به گزارش قدس آنلاین، در این مطلب به برخی شبهات پیرامون واقعه غدیرخم پاسخ داده می شود.

شبهه : چرا حضرت علی (ع) در هیچ کجای تاریخ ( حتی در کتب شیعه ) نفرمودند که : مردم در غدیر خم با من بیعت خلافت کردند .  به خصوص پس از فوت عثمان که تمام دعواها بر سر خلافت حضرت علی بود ؟

پاسخ: این شبهه دروغی بیش نیست، چراکه امیر مؤمنان علیه السلام در موارد بسیاری به حدیث غدیر اشاره کردند، ما به طور نمونه با استفاده از منابع معتبر شیعه و اهل سنت به بعضی از آن موارد اشاره می کنیم:

۱ . احمد بن حنبل در مسندش با سند صحیح نقل می‌کند.

ابوطفیل می گوید : حضرت علی علیه السّلام مردم را در رحبه گرد آورد و فرمود : سوگند می‏دهم هر مرد مسلمانی که غدیر خم را به خاطر دارد و سخنی را که در آن روز از رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله شنیده است ، از جا برخیزد . سی تن از مردم برای اقامه شهادت بپا خاستند ـ ابو نعیم گفته است که افراد بسیاری‏ شهادت دادند ـ و اعلام کردند آن هنگام که رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله دست امیر المؤمنین علی علیه السّلام را به دست مبارک خود گرفت خطاب به مردم فرمود :

آیا می‌دانید که من شایسته‌تر به مؤمنان از خود آنها می‏باشم ؟ همگی فرمایش رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله را تصدیق کردند . رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله فرمود :

هر کس من مولای او هستم ،‌ این [علی] مولای او است ، پروردگارا ! دوست علی را دوست بدار ، و دشمن علی را دشمن بدار .

 (مسند احمد ، ج ۴ ، ص ۳۷۰ ، ح ۱۹۸۲۳)

۲ . احمد بن حنبل در جای دیگر از مسندش می‌نویسد:

سعید بن وهب گوید: حضرت علی علیه السّلام در رحبه ، حاضران را سوگند داد که هر کس در روز غدیر خم سخنی در حق من از رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله شنیده است از جا برخیزد . در این هنگام پنج تن و یا شش تن برخاستند و گواهی دادند که آنان در آن روز از رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله در محل غدیر شنیدند، خطاب به مردم فرمود: هر کس من مولای او هستم ، این علی نیز مولای اوست. (مسند احمد ، ج ۵ ، ص ۳۶۶ ، ح ۲۳۸۰۸)

همچنین هفت روز پس از رحلت پیامبر صلی اللَّه علیه و آله امیرالمؤمنین علیه‏السلام به مسجد آمدند و خطاب به مردم ضمن سخنانی فرمودند: «پیامبر صلی اللَّه علیه و آله به حجه الوداع رفت و سپس به غدیر خم آمد و در آنجا شبیه منبری برای او ساخته شد و بر فراز آن رفت و بازوی مرا گرفت و بلند کرد به حدی که سفیدی زیر بغلش دیده شد و در آن مجلس با صدای بلند فرمود: «مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلاهُ...» خداوند در آن روز این آیه را نازل کرد: «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتی وَرَضیتُ لَکُمُ الإِسْلامَ دیناً». (اثبات الهداه، محمد بن حسن حر عاملی، ج ۲، ص ۱۸، ح ۷۲)  .

بار اول که امیرالمؤمنین علیه‏السلام را به اجبار برای بیعت آوردند و حضرت امتناع کرد، در آنجا فرمود: «... گمان ندارم پیامبر (ص) در روز غدیر خم برای احدی حجتی و برای گوینده‏ای سخنی باقی گذاشته باشد. قسم می‏دهم کسانی را که از پیامبر (ص) در روز غدیر «من کنت مولاه فعلی مولاه...» را شنیدند که برخیزند و شهادت دهند». دوازده نفر از اهل بدر برخاستند و به ماجرای غدیر شهادت دادند! (بحار الانوار،ج ۲۸،ص ۱۸۶؛ اثبات الهدی، ج۲،‌ص ۱۱۵) .

و این موارد تنها نمونه ای از ده ها موردی بود که استدلال حضرت به واقعه غدیر که در کتب معتبر ذکر شده است.

