قصه «پسردلفینی» با سقوط یک هواپیما در دریا آغاز می‌شود. یک دلفین و مادرش، نوزاد پسری که در دریا افتاده را نجات داده و از او مراقبت می‌کنند. این پسر بزرگ شده و برای پیدا کردن مادرش از دریا خارج و راهی جزیره می‌شود. «پسر دلفینی» اکران موفقی را در روسیه تجربه کرد و توانست در رده دوم باکس آفیس سینمای این کشور قرار گیرد و فروشی معادل یک میلیون و ۷۰۰هزاردلار بدست بیاورد. این اثر سینمایی که یکی از انیمیشن‌های باکیفیت و خوش ساخت ایرانی است امید زیادی به بازارهای جهانی و جذب مخاطب دارد.
با محمدامین همدانی، تهیه‌کننده این پویانمایی درباره ساخت این اثر سینمایی گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید.
همکاری شما و آقای خیراندیش در ساخت این اثر چطور شکل گرفت و خط داستان از کجا آمد؟
داستان و اصل طرح و ایده متعلق به آقای خیراندیش بود و وقتی آن را خواندم به دلیل اینکه داستانش چندین وجه مختلف داشت برایم بسیار جذاب بود و شروع به کار کردیم؛ گرچه این چند وجهی بودن، کار ما را سخت کرد اما به نظرم در نهایت خیلی خوب توانستیم از پس آن برآییم.
کمی درباره چند وجهی بودن داستان بگویید.
داستان «پسر دلفینی» از چند جنبه نکات متعددی دارد و همین مسئله تا حدودی نگارش آن را سخت کرد. نخست اینکه داستان ما دو دنیای متفاوت را روایت می‌کند و این بچه ابتدا با موجودات زیرآب و دلفین‌ها بزرگ می‌شود اما از پرده دوم با دنیای بیرون آب روبه‌رو شده و دوباره باید شخصیت‌های جدیدی را معرفی کنیم. اینکه از میانه فیلم لازم است شخصیت‌ها و دنیای جدیدی را همراه تعاملاتش معرفی کنیم خودش یکی از سختی‌های این پویانمایی بود. نکته دیگر اینکه یک پای این داستان در افسانه‌های ایران و حتی فرامنطقه‌ای قرار گرفته و یک پای دیگر در داستان‌های ماجراجویی و نوجوانانه است، از سویی دیگر هم می‌خواهیم مخاطب کودک را از دست ندهیم. ترکیب همه این‌ها با یکدیگر کار بسیار پیچیده‌ای است. در همین راستا ما چند نمونه پویانمایی خارجی را بررسی و حتی تلاش کردیم در بعضی موارد نسبت به داستان آن‌ها برتری‌هایی هم داشته باشیم. به همین خاطر این داستان چند وجهی مقداری کارمان را سخت کرد اما به نظرم از پس آن برآمدیم.
درعین حال مخاطبان «پسر دلفینی» محدود به رده سنی خاصی نیستند؟
اتفاقاً ویژگی فیلم این است از پس چندلایه‌ها و چندگانگی مخاطب برآمده است و در تجربه‌هایی که از اکران در کشورهای دیگر داشتیم به این نتیجه رسیدیم مادر و فرزند می‌توانند کنار هم فیلم را ببینند و از آن لذت ببرند.
چرا فیلم با اکران بین‌المللی آغاز کرد؟
به دلیل اینکه پس از شیوع کرونا در ایران سینمای کودک افت چشمگیری کرد و این سبب شد بسیاری از فیلم‌ها تلنبار شوند و به اکران نرسند. علاوه بر این، مدارس یکی از مهم‌ترین مخاطبان فیلم‌های کودک و انیمیشن است اما در این دوران غیرحضوری شده بود و در نتیجه شرایط برای اکران در ایران فراهم نبود، اما از سویی دیگر به دلیل سابقه‌ای که در روسیه داشتیم و کارهای مشترکی که انجام داده بودیم به نظرمان آمد شرایط آنجا برای اکران فراهم است.
