به لحاظ تاریخی از وقتی بیت‌المال مسلمین دارای پول‌های فراوانی شد، خلفا به مردم سهمی از بیت‌المال را به عنوان یارانه می‌دادند؛ خلیفه دوم در توزیع یارانه‌ بیت‌المال بین افرادی که در اسلام تفاوت‌هایی از جهت سبقت و عدم سبقت داشتند و یا به نوعی شایسته تکریم بیشتر بودند، تفاوت می‌گذاشت. این تفاوت گاهی تا حدود ۴۰ هزار برابر بود؛ یعنی بردگان غیرعرب ماهیانه سه درهم و زنان مهاجر ۱۲هزار دینار پول می‌گرفتند. وقتی امام علی(ع) به خلافت رسیدند این توزیع یارانه‌ای را کنار گذاشتند و به مسئول امور مالی دستور دادند که: "به همه مسلمین بصورت مساوی و به میزان سه دینار پرداخت شود". در خطبه ۱۲۶ نهج‌البلاغه، حضرت فرموده‌اند: آیا به من دستور می‌دهید با ستم بر کسی که فرمانروای او شده‌ام پیروزی به دست آورم. به خدا قسم، دست به چنین کاری نمی‌زنم؛ به راستی اگر این مال از آن خود من هم بودم آن را به مساوات میان مردم پخش می‌کردم چه رسد به اینکه این مال، مال خداست. برخی مصلحت‌اندیشان به حضرت گفتند که پول بیشتری به کسانی که ایمانشان ضعیفتر است یا نیاز مالی شان بیشتر است، بدهید تا به سمت معاویه نروند، ولی حضرت زیر بار نرفتند. مسلمین در دوره ۱۵ ساله عمر تا عثمان با این قانون کنار آمده و آن را ناعادلانه نمی‌دانستند و توجیه می‌کردند که برخی افراد نیازمندتر یا اولی ترند، بنابراین حق آنها این است که بیشتر بگیرند. گاهی بر اساس رفتار برخی خلفا، در جامعه چنین توجیهاتی برای ترجیح برخی افراد در دریافت بیت‌المال وجود داشته است، ولی امام علی(ع) آن را غیرعادلانه می‌دانست.