ما به خاطر ظرفیت کم خودمان و تنگ‌نظری که در روابطمان حاکم است، مثلاً اگر خواسته و کاری داشته باشیم و شما انجام ندهید، از دست شما گلایه می‌کنیم... ولی رابطه خدا با بندگانش این طور نیست. اگر ما خلافی مرتکب شدیم و بعد برگشتیم و عذرخواهی کردیم، همین که از کارمان پشیمان شدیم گناه به حساب ما نوشته نمی‌شود. در برخی روایت‌ها داریم که اگر گناهی را بنده مرتکب شد، من بلافاصله آن را ثبت نمی‌کنم تا راه بازگشت باشد.
پیامبران و اولیاءالله هم با کسانی که گناه می‌کردند خوب برخورد می‌کردند و رفتارشان با ما فرق می‌کرده است... وقتی خدا خودش به انسان می‌گوید: بدی را با نیکی پاسخ بده، خودش این کار را نمی‌کند؟
یادمان باشد اگر ما موفق به توبه می‌شویم، نشانه این است که اول خدا به ما توفیق توبه را داده و بعد ما توبه کرده‌ایم. اول عنایت او شامل حال ما شده و بعد ما احساس کردیم که این کار اشتباه بوده و توبه کردیم.
یعنی توبه هم توفیقی از جانب خداست. البته خدا به هر کس این توفیق را نمی‌دهد ... از این نگاه ما نباید بگوییم که خدایا من توبه کردم، تو قبول کن بلکه باید بگوییم خدا از تو تشکر می‌کنیم که توفیق توبه را به ما دادی و به من اجازه دادی که
برگردم.
وقتی که ما پشیمان هستیم و توبه کرده‌ایم و دیگر نمی‌خواهیم گناه را تکرار کنیم پس نگرانی ما از چیست؟ خیلی‌ها سؤال می‌کنند که ما توبه کرده‌ایم و خدا هم قبول می کند ولی سنگینی بار گناه که بر دوش ماست را چکار کنیم؟ این احساسی که در من پیدا شده را چکار کنیم؟ این دو حالت دارد؛ یک حالت توبه است، این را مطمئن باشید که وقتی خدا وعده داده، خلاف وعده عمل نمی‌کند. توبه را پذیرفته به شرطی که پشیمان شده باشیم و دیگر نخواهیم که آن گناه را تکرار کنیم. اتفاقاً این احساس شرمندگی لطف خداست.
اگر انسان خلافی مرتکب شده و این احساس شرمندگی را داشته باشد دیگر دنبال آن خلاف نمی‌رود ولی اگر آن احساس شرمندگی از بین برود ممکن است که باز به طرف آن خلاف برود. پس همین احساس شرمندگی مانع از آن می‌شود که به دنبال خلاف برود. این احساس قشنگی است که انسان در مقابل مولای خودش خجالت بکشد و ادب را نشان بدهد.