به گزارش قدس انلاین، مشاهده این پوشش و یا پوشش‌های غیرمعمول دیگری مثل استفاده از شلوارک، لباس‌های چروک یا پاره و وصله‌دار مربوط به خانه و ورزشگاه و خلاصه «میل به شلخته‌پوشی» این پرسش را در ذهن برخی ایجاد می‌کند که آیا این رفتار و کنش اجتماعی را می‌توان نشانه‌ای از یک تغییر گسترده و تهدیدی برای فرهنگ جامعه دانست.

هسته اصلی فرهنگ غیرقابل نفوذ است 
امیلیا نرسیسیانس؛ دانشیار گروه انسان‌شناسی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران نگاهی بدبینانه به این موضوع ندارد و به ما می‌گوید: این گروه از جوانان و نوجوانان با پوشیدن لباس‌های راحت و گشاد علاوه بر اینکه می‌خواهند احساس راحتی از پوشیدن لباس داشته باشند، این ذهنیت را به جامعه انعکاس می‌دهند که می‌خواهند آزاد و راحت زندگی کنند.
وی اضافه می‌کند: با این حال این سبک لباس پوشیدن که در اصطلاح به راحت‌پوشی معروف شده، آسیبی به فرهنگ جامعه نمی‌زند چون هسته اصلی فرهنگ بسیار سخت و غیرقابل نفوذ است. تب مد بسیار زودگذر و جزئی‌تر از آن است که بخواهد به فرهنگ جامعه آسیب برساند چرا که بیشتر نوجوانانی که لباس‌هایی غیرمعمول می‌پوشند به دلیل ویژگی‌های سن نوجوانی از این نوع پوشش استقبال می‌کنند و پس از گذشت چند سال آن را کنار می‌گذارند و مانند سایر افراد جامعه لباس می‌پوشند؛ در واقع پیروی از مد در دوره نوجوانی و جوانی طبیعی است و نمی‌توان آن را نگران‌کننده دانست. 
اینکه برخی نوجوانان راحت‌پوشی و یا شلخته‌پوشی را در جامعه برمی‌گزینند مشکل آن‌ها نیست، بلکه مشکل از تولیدکنندگان پوشاک داخلی، ما رسانه‌ها و مسئولان فرهنگی کشور است که درباره سبک لباس پوشیدن فرهنگ‌سازی نکرده‌ایم و مردم این خلأ را با مدهای وارداتی که سنخیتی با فرهنگ ما ندارد پر می‌کنند، غافل از آنکه هر یک از این رفتارها ممکن است دلایل فرهنگی و اعتقادی خاص جوامعی که در آن متولد شده است را داشته باشند که سنخیتی با آداب و رسوم و فرهنگ ما ایرانیان ندارد. 

تلاش آدم‌ها برای دیده شدن
حسین ایمانی جاجرمی، جامعه‌شناس و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران نیز معتقد است با مدرن شدن جهان امروز و گسسته شدن ارتباطات خانوادگی، ارتباط بین نوجوانان و افراد بزرگ‌تر فامیل از بین رفته و آدم‌ها تنها شده‌اند و به تعبیر امیل دورکیم، جامعه‌شناس مشهور فرانسوی «آدم‌ها برای اینکه دیده شوند به دنبال ایجاد تمایز می‌گردند تا در تنهایی خود محو نشوند»؛ این رفتار در بین نوجوانان و جوانان که به دنبال ابراز وجود هستند بیشتر به چشم می‌خورد، به همین دلیل با پیروی از مد و پوشیدن لباس‌های متفاوت این تمایز را ایجاد می‌کنند. 
وی در گفت‌وگو با ما با اشاره به اینکه وقتی جامعه سنتی تحلیل می‌رود و جامعه فردگرا جایگزین آن می‌شود پیامدهایی به همراه دارد که خودنمایی و تفاوت در سبک پوشش افراد را می‌توان از جمله آن برشمرد، می‌گوید: پیروی از مد علاوه بر اینکه بخشی از پدیده جوانی و روشی برای ابراز وجود است، یکی از پیامدهای جامعه فردگراست که البته با توجه به اینکه تعداد افرادی که از این سبک پوشش استفاده می‌کنند خیلی زیاد نیست موضوع نگران‌کننده‌ای به نظر نمی‌رسد. این پدیده موقت است که به مرور زمان و با افزایش سن افراد برطرف می‌شود و پیروان دوره‌های مختلف مد پس از چند سال از تب و تاب مدگرایی افتاده و به جریان عادی زندگی بر می‌گردند. 
به گفته این جامعه‌شناس، نوجوانان و جوانانی که شلخته‌پوشی را انتخاب می‌کنند برای دیده شدن اغلب در میدان‌های عمومی و پر رفت‌وآمد جمع می‌شوند تا توجه مردم به آن‌ها جلب شود، به همین دلیل تعداد آن‌ها زیاد به نظر می‌رسد درحالی که اگر دقت کنیم تعداد این افراد بسیار کم است. بنابراین با توجه به اینکه این سبک پوشش، پدیده عمومی نیست نمی‌تواند ایجاد نگرانی کند. 

افرادی که نیازمند توجه هستند
امان‌الله قرائی مقدم، اسـتـاد دانـشـگـاه خــوارزمــی تـهـران هم در این خصوص به ما می‌گوید: شلخته‌پوشی و یا پوشیدن لباس‌های مندرس از نظر جامعه‌شناسی می‌تواند نوعی اعتراض به محدودیت‌های اجتماعی باشد.
این پژوهشگر اجتماعی ادامه می‌دهد: بیشتر کسانی که این سبک پوشش را برمی‌گزینند، افراد نیازمند توجه هستند که بدون توجه به هنجارهای جامعه، اعتقادات دینی، فرهنگی و خانوادگی خود می‌خواهند از این طریق خود را در معرض نمایش بگذارند. این مسئله در دهه‌های مختلف در قالب پیروی از مد وجود داشته است. حدود 
۵۰ سال پیش نیز جوانانی بودند که با الگوبرداری از پوشش و مدل موی هیپی‌ها و پانک‌ها توجه سایر افراد جامعه را به خود جلب می‌کردند، درحالی که هیپی‌ها و پانک‌ها در کشورهای اروپایی گروه‌های اجتماعی خاصی بودند که اعتقادات، برنامه‌ها و اهداف مشخصی را دنبال می‌کردند، اما جوانان ما فقط ظاهرشان را شبیه آن‌ها کردند و توجهی به اهداف و اعتقادات آن‌ها نداشتند. 
به گفته این آسیب‌شناس اجتماعی، احساس کمبود توجه نوعی احساس حقارت است که در صورت درمان نشدن به اختلال شخصیت تبدیل می‌شود، افراد مبتلا به این اختلال روانی تلاش می‌کنند به روش‌های مختلف توجه دیگران را به خود جلب کنند. این افراد با ایجاد تفاوت در سبک پوشش خود و بی‌توجهی به هنجارهای جامعه با زبان بی‌زبانی از دیگران می‌خواهند به آن‌ها نگاه کنند .