرادی که سطح آسپروسین پایین‌تری دارند، سطح پایین‌تری از گرسنگی را تجربه می‌کنند و بالعکس، سطح آسپروسین در افراد مبتلا به سندروم متابولیک، بالاتر است.

در افراد مبتلا به سندروم متابولیک، بیماری‌هایی مانند چاقی، فشار خون بالا و مقاومت به انسولین با یکدیگر ترکیب می‌شوند تا خطر دیابت، سکته و بیماری قلبی را افزایش دهند.

"آتول چوپرا"(Atul Chopra)، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما در سال ۲۰۱۶، هورمونی موسوم به آسپروسین را کشف کردیم که با تاثیر بر هیپوتالاموس و کبد، اشتها را تحریک می‌کند و سطح قند خون را افزایش می‌دهد. سطح آسپروسین به دلایل نامشخص، در بیماران مبتلا به سندروم متابولیک افزایش می‌یابد و به افزایش اشتها، وزن و قند خون می‌انجامد. ما دریافتیم که می‌توانیم چرخه بیماری را از طریق خنثی‌سازی آسپروسین به واسطه پادتن‌های مونوکلونال از بین ببریم.

دانشمندان از سه مدل گوناگون موش مبتلا به سندروم متابولیک استفاده کردند و پادتن‌های مونوکلونال را که برای مهار آسپروسین طراحی شده بودند، مورد بررسی قرار دادند. آنها دریافتند که موش‌های تحت درمان، کاهش اشتها، وزن و سطح گلوکز خون را نشان می‌دهند.

دکتر "ایلا میشرا"(Ila Mishra)، از پژوهشگران این پروژه گفت: هنگامی که موش‌ها با پادتن‌های مونوکلونالی که آسپروسین را خنثی می‌کنند، تحت درمان قرار گرفتند، کمتر غذا خوردند، وزن خود را از دست دادند و سطح قند خون آنها به اندازه طبیعی رسید. افزایش اشتها، وزن بدن و قند خون، سه ویژگی مهم سندروم متابولیک است و همه آنها با کمک این درمان، اصلاح شدند.

استفاده از مدل‌های بالینی به عنوان بخشی از پژوهش‌های پیش‌بالینی، همیشه با این خطر همراه است که نتایج، قابلیت انتقال به بیماران انسان را نداشته باشند اما از آنجا که آسپروسین در حال حاضر نقش کلیدی در سندروم متابولیک انسان بر عهده دارد، دانشمندان نسبت به احتمالات، خوشبین هستند.

چوپرا گفت: ما می‌دانیم هنگامی که آسپروسین کم است، چه اتفاقی برای انسان رخ می‌دهد. این وضعیت به دلیل اطمینان از ابداع دارو، شرایط متمایزی در علم پزشکی به شمار می‌رود. بسیاری از داروها در موش‌ها موفقیت‌آمیز بوده‌اند اما در انسان شکست می‌خورند. در این مورد، دانستن این که اشتها، وزن و قند خون افراد دارای آسپروسین پایین، کاهش یافته است، در طراحی و توسعه داروهایی که این اثر مفید را در بیماران مبتلا به سندروم متابولیک تقلید می‌کنند، کارآمد خواهد بود.

تطبیق دارو برای استفاده در انسان، کشف دوز ایده‌آل را به عنوان راهی برای محدود کردن عوارض ناخواسته شامل می‌شود.

چوپرا افزود: پیشرفت به سوی آزمایش‌های بالینی و آماده‌سازی دارو برای انسان، آخرین قطعه این پازل است. ما می‌خواهیم دوز دارو را پایین نگه داریم و عوارض جانبی را نمی‌خواهیم. از آنجا که ما این مفهوم و نحوه کارکرد این دارو را می‌شناسیم، گام بعدی این است که دارو را برای انسان آماده کنیم.

این پژوهش، در مجله "eLife" به چاپ رسید.