به گزارش قدس آنلاین، حجت‌الاسلام والمسلمین رفیعی به مناسبت ایام شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام گفت: ائمه بزرگوار ما در دورانی زندگی می‌کردند که همواره حاکمان ستمگر در رأس زمامداری مسلمین بودند. ابتدا بنی‌امیه و بعد  بنی‌عباس تا نزدیک قرن هفتم همین داستان را داشتند. آنها تمام اهل‌بیت جز امام عصر عجل الله تعالی فرجه را به شهادت رساندند و همواره سعی داشتند آثار، ‌ تاریخ و تُراث اهل بیت را نابود کنند تا در  اختیار مردم قرار نگیرد. به عنوان نمونه با وجود آنکه امام حسن ۱۰ سال و امام حسین نیز ۱۰ سال در مسند امامت جامعه آن دوران قرار داشتند، اما علماء وقتی می‌خواهند احادیث فقهی را احصاء کنند، به ندرت از این دو امام بزرگوار حدیث می‌یابند. درباره روایات تفسیری هم تعداد کمی حدیث از ایشان مشاهده می‌کنیم. هرچند در زمان امام باقر و امام صادق به خواست خدا عرصه بیان حدیث بیشتر فراهم شد.

وی افزود: بنی امیه و بنی‌العباس به قدری بر محو آثار عترت همت داشتند که در مواردی مثل تاریخ شهادت برخی از ائمه تضارب آراء وجود دارد؛ ‌ مثلاً امام رضا علیه‌السلام سوای از اینکه دارای شأن امامت هستند، در برهه‌ای که به ایران تشریف آوردند، دارای منصبی سیاسی بودند. ایشان زمانی که به شهادت رسیدند، جمعیت زیادی از مردم و مسئولان حضور داشتند؛ با این حال درباره سالگرد شهادتشان دو روایت وجود دارد. یا حضرت زهرا سلام‌الله علیها که یگانه دختر رسول خدا بود، از ماجرای شهادت ایشان نیز همه مطلع بودند؛ اما سه چهار روایت درباره تاریخ شهادت این بانوی بزرگوار وجود دارد.

حجت الاسلام والمسلمین رفیعی ادامه داد: ابن‌عباس می‌گوید روزی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نشسته بود که حسن آمد. رسول خدا وقتی ایشان را دید، گریست و سپس فرمود: «نزد من بیا، نزد من بیا ای پسرم عزیز و کوچکم» و او را به خود نزدیک کرد تا بر زانوی راست خود نشانید و فرمود «أَمَّا الْحَسَنُ فَإِنَّهُ ابْنِی وَ وُلْدِی وَ بَضْعَةٌ مِنِّی وَ قُرَّةُ عَیْنِی وَ ضِیَاءُ قَلْبِی وَ ثَمَرَةُ فُؤَادِی وَ هُوَ سَیِّدُ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ حُجَّةُ اللَّهِ عَلَی الْأُمَّةِ أَمْرُهُ أَمْرِی وَ قَوْلُهُ قَوْلِی مَنْ تَبِعَهُ فَإِنَّهُ مِنِّی وَ مَنْ عَصَاهُ فَلَیْسَ مِنِّی وَ إِنِّی لَمَّا نَظَرْتُ إِلَیْهِ تَذَکَّرْتُ مَا یَجْرِی عَلَیْهِ مِنَ الذُّلِّ بَعْدِی فَلَا یَزَالُ الْأَمْرُ بِهِ حَتَّی یُقْتَلَ بِالسَّمِّ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً فَعِنْدَ ذَلِکَ تَبْکِی الْمَلَائِکَةُ وَ السَّبْعُ‌ الشِّدَادُ لِمَوْتِهِ وَ یَبْکِیهِ کُلُّ شَیْ...؛ یعنی حسن پسرم و فرزندم و پاره تنم و نور دیده‌ام و روشنی دلم و میوه قلبم است و او سید جوانان اهل بهشت و حجت خدا بر امت است؛ امرش امر من و سخنش سخن من است؛ هرکه او را پیروی کند، از من است و هرکه او را نافرمانی کند از من نیست. بعد اشاره به ماجرای از آینده کرده، فرمود: وقتی او را دیدم اهانت‌هایی که پس از من دید به یادم آمد؛ اهانت به او تا آنجا ادامه می‌یابد که ظالمانه و از روی دشمنی او را با زهر خواهند کشت؛ در آن هنگام فرشتگان هفت آسمان به خاطر شهاتش خواهند گریست. این روایت یکی از شئونات بالای امام حسن مجتبی علیه‌السلام در بیان رسول خدا (ص) است.

