به گزارش قدس آنلاین، در فصل جدید این برنامه، میهمانانی که الزاماً چهره و سلبریتی نیستند، قصه نوجوانیشان را برای بچه‌ها تعریف می‎کنند.

میهمانانی از طیف‌های مختلف ورزشی، هنری، علمی و غیره انتخاب شده‌اند و در میانه اجرای آن‌ها، نوجوانان حاضر در استودیو نسبت به قصه‌ میهمان واکنش نشان داده و سؤالاتشان را می‌پرسند. 
در فصل جدید این برنامه حدود ۵۰ میهمان حاضر شده‌اند تا روایت زندگیشان را برای نوجوانان تعریف کنند. درباره جزئیات فصل چهارم با رضا محبی نوری، سردبیر و کارگردان «اقیانوس آرام» گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید. 

 تجربه‌های مثبت و منفی در زندگی
محبی با اشاره به بازخوردهای خوبی که از سه فصل قبلی «اقیانوس آرام» گرفته‌اند می‌گوید: در فصل جدید سعی کردیم به سمت فضای اجتماعی و معرفی چهره‌ها و قصه‌هایی برویم که برای آینده بچه‌ها و انتخاب مسیر و هدفشان مفید باشد. تلاش ما این بود که فضای برنامه چیزی شبیه «تدکس» باشد، میهمانانی به برنامه دعوت شوند و مسیر زندگیشان را از ابتدا تا انتها با تمام فرازها، فرودها، تلخی‌ها و شیرینی‌ها برای بچه‌ها تعریف کنند.
او با تأکید بر اینکه این آدم‌ها لزوماً چهره و سلبریتی نیستند بلکه کسانی هستند که فکر می‌کنیم گفتن از مسیر زندگیشان می‌تواند برای بچه‌ها تجربه خوبی باشد و در آینده کمکشان کند، به تنوع و گوناگونی آن‌ها اشاره کرده و توضیح می‌دهد: مثلاً از کسانی همچون احسان عبدی‌پور (فیلمساز و مستندساز)، حامد عسگری (شاعر و نویسنده)، وحید شمسایی (فوتسالیست)، نجم‌الدین شریعتی (مجری تلویزیون)، فواد صفاریان‌پور (تهیه‌کننده‌)، سجاد گنج‌زاده (قهرمان المپیک)، جواد فروغی (قهرمان المپیک)، حبیب احمدزاده (نویسنده)، کوروش سلیمانی (بازیگر)، بهرام عظیمی (انیماتور) و چندین نفر دیگر برای استندآپ در برنامه دعوت کردیم.
محبی اضافه می‌کند: تغییر محتوایی زیادی در ساختار فصل جدید نداشتیم اما بیشترین چیزی که هر فصل، زمان و انرژی بیشتری از ما نسبت به فصل قبل می‌گیرد فرایند انتخاب آدم‌هاست که برایمان سخت‌تر می‌شود چون باید واجد ویژگی‌هایی باشند که روش زیست آن‌ها، بینش خوبی به نوجوانان بدهد.
او تأکید دارد: لزوماً موفقیت میهمانان برنامه برای ما مهم نیست، شاید آدمی باشد که در گذشته شکست خورده باشد اما مسیری را طی کرده که همان شکست برای مخاطب آموزنده باشد. میهمان‌های ما می‌آیند و تجربه‌های مثبت و منفی‌شان در مسیر زندگی را با بچه‌ها در میان می‌گذارند. ضمن اینکه بچه‌های فعالی در استودیو داریم که میهمانان را با سؤالاتشان به چالش می‌کشند. 

