نخستین فیلم بلند سیدمرتضی فاطمی، داستانی خطی و سرراست دارد و اثری روان با اجرایی یکدست است اما حرف جدیدی از نظر فرم و محتوا در سینمای ایران ندارد. «بی‌مادر» ماجرای زنی است که به خاطر نیاز مالی و برای درمان پسرش مجبور می‌شود رحمش را اجاره بدهد، آن طرف ماجرا هم زنی است که خودش پزشک زنان است اما نازاست، تا اینجای کار با پیام‌های گل درشتی در قصه مواجهیم. تلاش فیلمساز هم برای ایجاد چالش و موقعیت اخلاقی ناکام می‌ماند چون فیلم‌نامه اثر، غنی و عمیق نیست. کشمکش‌ها در ساده‌ترین و سطحی‌ترین شکل ممکن اتفاق می‌افتند، روایت خطی و یکدست پیش می‌رود و اگرچه تلاش‌هایی برای غافل‌گیری مخاطب دارد اما منطق فیلم در ایجاد موقعیت‌های غافل‌گیرکننده، ضعیف است. کشمکش اصلی بین سه شخصیت فیلم (مرجان، امیرعلی و مهروز) است و کاراکتر محمود (با ایفای نقش پژمان جمشیدی) نه تنها کمکی به پیشبرد درام نمی‌کند که حذف آن هم آسیبی به کلیت ماجرا نمی‌زند.