اگر مسیر جشنواره‌های خارجی، مسیری برای معرفی محصولات دست اول سینمای ایران باشد یقینا می‌تواند کمک کند به بازار سینمای ایران، ولی پیش نیاز چیست؟ انتخاب فیلم‌های متفاوت برگزیده و سپس معرفی به جشنواره های آن طرف. آیا این روال درباره فیلم‌هایی که در سال‌های اخیر به جشنواره های آن وری رفته اند، رقم خورده؟ مطمئنا خیر!
سالهاست نه آثار مخاطب‌پسند و نه آثاری که از منظر بصری واجد استانداردهای سینمایی هستند به جشنواره‌ها راه نمی‌یابند و اغلب آثاری با رگه‌های سیاسی که تصویری کج و معوج از ایران و ایرانی نمایش می‌دهند به جشنواره ها راه می یابند.
اینکه جشنواره ها دوست دارند ایران را کاملا تار و تیره ببینند، دلیلی قانع کننده برای تن دادن به منویات آنهاست؟ باز هم پاسخ، منفی است.
سینمای ایران نیاز دارد با آثاری به جشنواره های خارجی برود که اولا ساختار سینمایی داشته باشند، یعنی هم درام درستی داشته باشند و هم از نظر فرمی، استاندارد باشند و ثانیا تصویری واقعی از اجتماع و ایران نشان دهند.
صد البته که یکی از کارکردهای هنر، نقد است ولی نقد باید دوطرفه باشد یعنی اینکه در تصویرسازی مشکلات، از تلاش‌ها برای حل مشکلات و در عین حال آبادانی‌ها سخن رود. اینکه بخواهیم فیلمی یکسویه‌نگر تولید کنیم که از ابتدا تا انتها علیه ایران و ایرانی و ریشه های شرقی است، کار عبثی است و بی فایده و فاقد نوآوری.
اگر به کارنامه بزرگان سینمای ایران از ناصر تقوایی و بهرام بیضایی تا داریوش مهرجویی و علی حاتمی نگاه کنیم، درمی یابیم که اغلب این چهره‌ها در آثار شاخص خود ابتدا سعی کرده اند مخاطب وطنی را جذب کنند و آن هم از طریق درام های موثر و تصویرسازی های غنی و بعد در بحث پیام دهی، کوشیده اند فرامکانی عمل کنند.
الان اگر سریال هزاردستان علی حاتمی را برای یک مخاطب اروپایی نشان دهید می توانید افتخار کنید به زبان بصری ویژه ای که هم از زیبایی و هم از زشتی تاریخ می گوید. این محصول مملو است از بازی های جاندار و باارزشی که مخاطب اروپایی نیز آن را تحسین خواهد کرد ولی کدام یک از آثار جشنواره ای اخیر سینمای ایران، چنین جایگاهی دارند؟؟ کدام یک از این آثار حتی یک داستان پردازی درست دارند؟ کدام یک بدعت در بازیگری دارند؟ کدام یک از منظر بصری، تجربه ای تازه به شمار میروند؟
اینکه نمی توانیم فیلم کالت تولید کنیم دلیلی بر ان نیست که به سمت تقلید از سینمایی موسوم به جشنواره‌ای برویم که اول تا آخرش پر شده از متلک دیداری یا شنیداری علیه ایران و ایرانی. آخر مگر ما ایرانی نیستیم؟ کدام ایرانی است که مشکل ندارد؟ نود درصد گرفتار مشکلات مختلف هستیم،
ولی مخاطب مشکل‌زده وقتی پای فیلمی می‌نشیند فقط تکرار مکررات مشکلات را نمی‌خواهد بلکه دوست دارد سینما ببیند؛ یک سینمای داستان‌گوی چشم‌نواز. ای کاش دست از جشنواره‌بازی برداریم و برای مخاطب ایرانی، محصول قابل قبول تولید کنیم.

انتهای پیام