وی افزود: وقتی رسول خدا (ص) تصمیم گرفت سال هشتم هجری به ابوسفیان در مکه حمله کند، ‌ ابوسفیان خواهش کرد این اقدام صورت نگیرد. او اصرار کرد و حضرت قبول نکرد. امام حسن در آن زمان پنج ساله بود؛ ‌ آن منحوس دست امام را گرفت و گفت به حق این آقازاده که دوستش داری، این کار را نکن. امام حسن با دستان کوچک خود تلنگری به صورت ابوسفیان زد و گفت قُل لا إله إلا الله مُحمداً رسول الله حَتی أکونُ علیکَ شَفیعاً. چرا زور می‌زنی، شهادتین را بگو تا من شفیع تو باشم. همین طور هم شد، او به ظاهر مسلمانی را پذیرفت و رسول الله به خواست خدا او را رها کرد. پیامبر وقتی این رویداد را دید، لبخندی زد و فرمود الحمدلله الذی جَعَل فی ذریتی مِثل یَحیی بن زکریا؛ یعنی خدا را شکر که در نسل من فردی را مانند یحیی بن زکریا قرار داد. یحیای نبی (ع) چه ویژگی و اشتراکاتی با امام حسن مجتبی داشت؟ یکی از ویژگی‌های ایشان اتای حکم و نبوت در کودکی بود؛ خداوند در این باره فرمود «وَ آتَیناهُ الْحُکمَ صَبِیا»؛ یعنی ما به او حکم را ایتاء کردیم در حالی که کودک بود.

حجت الاسلام والمسلمین رفیعی درباره ویژگی کرامت امام حسن (ع) گفت: یکی از ویژگی ائمه، رفع نیاز از مردم است؛ در زیارت جامعه کبیره درباره ایشان می‌خوانیم «عادَتُکُمُ الْإِحْسَانُ وَ سَجِیَّتُکُمُ الْکَرَمُ»؛ یعنی عادت شما احسان و از اخلاق شما کرَم است. طبق حدیثی هرکه سه کار انجام دهد، ‌ خداوند او را با انبیاء، صدیقین، شهدا و صالحین محشور می‌کند. کسی به درد مردم برسد با مال و آبرو و سخن زیبا. مَن وَاسَا اَخَاهُ بِمال أَو جَاهٍ أو کلمة طیبة. هیئتی از حج به دیدن امام حسن آمدند. حضرت به آنها ۴۰۰ درهم داد. یکی از آنها گفت نَحنُ أغنیاء و لَیس لَنا حاجةً؛ یعنی ما وضعمان خوب است و نیازمند نیستیم. فرمود می‌دانم، اما چیزی که به شما هدیه دادم بر نگردانید. پس اهل عترت صرفاً به فقرا کمک نمی‌کردند.

وی افزود: اما یاری کردن با جاه مثل این است که با نامه زدن یا یک تلفن کار کسی راه بیندازیم. بانکها یا صندوق‌ها می‌خواهند به فردی وام بدهند، اما مدام او را معطل می‌کنند. امام حسن معتکف خانه خدا بود و طواف می‌کرد. فردی آمد و گفت کسی از ما مبلغی می‌خواهد و من او را نمی‌شناسم. آیا شما واسطه می‌شوید؟ امام اعتکاف را شکست تا کار او را انجام دهد. ابن عباس می‌گوید از این کار امام تعجب کردم. حضرت فرمود از جدم رسول الله شنیدم که فرمود به خدا قسم، برآوردن حاجت مردم از روزه و اعتکاف یک ماه بهتر است.

منبع: رسا

انتهای پیام/