همواره در مواجهه با اقدام سیدالشهدا و قیام علیه دستگاه جور که به قیام عاشورا و حادثه عظیم کربلا منجر شد، دو نوع نگاه در میان باورمندان وجود داشته و دارد؛ یک نگاه صرفاً معتقد به برپایی و اقامه عزای امام حسین (ع) است و نگاهی دیگر معتقد به تبیین علل قیام ایشان علیه دستگاه اموی و تطبیق آن با شرایط روز و معرفی شمر و یزید زمانه است. تلاقی این دو دیدگاه در روزگار امروز و همزمان با فرارسیدن ایام عزاداری امام حسین (ع) در ماه محرم، مجالی برای بررسی آرا و محک زدن منطق استدلالی طرفداران این دو دیدگاه به وجود می‌آورد.
انحراف هیئت سکولار
در حالی که ۱۳۸۷ سال از عاشورای سال ۶۱ هجری گذشته و بارها و بارها در مواجهه با حکام جور و ظالمان تاریخ، منطق اقدام عملی و جهاد امام حسین (ع) در برابر دستگاه ظالم اموی تعین پیدا کرده، اما هنوز هم افراد و گروه‌هایی هستند که معتقدند هیئت جای حرف‌های سیاسی نیست. در واقع آن‌ها معتقدند مردم باید صرفاً چند صباحی در مکانی مشخص دور هم جمع شوند و بر مظلومیت اباعبدالله گریه کنند و بروند دنبال کارشان!
این گروه که همواره در اقلیت بودند در حالی برای امام حسین (ع) عزاداری می‌کنند که نسبت به فرآیند و پروسه‌ای که منجر به شهادت ایشان و اسارت اهل بیت پیغمبر شد، توجهی ندارند و از روی تسامح یا تجاهل که ریشه در معتقدات برخی فرق منحرف اسلامی مانند جبریون و حتی وهابیون دارد، صرفاً گریه برای امام مظلوم را وارد می‌دانند و تأسی به اقدام ایشان در مواجهه با ظلم و ظالم را به غلط مصادف با سیاسی کردن قیام اباعبدالله قلمداد می‌کنند.
این نگاه در حالی است که امام علیه ظلم آشکار دستگاه اموی نسبت به مسلمانان و پاک کردن هرگونه اثر و نشانه‌ای از اسلام ناب محمدی (ص) قیام و خروج کردند. سیدالشهدا در مورد اهداف و علل قیامشان دلایل متنوعی را ذکر می‌کنند که خلاصه آن همان تشکیل حکومت اسلامی است. به واقع امام به منظور اصلاح امت و احیای اسلام و برپا داشتن نماز و امر به معروف و نهی از منکر قیام می‌کنند و همه این‌ها جز با تشکیل حکومت و برچیدن دستگاه ظلمه یزید زمان ممکن نمی‌شود که البته این به آن معنا نیست که هدف امام صرفاً تشکیل حکومت بوده، هرچند اقدام ایشان برای بازپس‌گیری حق غصب شده اهل بیت در بلوای سقیفه بنی‌ساعده و سامان دادن به اوضاع مسلمین امری خلاف دین محسوب نمی‌شود؛ چه اینکه قطعاً امامی که صرفاً به تلاوت قرآن و برپایی مجالس حدیث‌خوانی بپردازد، خطری برای هیچ حکومتی تلقی نمی‌گردد.
