ابوطالب بعد از درگذشت عبدالمطلب، سرپرستی حضرت محمد(ص) را به عهده گرفت و زمانی که پیامبر اسلام هدف تیرهای زهرآگین مشرکان مکه بود،با تمام وجود از آن حضرت حمایت کرد.

متاسفانه فداکاری های حضرت ابوطالب برای اسلام، نه تنها در تاریخ فراموش شده بلکه حتی  بعضی نسبت کفر و شرک به ایشان دادند.
افرادی که نسبت به امام علی کینه قلبی داشتند، گفتند در مسلمان بودن ابوطالب تردید داریم و برای پایین آوردن مقام و منزلت امام علی، نه تنها اسلام پدرش را انکار کردند ، بلکه با گستاخی تمام ،بعضی آیات کفر و عذاب در قرآن کریم را در شان ابوطالب دانستند. عده ای هم گفتند ابوطالب صرفا چون عموی پیامبر بود از ایشان محافظت می کرد و کاری به دین محمد صلی الله علیه نداشت .
 اما آیا ممکن است شخصیتی مثل ابوطالب تنها به دلیل دوست داشتن برادرزاده اش، فرزند خود علی(ع) را در خدمت او بگذارد و سفارش کند تا پای جان از آیین او حمایت کند؟ و خودش هم  در شعب ابوطالب گرسنگی و تشنگی و فشارهای روحی و جسمی را تحمل کند و در کنار محمد(ص) و یارانش به دلیل تعصب قومی و فامیلی بماند؟
بدون تردید حمایتهای همه جانبه ابوطالب از پیامبر اسلام انگیزه الهی و معنوی داشته است، نه انگیزه ای مادی و تعصب قومی.
 
تبلیغات علیه ابوطالب انقدر قوی بود که پسر امام صادق محضر پدرش آمد و گفت: می گویند ابوطالب کافر بوده است.  و امام صادق پاسخ داد که دروغ می گویند. و فرمودند: به خدا سوگند اگر ایمان ابوطالب را در یک کفه ی ترازو و ایمان همه خلق را در کفه ی دیگر ترازو قرار دهند، همانا ایمان ابوطالب بر ایمان خلائق ترجیح پیدا می کند.
ابن ابی الحدید معتزلی می گوید: اگر ابوطالب و فرزندش علی نبود ، ستون دین برپا نمی شد.

و امام علی ( علیه السلام ) با سوگند تأکید می کند که پدرم مسلمانی بود که ایمانش را کتمان میکرد.
در شرایطی که دین نوبنیان اسلام نیازمند حمایت شخصیتی اجتماعی و نیرومند و در عین حال به ظاهر بیطرفی بود، واضح است که اگر ابوطالب اسلام خود را آشکار می کرد ، نزد مشرکان قریش ابهت و احترام خود را از دست میداد و نمیتوانست به عنوان سرپرست قبیله، حکم و داور مشرکان شود و از مقام خود در حمایت از اسلام استفاده کند.

کسانی که به اسلام ایمان آوردند،لذت نماز جماعت پشت سر پیامبر را چشیدند ، اما ابوطالب ایمان آورده بود و پشت سر پیغمبر نمیتوانست علنی بایستد و نماز بخواند . برای همین امام صادق علیه السلام میفرماید : مثل حکایت ابوطالب ، مثل اصحاب کهف است که ایمان خود را مخفی کردند و اظهار شرک نمودند ، پس خداوند اجر و پاداش آنان را دو چندان داد . چون آن کسانی که اسلام آوردند و آسیب خوردند ، در عبادت پیغمبر شریک شدند و در  حکومت مدینه پیامبر زندگی کردند . ابوطالب از این مواهب محروم بود . برای اسلام زحمت کشید ، آسیب خورد، در شعب ابیطالب سختی کشید ، ولی از نعمات استفاده نکرد  و فتح مکه را ندید .

با درگذشت ابوطالب، حزن و اندوه بر قلب پیامبر اسلام و مسلمانان آن روز که کمتر از پنجاه نفر بودند، سایه انداخت؛ چون انها بهترین مدافع راه اسلام را از دست دادند. ابن کثیر و ابن اثیر نقل می کنند که: کفار قریش پس از وفات ابوطالب بر سر مبارک پیامبر(ص) خاک - و گاهی روده گوسفند - می ریختند.و پیامبر(ص) فرمود: تا زمانی که ابوطالب زنده بود، قریش نمی توانست هیچ گونه ناخوشایندی برای من ایجاد کند.

بعد از وفات حضرت ابوطالب و حضرت خدیجه به پیامبر(ص) وحی شد که دیگر در مکه، ناصر و یاور نداری و پیامبر به مدینه هجرت کرد.
ابوطالب در مکه از دین خدا حمایت کرد و به آن پناه داد و علی در مدینه کبوتر دین را به پرواز درآورد.
ابوطالب کاری را در دست گرفت و چون درگذشت علی (ع) آن را به سرانجام رساند.

منابع:

۱- ابن سعد،الطبقات الکبری،ج۱،ص۹۳ ابن جوزی،تذکرة الخواص،ص۱۵۸-۱۶۷.

۲- امالی شیخ صدوق،ص۵۵۰.

۳- ابن هشام،عبدالملک،سیره النبویه،ج۱،ص۴۶۱.

۴- الاصول من الکافی،ج۱،ص۴۴۸-۴۴۹.

۵- الکافی،ج۱،ص۴۵۲.

۶- الکافی،ج۱،ص۴۴۹.

۷- بحارالانوار،ج۴۲،ص۲۶۰.

۸- بحارالانوار،ج۳۵،ص۷۲.

۹- تاریخ الیعقوبی،ج۲،ص۱۱۱.

۱۰- شرح نهج البلاغه ابن ابی حدید،ج۱،ص۱۴۲.

۱۱- شرح نهج البلاغه،ج۱۴،ص۶۵-۸۲.

۱۲- عاملی،سیدجعفرمرتضی،الصحیح فی سیره النبی،ج۲،ص۱۵۵.