اگر بتوان از فریادهای «دو دو» نمایندگان مجلس در روز معرفی مسعود فیاضی؛ گزینه پیشنهادی وزارت آموزش‌وپرورش و مخالفت دو روز پیش اعضای کمیسیون آموزش با برنامه‌های ارائه شده وی گذشت، باید اذعان کرد نشست امروز رأی اعتماد نمایندگان، نفسگیر و در عین حال غیرقابل پیش‌بینی است. به‌ویژه آنکه تنها یک روز پیش از نظر مخالف این کمیسیون با برنامه‌های فیاضی، احمدحسین فلاحی، عضو کمیسیون آموزش از نظر مثبت این کمیسیون به وی خبر داده و گفته بود: وزیر پیشنهادی دارای شخصیتی علمی بوده و برنامه‌های خوبی درباره وزارت آموزش‌وپرورش به کمیسیون آموزش و تحقیقات ارائه کرده است.
از سوی دیگر واکنش‌های تند مخالفان و نظرات صریح موافقان و البته گفت‌وگوهای مشروح فیاضی با چند رسانه داخلی به‌ویژه حضور امروز رئیس‌جمهور در مجلس برای دفاع تمام قد از گزینه پیشنهادی خود، پیش‌بینی رأی اعتماد یا عدم اعتماد نمایندگان را مشکل خواهد کرد.
صرف‌نظر از هرگونه تصمیمی که امروز در صحن علنی مجلس گرفته شود باید این موضوع را به صراحت یادآور شد وقت اختراع دوباره چرخ و فصل آزمون و خطا  آن هم برای وزارتخانه‌ای که قرار است نسل آینده را متخصص، مبتکر، سرآمد جبهه علمی و متعهد تربیت کند، گذشته است و در صورت قصور و یا ترک فعل هر وزیری که سرانجام بر کرسی این وزارت تکیه بزند، نمایندگان مجلس برای اثبات حمایت از دستگاه قضایی و از همه مهم‌تر دمیدن روح اعتماد در جامعه بدون هرگونه ملاحظه سیاسی باید از اختیارات و صلاحیت مجلس به‌ویژه ابزار استیضاح استفاده کنند.   وزیری که از این پس سکان هدایت این وزارتخانه به وی سپرده خواهد شد باید بتواند به مطالبات مهمی همچون اجرای سند تحول که ۱۰ سال از تصویب و ابلاغ آن می‌گذرد، برقراری عدالت آموزشی و افزایش کیفیت مدارس دولتی به عنوان مفهومی عدالت‌جویانه، مراقبت از آسیب‌های آموزش مجازی و فراهم ساختن شرایط جذب معلمان تنها از طریق دانشگاه فرهنگیان و شهیدرجایی و... عمل کند. در غیر این‌صورت باید بپذیرد علاوه بر افتادن در تور استیضاح نمایندگان، نمی‌تواند از تیغ عدالت‌محور دستگاه قضا مصون بماند. رهبر معظم انقلاب پیش از این در بیانات خود از دستگاه آموزش‌وپرورش به عنوان مجموعه‌ای که به نوسازی نیاز دارد یاد کرده‌اند، از منظر ایشان این دستگاه هم فرسوده است و هم آن روزی که به‌وجود آمد دارای عیوبی بود، عیوب اساسی که تا به امروز باقی مانده است. (بیانات ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۷)
بنابراین برای اصلاح چنین نظام فرسوده‌ای نباید درس‌های غلط و سیاست‌های معیوب مدیران گذشته را بار دیگر رونویسی و دیکته کرد.
اگر می‌خواهیم تصمیمات عجولانه برخی وزرای پیشین همچون طرح خرید خدمات و یا سلطه حافظه محوری در مدارس دوباره تکرار نشود باید به وزیری اعتماد کنیم که از همین ابتدا بتواند سنگ خود را با مؤسسه‌های رانتی آموزشی که بر جامعه سایه انداختند وابکَند.
وزیری راستگو، متخصص و کاربلد که اعتبارش را وابسته به میز وزارتش نداند و جدا از سهم‌خواهی جناحی، به تعارض منافع در آموزش و پرورش پایان دهد. او که برای رفتن به ساختمان این وزارتخانه شال و کلاه می‌کند باید بداند تصمیماتی که از این پس انشا یا امضا می‌کند باید به همان میزان که برای دانش‌آموز شمال پایتخت تأثیرگذار است برای دانش‌آموز محروم نشسته در کلاس‌های سنگی و کپری چارتای پلدختر و ایرندگان خاش و... هم رفاه را به
ارمغان بیاورد.
او نه تنها باید به نمایندگان مجلس؛ که به تمامی مردم بگوید خود یا معاونانش از هم اینک برای تعلیم و تربیت کودکی که راهی مهدکودک و پیش‌دبستانی می‌شود چه تدبیری اندیشیده‌اند. کودکی که در نظام تربیتی آن‌ها تربیت خواهد شد چه‌قدر مستقل بودن و روی پای خود ایستادن را می‌آموزد، آیا وزیر آینده می‌تواند برنامه‌ای اجرایی برای ایجاد ارتباط سازنده میان آموزش‌وپرورش و خانواده و یا رابطه آن با درخت جمعیت یا امنیت و اقتدار ارائه دهد؟
واقع‌بینانه‌تر اینکه اگر با تأملی بیشتر به این ملاحظات و با طرح این‌گونه پرسش‌ها به پیامدهای امروز رأی وکلای مردم نگاه کنیم باید بپذیریم، روز، روز سرنوشت‌سازی برای همه ماست.