 نوجوانانی که آکسسوار نیستند
کارگردان برنامه «اقیانوس آرام» درباره انتخاب نوجوانان حاضر در استودیو توضیح می‌دهد: ما چند فراخوان دادیم و از میان ۲۵۰ نفری که برای مصاحبه آمدند حدود ۳۰ نفر برای حضور در برنامه انتخاب شدند. این بچه‌ها، عناصر صحنه و آکسسوار نیستند بلکه برنامه را به شکل کارگاهی پیش می‌برند و کنشگرانی فعال هستند، بنابراین باید دارای شاخصه‌هایی باشند. 
محبی اضافه می‌کند: مهم‌ترین شاخصه آن‌ها باید دغدغه‌مند بودنشان باشد یعنی پرسشگر بوده و دارای روحیه مطالبه‌گری باشند. ضمن اینکه پیشینه آن‌ها را در مصاحبه‌ها درمی‌آوردیم و سعی کردیم در انتخابشان تعادل را با حفظ تنوع و تکثر رعایت کنیم یعنی بچه‌هایی خیلی پولدار و خیلی فقیر یا خیلی مذهبی و خیلی ضدمذهبی نباشند چون آن‌ها نماینده طیف گسترده‌ای از بچه‌های همسن خودشان هستند.
سردبیر این برنامه نوجوانانه درباره فرایند انتخاب میهمانان برنامه هم می‌گوید: ما طی سه مرحله با آن‌ها گفت‌وگو کردیم. پس از دعوتشان به برنامه، قصه‌ها را برای ما تعریف می‌کردند، من فراز و فرودهای قصه را مشخص می‌کردم که چه حرف‌هایی بزنند که برای بچه‌ها شنیدنی باشد، پس از آن یک اجرای آزمایشی از استندآپ اجرا می‌کردند تا به نتیجه دلخواه و مورد نظر در ضبط برسیم. 
او تأکید دارد این برنامه باید رویکرد سرگرمی داشته و آموزنده باشد و با وجود اینکه کلیت کار شبیه «تد» است، اما سخنرانی‌های تد کمی جدی‌تر و رسمی‌تر است، بنابراین مهم‌ترین نکته این بود که زبان و لحن میهمان برای صحبت کردن با بچه‌ها روان و صمیمی بوده و یک طرفه نباشد به طوری که بتوان از بچه‌ها بازخورد گرفت. 

 به دنبال انتقال تجربه
میهمانان برنامه می‌توانستند چهره باشند یا نباشند اما آنچه برای گروه سازنده «اقیانوس آرام» اهمیت داشت این بود که به گفته محبی، میهمان‌ها آدم حسابی باشند، قصه‌گو باشند، قصه زندگیشان برای بچه‌ها شنیدنی و مهم باشد، بتوانند لحن را دربیاورند، آدم ملاحظه‌کاری نباشند و از اشتباه‌های گذشته‌شان بگویند چون روایت شخصی صادقانه مبنای انتخاب میهمانان برنامه است. 
او با تأکید بر اینکه منش «اقیانوس آرام» روش انتقال تجربه است، می‌گوید: بچه‌های نسل جدید عموماً تک‌فرزند هستند، مدرسه و خانواده برایشان کارکرد گذشته را ندارد و در کتاب خواندن تنبل شده‌اند، این برنامه به دنبال انتقال تجربه است. 
وی درباره انتخاب عنوان برنامه توضیح می‌دهد: اقیانوس در عین بزرگی و آرامش، تلاطم و حرکت هم دارد و در عین اینکه زندگی‌بخش است، ترسناک و ناشناخته است. تعبیر ما از مسیر زندگی همین است؛ مثل اقیانوس آرام. 
کارگردان برنامه با بیان اینکه دوران نوجوانی گذرگاه سختی است، تولید محصول فرهنگی و هنری را برای این قشر بسیار سخت دانسته و می‌گوید: یکی از دلایل این دشواری، بلاتکلیف بودن تولیدکننده در مواجهه با این نسل است. تولیدات مختص کودک، جوان، خانواده و بزرگسال زیاد داریم اما تولیدات برای نوجوانان کم است چون صحبت کردن درباره آن‌ها ریسک بالایی دارد، این نسل در اوج غلیان احساسات هستند و نه آن قدر بزرگ شده‌اند که بتوان با خیال راحت به آن‌ها مسئولیت داد و نه آن قدر بچه هستند که از آن‌ها توقعی نداشت به همین دلیل کار کردن برای این قشر سخت است و از همه دشوارتر، راضی کردن آن‌هاست. پیدا کردن لحن ارتباطی با این نسل بسیار چالش‌برانگیز است در حالی که اگر قرار است تغییری اتفاق بیفتد مهم‌ترین مقطع زندگی، نوجوانی است. اگر بتوانیم نوجوانی خوبی را برای این نسل از جامعه فراهم کنیم آن‌ها نزدیک‌ترین افراد برای موفقیت ساختارمند جامعه هستند.

خبرنگار: زهره کهندل