به گزارش قدس آنلاین، در وانفسای این روزها سازمان ملل هم برای اینکه از معرکه هیزم در آتش اغتشاشات ریختن عقب نماند، در قامت یک گروه فشارسیاسی؛ تصمیم به حذف ایران از کمیسیون مقام زن گرفته‌است. سال‌هاست ایران و بسیاری از کشورهای دیگر در این کمیسیون‌ها و سازمانهای بین‌المللی عضو هستند، اما احتمالاً اگر داستان این روزها پیش نمی‌آمد شما از وجود چنین کمیسیونی و عضویت ۲۴ساله ایران در آن با خبر نمی‌شدید.
این کمیسیون محصول شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل در سال ۱۹۴۶ یا همان ۱۳۲۵ شمسی است. عضویت کشورها در هردوره به رأی گذاشته می‌شود. ما سال‌هاست که عضویت رسمی در این نهاد را کسب می‌کنیم. عضویت ما در دوره اخیرکمیسیون مقام زن هم تصویب شده و تا سال ۲۰۲۶ ادامه خواهد داشت. با وجود این به یک‌باره تصمیم به حذف ایران گرفته‌اند.
آن هم سازمان ملل متحد که ادعای بی‌طرفی و حمایت از تمام اقشار جوامع را دارد. حمایتی که به صورت اختصاصی از زنان در این کمیسیون انجام می‌شود اما در طول این سال‌ها، اثری ملموس از این حمایت‌ها ندیده‌ایم. کمیسیونی که با حضور ۴۵ عضو از جمله آمریکا و برخی کشورهای آفریقایی؛ هرسال حجم نابرابری در بهداشت، تحصیل و شرایط جنگ کشورهای دیگر را می‌بیند، اما همچنان با لبخندی خود را مهم‌ترین نهاد حمایتی برای زنان می‌داند.
نمی‌دانم اعضای این کمیسیون از آمار کشته‌های غیرنظامی که بیشتر آن زنان و کودکان هستند در کشورهایی مانند یمن خبر دارند یا نقشه جغرافیایی آن‌ها شامل این کشورها نمی‌شود. گویا تنها هنر این کمیسیون بدل شدن به ابزار غرب برای فشار بر کشورهای همسو در پرونده‌های اختلافی است. زنان ایران و کشورهای دیگر به این اسناد و کمیسیون‌ها نیازی ندارند و آبی از قطعنامه‌های این سازمان‌ها برای وضعیت زنان گرم نمی‌شود، اما بد نیست بدانیم چه شد که این گونه شد؟ آمریکا آبان ماه امسال پیش‌نویس قطعنامه‌ای را به سازمان ملل ارسال کرد و با بهانه اینکه ایران تصمیم‌های مغایر با حقوق زنان گرفته‌است؛ خواستار لغو عضویت ایران از این کمیسیون شد.
دخالتی به روشنی روز خصمانه علیه ایران از طرف کشوری که خود از بزرگ‌ترین ناقضان حقوق بشر دنیا محسوب می‌شود. در این‌سال‌ها زنان ایرانی دست به زانوی خود گذاشتند و در عرصه‌های مختلف درخشیدند. از هر زن ایرانی بپرسید که سازمان ملل و به‌خصوص کمیسیون مقام زن چه دخالتی در زندگی و شرایط زنان در ایران و یا حتی کشورهای دیگر داشته؛ پاسخی نخواهید گرفت. اکنون نیز مشخص نیست چگونه با حذف و به کنار راندن ایران از مراجع بین‌المللی می‌خواهند از زنان حمایت کنند و صدای آن‌ها باشند؟
رأی‌گیری درباره لغو عضویت ایران، ۲۳ آذر یعنی چند روز دیگر انجام می‌شود و آمریکا تا آنجا پیش رفته که به هیئت ایرانی برای شرکت در آن جلسه ویزا نداده‌است؛ بهتر بود زودتر از این‌ها مسئولان حوزه زنان به فکر مقابله می‌افتادند یا دست‌کم با پیگیری مصرانه تلاش خود را برای حفظ عضویت نشان می‌دادند؛ با این حال هنوز هم برای مقابله و تلاش به منظور جلوگیری از این اقدامات خصمانه غرب دیر نیست؛ اگرچه، عضویتمان پا برجا بماند یا نماند، فرقی نمی‌کند، اما در نهایت رو سیاهی برای زغال می‌ماند.
نظر شما