به گزارش قدس آنلاین، محمد تقی فهیم منتقد سینما هر دوشنبه در یادداشتی ثابت در روزنامه جام جم با رویکردی تحلیلی به وضعیت سینمای کشور می‌پردازد. از آنجایی که امروزه به واسطه وضعیتی که سینما در آن گرفتار آمده است یکی از مهم‌ترین کنش‌های مرتبط با آن می‌تواند گونه‌ای آسیب‌شناسی وضع موجود و تحلیل آن باشد به بازنشر این سلسله یادداشت‌ها خواهیم پرداخت. به نظر می‌رسد بحران اکران و افول تماشاگران از مهم‌ترین موضوعاتی است که در دنیای پس از کرونا باید بدان توجه داشت از این رو تحلیل فهیم معطوف به بستر سازی برای جلب مخاطب صورتبندی شده است.

«کاهش چشمگیر تماشاگران سینما و تحرکات متقابل سازمان سینمایی به ویژه شخص محمد خزاعی در سفرهای استانی این روزها تیتر رسانه‌های مختلف شده است. تلاش برای همکاری مشترک با همسایگان تا استفاده از ظرفیت شهرستان‌ها، اعم از نیروی مستعد انسانی تا جلب نظر مرجع‌های محلی در باب حمایت از سینما، حداقل‌های ثمره حضور تیم مدیریتی در ماه‌های اخیر است.

هر چقدر تکاپوی مدیریت جدید سینما برای برون رفت از وضعیت کنونی به ویژه در بسترسازی جلب مخاطب و توسعه اقتصادی سینما سرعت می‌گیرد، جریان‌های ذی نفع در مدیریت های قبلی پرچم جنجال به منظور ایجاد انفعال را بلندتر برمی افرازند. جریاناتی که با شعارهای سینما مرده است یا این که فقط تولید می شود و سینمای سالنی دیگر محلی از اعراب ندارد و... سعی در تزریق یاس در حامیان بالقوه سینما و نیز ایجاد رکود و سکون این موثرترین ابزار تفریحی فرهنگی مردم  را دارند.

آنچه اکنون تحت شعارهای منفعل کننده مطرح می‌شود حاصل ایستایی و بی فکری مدیریت گذشته به خصوص در طول چند سال منتهی به کووید - ۱۹ است. این مدیریت به جای استفاده از فرصت کووید و ورود به فاز طراحی و اجرای برنامه‌های پس از کووید، دست روی دست گذاشته و فقط مسیر تولید بی محابا را باز گذاشتند تا با افزایش رقم فیلم‌ها، زمین سوخته‌ای تحویل بعد از خود دهند. برخی از شعاردهندگان کنونی انفعال، (اعم از مجله داران تا برخی در سطوح مدیریتی، اتاق‌های مشاوره و هیات های امنا) در طول حضورشان نه تنها هیچ طرح و برنامه ای برای پس از کووید ارائه نکردند که حتی خود مبادرت به گرفتن پروژه ها و تصویب و ساخت فیلم توسط خود و اطرافیان شان را در اولویت قرار دادند. دیدیم که رقم تولید فیلم در سال های کووید افزایش هم داشت. در واقع همه بودجه سینما را در خط تولید قرار داده بودند تا از این رهگذر مفسده خیز، انبان هایشان را پرتر کنند. کووید به داد مدیریت قبلی رسید تا سقوط سینمای پیش از این را توجیه کنند و نیز از فرصت دو سال غلبه کووید بیشترین بهره مین گذاری را ببرند. اینان مرتب با بزرگنمایی ورشکستگی سینمای آمریکا، ضعف های خود را پوشش می دادند غافل از این که اگر آمریکا در اکران سالنی دچار ریزش تماشاگر شد و چالش جدی پیدا کرد با تمهیدات دیگری ازجمله تغییر سمت وسوی تولید به ساخت آثاری با دو نسخه، اکران آنلاین، تقویت پلتفرم ها و... سینما را بیش از پیش به خانه ها  برد. 

درس‌هایی از سینمای چین

درواقع مدیریت منفعل گذشته فقط چالش سینمای آمریکا را در اکران سالنی می‌دید اما آنچه بیشتر از دید مدیران قبلی به خصوص در همه گیری کووید نادیده گرفته شد، تلاش کشورهای صاحب سینمای مستقل از آمریکا بود، از آلمان و ژاپن و کره بگیرید تا هند و چین و حتی انگلیس که کاملا برایشان محرز بود که کووید دائمی نخواهد بود و باید به فکر سال‌های پس از کووید باشند. چین، نمونه بارزی است که مدیریت کلان سینمایی اش، بیش از دوره همه گیری کووید برای سینما برنامه ریزی کرد تا بیش از پیش زیرساخت های سینما را توسعه ببخشد. این کشور که طی دو دهه گذشته در تمام اجزا، سینمایش را به رشدی چشمگیر رسانده است (فقط نزدیک هزار درصد افزایش تماشاگر داشته است)، در دوران کووید به جای دست روی دست گذاشتن یا رها کردن سینما تا دیمی رشد کند، با سیاستگذاری سنجیده، بودجه ها را به سمت زیرساخت ها هدایت کرد به طوری که طی سال‌های کووید، ۲۰ هزار سالن بر شبکه توزیع و نمایش افزود. چین با این چشم انداز که دوره کووید، دیری نخواهد پایید به درستی سالن‌های کوچک محلی را در دستور قرار داد و... تا بتواند خود را از دومین قدرت سینمای پرتماشاگر (با درآمد ۱۳میلیارد دلار) به جایگاه اول بکشاند.

اما در همین دوره مدیریت سینمای ما چه کرد؟ حالا که تیم جدید در مسیر جذب همه ظرفیت‌های کشور به دامن سینما پا گذاشته است هم، آنان که به یمن پروژه‌های دولتی از طریق رانت و نفوذ در لایه‌های مدیریت دولتی به دفتر و دستک و تریبون و نشریه دست یافتند، بلندگوی پر پارازیتی را علیه سینما به دست گرفته‌اند، غافل از این که سینما نمرده است و شاید تغییراتی در مواجهه با مخاطب را شاهد باشد، پس زنده باد سینما».

محمد تقی فهیم - منتقد سینما

انتهای پیام/

منبع: فارس