ژنرال‌ها و امپراتوران رومی می‌کوشیدند با غلبه بر ایران، برای خود اعتباری کسب کنند؛ اما بخت با آن‌ها یار نبود. ایران که با قدرت گرفتن ساسانیان، صاحب دولت متمرکز و منظمی شده‌بود، با تشکیل ارتشی بزرگ و تحریک عواطف وطن‌دوستانه ایرانیان، سپاهی مقتدر برای دفاع از ایرانشهر(نام کشور ایران در دوره ساسانی) تدارک دید. شاپور یکم، خود در رأس سپاهش به غرب رفت. ۱۳ ژانویه سال ۲۴۴ میلادی نبرد سنگینی در «مشیک» نزدیک فلوجه و جایی در عراق امروزی، میان دو سپاه آغاز شد. رومی‌ها هنوز آشنایی چندانی با ظرفیت و توانمندی سپاه ایران نداشتند. گوردیان سوم، امپراتور روم شخصاً در نبرد حضور داشت و این بر حساسیت جنگ می‌افزود. او باید خود را به عنوان امپراتوری جنگجو، به رومی‌ها ثابت می‌کرد. نبرد حدود دو ماه طول کشید. لژیون‌های رومی در ابتدای کار، حملات منظم خود را برای عقب راندن سپاه ایران آغاز کردند، اما دیری نپایید که تاکتیک‌های جنگی ایرانیان کارگر افتاد. سواران سنگین‌اسلحه ایرانی، زمین را به لرزه درآوردند و سپاه روم را عقب راندند. به دنبال آن، کمانداران ایران، بارانی از تیر را به سوی متجاوزان روانه کردند؛ مقاومت در برابر این پاتک‌های سنگین، حتی از زبده‌ترین لژیونرهای رومی نیز ساخته نبود. در یکی از روزهای ماه مارس سال ۲۴۴، یک خبر مهم در میدان جنگ منتشر شد؛ گوردیان سوم کشته شده‌بود. به این ترتیب، شیرازه سپاه روم از هم پاشید و ایران، فاتح نبرد مشیک شد.
شاپور یکم برای یادبود این پیروزی درخشان، نام مشیک را به «پیروز شاپور» تغییر داد و شرح نبرد سرنوشت‌ساز مشیک را در کتیبه نقش رستم ثبت کرد؛ سندی که برای آیندگان به یادگار ماند.