نگاه اکثریت هیئت سیاسی
در مقابل طرفداران اقلیت این نگاه، این تفکر غالب وجود دارد که هیئت امام حسین (ع) اگر سیاسی نباشد، اساساً ابتنای ماهیت و اصالتش مخدوش و مجعول است. استناد این گروه به اقدام امام حسین (ع) در معرفی و تبیین حاکم و حکومت ظالم باید با تطبیق آن بر روزگار حال و فعلی، شمر و یزید زمانه را به جامعه معرفی و به مقابله و جهاد علیه آن اقدام کند. در مقابل حامیان عزاداری سکولار معتقدند سیاست، ناپاکی‌ها و پلشتی‌هایی دارد که وجودش در هیئت به این مکان نورانی لطمه می‌زند، اما اساساً بحث امامت در شیعه و اقدام و حرکت امام حسین (ع) برای تشکیل حکومت اسلامی به منظور برپا داشتن اسلام ناب محمدی موضوعیت سیاسی در دل نهفته دارد و به نوعی عموم خصوص مطلق (یکی از نسب اربعه) است، یعنی مانند ضرب‌المثل «چونکه صد آمد نود هم پیش ماست»، امامت امت جز با تشکیل حکومت اسلامی میسر نمی‌شود و برای همین است که شیعه معتقد است امام زمان (عج) به عنوان ذخیره نهایی و منجی عالم بشریت اقدام به تشکیل حکومت جهانی اسلام می‌کنند. واضح است که یک هیئت سیاسی باید بر مؤلفه‌هایی مثل ترویج «عقلانیت»، تلفیق عنصر «منطق» و «عاطفه»، تبیین «هویت حسینی» و «هویت یزیدی» زمانه را در کنار «جوشاندن چشمه‌های عواطف در دل‌ها» تأکید و ابرام داشته باشد.
هیئت از نگاه رهبر معظم انقلاب
نگاه تأییدی مقام معظم رهبری به عنوان فقیه و عالم شیعی در تصدیق لزوم سیاسی بودن هیئت استناد محکمی است که منادیان این نوع نگاه برای منطق مذهبی مدعایشان مطرح می‌کنند. ایشان در دیدار با اعضای ستاد مرکزی هیئت رزمندگان اسلام فرمودند: «هیئت‌ها نمی‌توانند سکولار باشند، هیئتِ امام حسینِ سکولار ما نداریم! هرکس علاقه‌مند به امام حسین (ع) است، یعنی علاقه‌مند به اسلام سیاسی است، اسلام مجاهد است، اسلام مقاتله است، اسلام خون دادن است، اسلام جان دادن است؛ معنای اعتقاد به امام حسین (ع) این است، اینکه آدم در یک مجلس روضه یا هیئت عزاداری مراقب باشد که مبادا وارد مباحث اسلام سیاسی بشود، این غلط است. یکی از خصوصیات ائمه طاهرین این بود که همه آن‌ها مبارزین و مجاهدین فی‌سبیل‌الله بودند. یکی از ائمه طاهرین را سراغ ندارید که این‌ها در موضع مجاهدت و مبارزه قرار نداشته باشد.» (۸/۲/۱۳۸۲)
آفت‌های احتمالی
از مهم‌ترین آفاتی که هیئت سیاسی را تهدید می‌کند، سیاست‌زده شدن آن یا سوگیری‌های سیاسی علیه یا له جناح‌های سیاسی است. در واقع هیئت و کسانی که از تریبون مجال اظهارنظر و سخنرانی را پیدا می‌کنند باید این نکته را مورد نظر قرار دهند که اولاً سوگیری به نفع افراد یا جریان‌های سیاسی مصادف با شروع انحراف از اقدام امام حسین علیه‌السلام است، ثانیاً مداح و سخنران باید با بالا بردن ظرفیت معرفتی و مطالعاتی خودش را به علم روز مجهز کند و از بروز احساسات و حب و بغض‌های شخصی و جریانی دوری کند. چه اینکه فضای هیئت را به سمت سیاست‌زدگی نبرد و باعث تقویت جریانات انحرافی مثل شیعه انگلیسی نگردد که بیشترین هنرشان در اقامه عزا و ترویج مکتب اهل بیت علیه‌السلام به قمه‌زنی و ایجاد انشقاق در امت اسلامی خلاصه می‌شود. در واقعه ترویج هیئت سکولار از سوی فرقه شیعه انگلیسی حلقه وصل و نقطه اشتراک آن‌ها با اسلام امریکایی یا همان وهابیت است که برای پذیرفتن ظلم، حدیث جعل می‌کند و نتیجه هم چیزی جز تکفیر، مسلمان‌کشی و تقویت جبهه دشمنان اسلام نخواهد بود.
منبع: روزنامه جوان
نظر شما