«پسر دلفینی» اکران موفقی را در روسیه تجربه کرده و نشان داده آنجا هم توانسته با یک طیف متفاوت ارتباط برقرار کند. این خودش فرصتی برای ارائه فرهنگ بومی در ابعاد بین‌المللی است؛ چه نمادهایی از فرهنگ خودمان در این فیلم وجود دارد؟
داستان در یک منطقه خلیجی رخ می‌دهد و حس و حال فیلم برای همه کشورهایی که اطراف آب زندگی می‌کنند و در خلیج هستند، مشترک است. اما ویژگی‌های دیگری هم در این اثر وجود دارد که شامل سبک زندگی، نوع پوشش و چهره شخصیت‌هاست که منطبق‌ترینش به همین اطراف خلیج‌فارس نزدیک است. به نظرم ما به قدری از پس بومی‌سازی فیلم در روسیه و آسیای میانه برآمدیم که روس‌ها با وجود اینکه کمتر این پوشش و چهره‌ها را دارند و دیده‌اند اما باز هم ارتباط خوبی با آن برقرار و حتی فکر کردند «پسر دلفینی» یک پویانمایی روسی است و این نشان می‌دهد فیلم در بومی‌سازی موفق بوده است.
آیا در این فیلم خلیج‌فارس را هم معرفی کردید؟
ما اسم خلیج‌فارس را در فیلم نداریم و اسمی از منطقه نیاوردیم تا راحت بتوان درباره همه چیز صحبت کرد و به نظرم نیازی نبود که فیلم را به یک منطقه و محل خاص ضمیمه کنیم. در پویانمایی‌های خارجی هم اغلب این‌گونه است که مخاطب متوجه می‌شود داستان در مکزیک، کلمبیا و... می‌گذرد اما اسمی از آن منطقه نمی‌آورند تا برای بقیه کشورها دافعه ایجاد نکند و همه بتوانند فیلم را ببینند اما درعین حال مشخص است درباره چه چیزی صحبت می‌کنند.
حضور خوانندگان معروف در انیمیشن‌های دنیا رایج است اما چنین چیزی در ایران کمتر دیده می‌شود. همکاری شما با علیرضا طلیسچی چطور بود و به نظرتان چقدر این موضوع می‌تواند به جذاب‌تر شدن فیلم کمک کند؟
دقیقاً همین‌طور است؛ یکی از ویژگی‌هایی که پویانمایی‌ها دارند این است که در فیلم، موزیک ویدئو قرار می‌دهند، ما هم در «پسر دلفینی» دو موزیک ویدئو و تیتراژ پایانی داریم.
در مجموع آقای طلیسچی دو قطعه درباره مادر که مضمون اصلی فیلم است، خوانده که در دقایق ۶ و ۳۰ فیلم شاهد آن هستیم. به دلیل اینکه قطعات موسیقی با موضوع مادر است و با تصاویر فیلم منتشر می‌شود فکر می‌کنم دست به دست بچرخد و در کنسرت‌های این خواننده هم خوانده شود و حتماً به جذب بیشتر مخاطب کمک
می‌کند.
بودجه ساخت «پسر دلفینی» چقدر بود؟
در حال حاضر یک پویانمایی سینمایی حدود ۱۲ تا ۱۵ میلیارد تومان هزینه تولید دارد اما برای بین‌المللی‌سازی‌اش باید معادل همین مقدار هزینه شود. یعنی اگر بخواهیم آن را خارج از ایران با پرستیژ مناسبی ارائه دهیم باید به اندازه هزینه تولید، هزینه بازاریابی و تبلیغات شود.
آیا با اکران بین‌المللی به سوددهی هم رسیدید؟
با مجموع فروش بین‌المللی هزینه‌های تولید بازگشته و امیدواریم در ایران، ترکیه و کشورهای عربی بتوانیم به سوددهی برسیم.
به بازارهای اروپایی هم فکر کردید؟
بله. اتفاقاً این فیلم پخش‌کننده اروپایی دارد و قراردادش در اسپانیا، کره جنوبی، تایوان و... بسته شده و شرایط اکران در حال آماده‌سازی است، اما یکی از کشورهای مهمی که اگر به نتیجه برسد می‌تواند برای فیلم بسیار خوب باشد چین است که امیدوارم آن هم محقق شود.
پیش‌بینی خودتان از اکران در ایران چیست؟
به نظرم اگر مشکلی پیش نیاید اکران خوبی خواهیم داشت. به‌هرحال این تنها زمانی بود که می‌توانستیم فیلم را اکران کنیم؛ چون پس از این بازه زمانی وارد جام جهانی و سپس جشنواره فجر می‌شویم و زمان دیگری نداشتیم و به تعویق انداختن بیش از حد آن هم جایز نبود زیرا برای مخاطب ایرانی ناراحت‌کننده است این فیلم در کشورهای دیگر اکران شود اما در ایران نه.
خبرنگار: صبا کریمی
نظر شما