تعلیق چند تحریم هسته‌ای از سوی ایالات متحده آمریکا که هیچ‌گونه اثر مثبت اقتصادی نیز در زندگی مردم ما به همراه نخواهد داشت، بیش از آنکه نشانه‌ای از حسن‌نیت تلقی شود، آغاز بازی جدید مقصرنمایی است. آمریکا با نشان دادن این آبنبات چوبی می‌خواهد این‌گونه به جهان پیام دهد که اهل گفت‌وگو و امتیازدهی هستند و حالا نوبت ایران است. در سوی مقابل در جبهه تهران در باب عمل به تعهدات معیار باید لغو تمام تحریم‌هایی باشد که در برجام قید شده است؛ چراکه آمریکا بر اساس متن این توافق مجموعه تعهداتی داشته که باید آن‌ها را اجرایی کند. ایران تعهداتش را در سال ۹۵ عملیاتی کرد و می‌توان گفت طرف غربی امتیازش را گرفته است، اما هنوز تعهداتش روی کاغذ است. اگر آن‌ها تعهدات برجامی خود را انجام بدهند و ما با راستی‌آزمایی مطمئن شویم این اقدامات انجام شده، آن‌گاه می‌شود گفت آن‌ها کاری کرده‌اند.

در سوی مقابل اگر کسی یا کسانی با وجود تجربیات گذشته همچنان در درون کشور نسبت به مذاکره با غرب خوشبین هستند، این موضوع تعجب برانگیز خواهد بود. برجام چه به نتیجه برسد و یا نرسد حلال مشکلات ما نیست. این توافق در واقعیت سنگ بزرگی است که  دولت گذشته پیش پای دولت رئیسی گذاشت. با این تفاسیر حتی با وجود همکاری روسیه و چین باید توجه کنیم درخت برجام برای ما میوه‌ای نخواهد داشت؛ زیرا درختش کاج است. این واضح است که اگر مذاکره به نتیجه برسد، در عمل آمریکا و اروپا سنگ‌اندازی کرده و موضوع برجام موشکی و منطقه ای و حقوق بشری را پیش خواهند کشید. پرونده برجام تا هر زمانی که دست آمریکا و اروپا باشد، کشدار خواهد بود؛ چون اهرم فشاری است که ساخته شده تا همواره به ملت ایران فشار آورند.

تیم ایرانی باید به این واقعیات توجه داشته باشد، که مذاکره‌کنندگان فعلی را باید بر اساس محصولشان ارزیابی کنیم و مهم نتایج عملکرد آن‌هاست. دادن کوچک‌ترین امتیازی به طرف مقابل در این شرایط مطلوب نیست؛ زیرا در توافق برجام امتیازات مفصلی داده شده و الان وقت گرفتن امتیاز است. طرف غربی باید مجبور به امتیازدهی شود. چاره هم قوی شدن در داخل است. وقتی اقتصاد قدرتمند و بدون وابستگی ایجاد کنیم، می‌توانیم طرف غربی را به کرنش وادار سازیم.