دلیلش روشن است: وقتی بانک‌ها حتی برای گرفتن یک وام کوچک و مختصر، آدم را جان به لب می‌کنند و با هزار فرم، استعلام، ضامن و چک، امانش را می‌برند، معلوم است که مردم خودشان به فکر چاره بیفتند و ابتکاری مثل صندوق‌های خانگی را راه بیندازند. البته این صندوق‌ها بیشتر شبیه یک دورهمی دوستانه‌اند تا بانکداری رسمی و خشک؛ سازو کار راحتی هم دارد و چند نفر که همدیگر را می‌شناسند – مثل خانواده، فامیل، همکار یا حتی همسایه‌ای که یک بار برایتان شیشه رب آورده – دور هم جمع می‌شوند، هر ماه سهمی مشخص می‌پردازند و قرعه به نام یکی می‌افتد. وامی که می‌گیرند بدون سود، بدون قرارداد و بدون کاغذبازی‌های اضافی است. یعنی اگر ۱۰ میلیون تومان دریافت کنید، همان ۱۰ میلیون را برمی‌گردانید و کسی چشم طمع به سود و جریمه دیرکرد شما ندارد. فرارو می‌نویسد جذابیت واقعی وام خانگی اما محدود به آن پول بی‌دردسری که توی جیبمان می‌نشیند نیست؛ بلکه به اعتماد آن است. هر عضو می‌داند پشت سرش شبکه‌ای از آشنایان است که مراقب یکدیگرند و هوای هم را دارند.
در حالی که گرفتن وام از بانک، حتی برای مبالغ خرد، گاهی ماه‌ها طول می‌کشد و نرخ سود و کارمزد و جریمه دیرکرد، آدم را دچار سرگیجه می‌کند. صندوق خانگی اما مثل یک نفس راحتی در هوای تازه است. کارشناسان هم به آن دید مثبتی دارند و پدیده صندوق‌های خانگی را نشانه‌ای از چرخش آرام جامعه از اقتصاد نهادی به اقتصاد شبکه‌ای می‌دانند. در این سازوکار، ارتباط میان افراد همان ضامن است و آشنایی، به سرمایه اصلی صندوق‌ها بدل شده است. به زبان ساده، وام خانگی فقط راهی برای دریافت پول نیست؛ بلکه تصویری از بازگشت جامعه به اقتصاد اعتماد است؛ اقتصادی که در آن رابطه انسانی جایگزین مقررات خشک و کاغذبازی‌های بانکی شده است.