به گزارش قدس آنلاین،  برخی زمین‌ها برای مأموریت‌های خاص در نظر گرفته می‌شوند؛ چنان‌که آدم‌ها نیز با تکلیفی چنین روبه‌رویند. این دو چون به هماهنگی می‌رسند، شاهد رویدادی در تراز معجزه در آن منطقه می‌شویم که با منطقِ آن انسانِ برگزیده شکل می‌گیرد.

به قم نگاه کنید! شهری نشسته بر حاشیه کویر که به برکت حضور بانوی فضیلت و معرفت، فاطمه معصومه(س) به شأنی چنان رسیده که سنگِ نشانِ امامت می‌شود و قیام را معنا می‌بخشد و بهار، مدام در کوچه‌هایش می‌دود. می‌دود و به‌جای گُل، کلماتی را شکوفا می‌کند که هرکدام برای گلستان شدنِ جان و تحول انسان و رسیدن به احسن‌الحال او کافی است. تاریخ این شهر پر است از ستاره‌هایی که بر آسمان دامن پر کرامت «مادرترین دختر دنیا» طلوع کرده و جان‌ها را روشنی بخشیده‌اند؛ ستاره‌هایی که قبله‌نمای حرکت مردم به روزگاران شده‌اند.

شأن نزولِ بانو در این کویر و دریاسازی از آن و همین صعود ستاره‌ها موجب شده قم به منطقه‌ای آباد، آبادی‌آفرین و راهبردی در فرهنگ اسلام ناب تبدیل شود و در تاریخ ایران نیز نقش حیاتی خود را به «حیات‌بخش‌ترین» شکل انجام داده و عمق راهبرد اندیشه دینی و ملی ما را تا دوردست‌ها برساند. باری، قم با حضور حضرت معصومه(س) معنا می‌یابد؛ همان بانویی که همواره برای تعریف انسان در تراز محمدی و علوی و تثبیت و تقویت امامت حضرت رضا(ع) کوشیده‌ است و با محور قرار دادن اهل‌بیت(ع)، مردم را به مدار نور می‌خواند تا شاهد شکل گرفتن باور مؤمنانه «امت- امامت» در سپهر اندیشه ایرانی باشیم؛ باوری که چون در زندگی جاری می‌شود، می‌توانیم شاهد جریان زلال خوبی‌ها باشیم.

اگر نام بی‌بی فاطمه معصومه(س) ما را به یاد قم می‌اندازد فقط به نسبت جغرافیایی نیست؛ که این زمین بستر معرفت عظمایی است که با حضرت بی‌بی آغاز شده تا حرمی از خدا اینجا شکل بگیرد و بن‌مایه احترام ابدی این خاک شود. احترامی که در فهم ولایت و شهادت، انسان را به سلامت و سعادت می‌رساند.

حضرت ایشان در روایتی که سلسله سند آن به حضرت فاطمه زهرا(س) می‌رسد به نقل از رسول اعظم الهی(ص) فرموده است: «آگاه باشید! هر کس با محمد و آل محمد بمیرد، شهید از دنیا رفته است». همین یک‌ کلام کافی است تا انسان راه جاودانگی را بیابد و رسم مانایی را بیاموزد و این یافته و آموخته را در زندگی به کار بندد که در این ساحت، عمل است که ارزش می‌افزاید و از سخن که بر زبان آید، اگر به عمل امضا نشود، نمی‌شود بهره‌ چندانی برد. ما باید به تنظیم تقویم زیستی خویش بر اساس سلوک آل‌محمد(ع) همت کنیم. همتی چنین، می‌تواند ما را چنان آباد کند که برای آبادی و آزادی جهان قدم برداریم.

قم را و بی‌بی فاطمه معصومه(س) را باید چنان خواند که قرآن تعلیممان می‌فرماید؛ به آسمان و بلندایش، به کوه‌ها و چگونگی برپایی‌اش، به زمین و گستره‌اش که سجاده نماز بندگان خداست نگاه می‌کنیم و به حضرت معصومه(س) سلام می‌کنیم تا سلامت و سعادت روزی همه مردمان شود، ان‌شاءالله.

انتهای پیام/