در یک عصر سرد زمستانی در گرماگرم برپایی سی و دومین جشنواره فیلم فجر، قید فیلم‌های دو سانس آخر را می‌زنم به بهانه تماشای زودتر از موعد فیلم «رستاخیز» در یک جمع خصوصی.

با تعدادی از دوستان در دفتر تهیه کننده «رستاخیز» جمع شده‌ایم. احمدرضا درویش که آخرین ساخته‌اش «دوئل» یعنی یکی از گران‌ترین فیلم‌های مستقل در تاریخ سینمای ایران را ساخته، حالا قرار است تازه‌ترین اثر سینمایی‌اش که یک سر و گردن بالاتر از «دوئل» است و یک قدرت‌نمایی تمام‌عیار سینمایی محسوب می‌شود را نشانمان دهد و واکنش ما را به عنوان جمعی کوچک از علاقمندان سینما ببیند تا یکی دو روز دیگر که فیلم نخستین اکران رسمی خود را در برج میلاد و برای اهالی رسانه و مننقدان تجربه می‌کند با نوع واکنش‌ها هرچند در مقیاسی بسیار کوچک آشنا شود.

آن شب فیلم را که روایتی از حماسه عاشوراست در یک تلویزیون کوچک دیدیم اما باز هم ابهت و خوش‌ساخت بودنش در انحصار قاب کوچک آن تلویزیون پنهان نماند و تماشایش لذت‌بخش بود؛ گرچه نمایش آن یکی دو روز بعد و روی بزرگ‌ترین پرده سینمایی کشور با امکانات صوتی، تصویری و تجهیزات مدرن روز هم تجربه‌ای فوق‌العاده بود.

سیمرغ‌ها روی دوش «رستاخیز»

درویش درست حدس زده بود! فیلم با واکنش‌های زیادی مواجه شد و از همان ابتدا مخالفان و موافقانی پیدا کرد، اما متولیان برپایی جشنواره و هئیت داوران هم نتوانستند «رستاخیز» را نادیده بگیرند و این فیلم در ۱۱ بخش نامزد دریافت سیمرغ بلورین شد که نهایتاً در ۸ بخش از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی، سیمرغ‌های بلورین یک به یک بر شانه‌های «رستاخیز» نشستند.

تبریک و تشویق‌های فجر که به پایان رسید زمزمه عدم اکران فیلم شنیده شد تا اینکه بالاخره در تیرماه ۹۴ «رستاخیز» رنگ پرده را به خود دید و در فاصله کمتر از یک روز از اکران و با دستور وزیر وقت ارشاد به دلیل آنچه «نظر مخالف برخی از مراجع عظام» عنوان شد، از پرده سینماها پایین کشیده شد. در حالی که درویش بارها و به صراحت عنوان کرده بود که در ساخت این فیلم نظر مراجع را دریافت کرده و متن این فتاوی در وبگاه رسمی فیلم موجود است. علت مخالفت‌ با نمایش فیلم و توقیف آن، نمایش چهره حضرت ابوالفضل(ع) عنوان شد که در نهایت به سازندگان اثر پیشنهاد پوشاندن چهره بازیگر و تاباندن نور به صورت این شخصیت داده شد.

حالا شش سال از آن روزها می‌گذرد و نزدیک به یک دهه از نخستین نمایش فیلمی که تولیدش یازده سال به طول انجامید.  احمدرضا درویش ساخت «روز رستاخیز» را شانس بزرگ زندگی‌اش می‌دانست و در جایی گفته بود برای ساخت این فیلم ۱۴ سال پیش زیر باران‌های دمشق عهد بسته بوده است.

اما این تمام ماجرا نبود، در طول این سال‌ها زخم‌های زیادی به پیکره «رستاخیز» وارد شد. از ضرر مالی سرمایه‌گذار خصوصی تا واگذاری بخشی از سهام فیلم به بنیاد سینمایی فارابی و مناقشاتی بر سرمالکیت فیلم تا مصائب اکران بین‌المللی و در نهایت سرقت «رستاخیز» و پخش غیرقانونی آن در فضای مجازی و در یک کانال یوتیوب عراقی.

اکران در سینما، یک تصمیم منطقی

در حالی که مدیران فرهنگی و متولیان سینمایی در طول این سال‌ها و به کرات فیلمسازان را به ساخت آثار فاخر و دینی دعوت کرده‌اند اما سنگ‌اندازی‌ها در چرخه تولید تا اکران با آن خوشامدگویی و حمایت از ساخت آثار ارزشمند منافات داشته است. اتفاقی که امید می‌رود در دوره جدید مدیریت فرهنگی به شکل دیگری به آن نگریسته شود و باید دید همانطور که خزاعی رئیس سازمان سینمایی عنوان کرده جلوی ابتذال در سینما را می‌گیرد آیا به همان اندازه هم راه را برای نمایش آثار ارزشمند باز خواهد کرد. هرچند که رفع توقیف «رستاخیز» را می‌توان گام رو به جلویی برای مدیریت سینمایی کشور در دولت سیزدهم دانست، خبری که تقی علیقلی‌زاده، تهیه کننده این فیلم در تازه‌ترین اظهارات خود در گفت‌وگو با ایسنا آن را تایید کرده و خبر از اکران آنلاین داده و گفته است، «رستاخیز از ۱۶ اسفندماه همزمان با میلاد حضرت ابوالفضل(ع) به سه زبان عربی، فرانسه، فارسی و ۱۰ زبان رایج دنیا به صورت زیرنویس با تایم دو ساعت در پلت‌فرم‌ حلال چنل به آدرس اینترنتی www.halalchanel.com و پلتفرم‌های داخلی توزیع می‌شود».

اکران «رستاخیز» با در نظر گرفتن اصلاحیه‌های مورد نظر گرچه اتفاق مبارکی در سینما خواهد بود اما منطقی‌ترین تصمیم برای نمایش فیلمی با ویژگی‌های ساختاری و تکنیکی «رستاخیز» اکران در سالن‌های سینماست، فیلمی که به گفته علیقلی‌زاده با قطع اسکوپ، از بهترین کیفیت تصویری و صوتی موجود در جهان بهره‌مند بوده و شایسته نمایش در سالن‌های سینما است.