روابط اقتصادی ایران و ونزوئلا از دوسال پیش به این‌سو و به‌ویژه با ارسال کشتی‌های حامل سوخت از مقصد ایران، جهش پیدا کرد و به مصداقی از همکاری ستاد و میدان در وزارت خارجه تبدیل شد و اکنون در پی سفر وزیر خارجه ونزوئلا به تهران، صحبت از عقد قرارداد ۲۰ساله بین تهران و کاراکاس است.

این تفاهم بین دو کشوری است که ویژگی‌های مشترکی دارند؛ از جمله اینکه هر دو در جبهه مقاومت در مقابل نظام سلطه هستند و هر دو تحت شدیدترین تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی غرب قرار دارند. برای برون‌‎رفت از این فشارها راهکاری مناسب‌تر و معقول‌تر از این برای هر دو کشور وجود ندارد که با یکدیگر خارج از حیطه نفوذ و تأثیرگذاری نظام سلطه مراودات اقتصادی داشته باشند.

این تفاهم مهم‌تر از ابعاد اقتصادی، یک بعد سیاسی هم دارد و آن این است که کشورهای تحت فشار نظام سلطه متوجه می‌شوند، می‌شود خارج از تحمیل آمریکا با یکدیگر روابط داشت. به همین دلیل آمریکایی‌ها دائماً تلاش می‌کنند مانع از این نوع همکاری‌ها شوند. در همین هفته جاری کشور ۵۰۰ هزار نفری «کیپ‌ورد» دستور استرداد به آمریکا را برای الکس ساب تاجر کلمبیاییِ نزدیک به دولت ونزوئلا که قصد همکاری با ایران داشت صادر می‌کند و همین مسئله موجب می‌شود کاراکاس مذاکرات خود را با اپوزیسیون متوقف کند و درنهایت در پاسخ به این اقدام، وزیر خارجه خود را به تهران بفرستد و با حجت‌الاسلام والمسلمین رئیسی دیدار کند.

مهم‌ترین نکته در این قرارداد این است که این مراودات خارج از اعلام موضع و بیانیه محقق شود. مثلاً ما با چین تفاهم‌نامه‌ای بلندمدت امضا کرده‌ایم، اما نیروهایی وجود دارند که به دلایل قابل فهمی در برابر این قرارداد کارشکنی می‌کنند. مضاف بر این مقاومت‌ها، دستگاه بروکراسی دولتی هم در ایران و هم در ونزوئلا زمینه مخالفت با اجرایی شدن این قراردادها را دارند. بنابراین مهم پیگیری این قرارداد در عمل است. ما در فناوری‌های صنعتی محصولاتی برای عرضه کردن داریم، ونزوئلا هم کشوری است که به‌جز منابع نفتی، دارای معادن عظیمی است و قابلیت‌های اقتصادی خاص خودش را دارد که در صورت استفاده ایران از این فرصت، وضعیت به سود هر دو کشور تغییر می‌کند.  در پایان باید این نکته را متذکر شد روابط ایران با جبهه مقاومت در آمریکای لاتین نباید به ونزوئلا محدود شود و باید از همه ظرفیت کشورهای عضو اتحادیه آلبا استفاده شود؛ اتحادیه‌ای که متشکل از ونزوئلا، بولیوی، نیکاراگوئه و کوباست. ایران هم به عنوان عضو ناظر و میهمان در این اتحادیه حضور دارد و زمان آن رسیده این همکاری با همه کشورهایی که اراده خارج شدن از زیر سلطه آمریکا را دارند گسترش پیدا کند.