شبهه: یکی دیگر از شبهاتی که وهابیت درباره غدیر مطرح کرده،این است که چرا در قرآن کریم ، صراحتا نام حضرت علی به عنوان خلیفه و جانشین نیامده ؟ لااقل چرا در قرآن کریم یک آیه وجود ندارد که ای پیامبر ، امر تعیین خلیفه و جانشین به عهده و وظیفه توست؟

پاسخ: هرچند جواب در این باره بسیار است اما به طور خلاصه جوابی را از امام صادق علیه السلام نقل می کنیم: ابوبصیر می گوید : به امام صادق علیه السلام عرض کردم : مردم می گویند : چرا نام علی و اهل بیت ایشان در کتاب خدا نیست؟ فرمود: به آنان بگو نماز بر رسول خدا (ص) نازل شد ولی خداوند رکعات آن را که سه یا چهار تاست در کتابش نام نبرد، تا آنکه رسول الله (ص) آن را برای مردم تفسیر کرد و … (کافی ، ج ۱ ، ص ۲۸۶)

قرآن کتابی است که به بیان کلیات می پردازد نه جزئیات ، اصل امامت به صراحت در قرآن ذکر شده است اما جزئیات و مصادیق آن به خاطر مصالحی ، به صراحت نیامده است وتبیین جزییات را به عهده پیامبرصلی الله علیه و آله گذاشته شده است.

خوب پیداست اگر نام حضرت علی در قرآن برده میشد ، با توجه به اینکه خیلی از منافقین و مسلمان نماها از حضرت علی کینه بدر ، حنین، خیبر را در دل داشتند دست به تحریف قرآن میزدند که این خیلی خطرناک بود و اسلام در خطر نابودی قرار میگرفت.

شبهه:  چرا پیامبر مسئله غدیر را در صحرای عرفات که همه مسلمان جمع بودند،مطرح نکردند؟

یکی دیگر از شبهاتی که درباره غدیر شنیده می شود،این است که چرا پیامبر (صلی الله علیه و آله) مسئله مهم امامت امیرالمومنین (علیه السلام) را در صحرای عرفات که همه مسلمانان تجمع کرده بودند، مطرح نکردند و طرح آن را به سرزمین غدیر خم در جایی که عده‌ای از مسلمانان از کاروان جلو افتاده یا عقب مانده بودند، مطرح کردند؟آیا بهتر نبود این مساله در صحرای عرفات جایی که همه مسلمانان در زمانی مشخص کنار هم حضور داشته و کسی عقب یا جلو نیفتاده بود، بیان می‌ شد؟

اعلام ولایت تنها در غدیر اتفاق نیفتاده بود و پیامبر (صلی الله علیه و آله) از همان آغاز رسالت خویش و دعوت مردم به اسلام، در مکان‌ ها و زمان‌ های مختلف، وصایت حضرت علی (علیه السلام) را اعلام می‌کردند تا جایی که سران قریش به پیامبر (صلی الله علیه و آله) و پدر امام علی (علیه السلام) می‌گفتند از این به بعد باید از علی دستور بگیرید!

بنابراین اعلام جانشینی و وصایت حضرت علی (علیه السلام) در دوره‌ های مختلف و روایات گوناگون از سوی پیامبر (صلی الله علیه و آله) بیان شده و غدیر خم سرآمد این اعلام است.

نکته دوم اینکه پیامبر (صلی الله علیه و آله) این اعلام را در صحرای عرفات بیان نکرد چرا که احتمال تحریف و شبهه در آن بسیار بالا بود؛ به این معنا که تحریف کنندگان بعدها می‌ توانستند ادعا کنند این تجمعی که در عرفات صورت گرفته بود، تجمعی طبیعی و برای مناسک حج بود نه برای اعلام ولایت حضرت علی (علیه السلام) و این مساله ربطی به ایشان ندارد.

بنابراین به دستور خدا این حرکت در غدیر خم اتفاق افتاد تا حادثه غدیر بدون تحریف بماند و کسی نتواند آن را زیر سوال ببرد همان طور که اهل سنت خبر غدیر خم را در کتب متقن خود روایت کرده اند.

اینکه پیامبر (صلی الله علیه و آله) در جای دیگری امر به توقف مسلمانان می‌کنند، برای این است که یادآوری کنند: ما اینجا (غدیر خم) تنها برای یک امر تجمع کرده ایم و آن اعلام امامت و ولایت حضرت علی (علیه السلام) است؛ بنابراین اگر این امر در عرفات، منی یا محل دیگری از حج انجام می‌ شد، ولایت حضرت (علیه السلام) به مساله‌ ای حاشیه ای، تبدیل می‌شد.

چرا که در حج، اولویت با به جای آوردن مناسک و اعمال است؛ لذا مهم‌ ترین فلسفه تجمع در غدیر خم، مساله مهم اعلام ولایت علی (علیه السلام) است که بر پایه اصل بود نه حاشیه و این موضوع خود محوریت بحث و اساسی بودن آن را می ‌رساند.

البته این دلیل ظاهری قضیه است و دلیل باطنی و حکمت های این رویداد بر ما پوشیده است و تنها خدا و رسول او صلّی‌ الله‌ علیه‌ و آله از آن باخبر هستند.

انتهای پیام