اول؛ درست پیش‌بینی کردیم، دقیقاً پس از سخنان رهبری در دیدار بانوان ، به شب نکشیده کانال‌های رسانه‌ای پر شد از تأویل‌های گوناگون از سخنان ایشان. از «برخی افراد سعی می‌کنند با این تعبیر که - بدون توجه به محکماتی که اتفاقاً در همان جلسه دیروز نیز بیان شد - به نوعی اغراض و فهم سطحی خود را بر گوشه‌ای از الفاظ دقیق رهبر معظم انقلاب تحمیل کرده و آنچه که خود می‌خواهند از آن برداشت کنند.» تا این مرقومه که «اگر کسی دست به اقدامات تحریک‌کننده زد باید چه کنیم؟ این هم انقلابی است؟!» خلاصه عده‌ای در تلاش‌اند از کلام رهبری یک مانیفست چندوجهی بسازند و مخاطب خودشان را به این نتیجه برسانند که « ما مخاطب رهبر معظم انقلاب نبودیم؛ ما درست عمل می‌کنیم». آیا هر کسی که به نوعی در جریان سخنان ایشان قرار گرفت، چیزی جز رواداری دریافت کرد؟ در این سخنان آنچه به‌چشم مردم آمد ،
فصل مدارا و مراعات و رواداری بود؛ مواضعی که پیش از این هم بیان شده بودند. بنابراین مخاطب این یادداشت، تأویل کنندگان بیانات رهبر معظم انقلاب به ویژه کنشگران حوزه حجاب هستند. دوم؛ رفتار سیاست‌گذار با کنشگران در هیچ عرصه‌ای امیدوارکننده نیست. کنشگرانی که شاید از سال۹۷ عرصه را برای انجام اصلاح و تغییر رویه‌های جاری مبارک دیدند و با تشکیل هسته‌های مردمی کنشگری و مطالبه‌گری در تلاش بودند در اصلاحات نقش ایفا کنند. زمانه به این سمت می‌رفت تا سیاست‌گذار با بازتعریف رابطه خود با کنشگران هر حوزه، شرایط را برای تغییرات رو به رشد فراهم کند، اما آنچه آخر قصه عاید کنشگران می‌شد، بروکراسی اداری، عدم استقبال از تغییرات پیشنهادی و عمل به خلاف آنچه بود که کنشگران آن را مطالبه می‌کردند. پس چنانچه در ادامه از باب نقد عملکرد کنشگران حجاب در این زمانه می‌آید، به‌معنای اثبات رفتار سیاست‌گذار با ایشان نیست. خواستم تکلیفم را با برنامه‌ریزانِ بی برنامه سیاست‌گذاری روشن کنم. سوم؛ امروز به شدت نیازمند میانجی‌هایی هستیم که بتوانیم به وسیله آن‌ با مردم گفت‌وگو و خیر عمومی را احیا کنیم. باید بتوانیم از منفعت‌های خصوصی خود دست برداشته و بیشتر به جامعه فکر کنیم تا امر اجتماعی عاقلانه‌تری را بتوان در آینده احیا کرد. کنشگران حوزه حجاب باید به تغییر روش خود به طور جدی‌تری فکر کنند. آنچه از کنشگران حجاب توقع داریم، این است؛ در این شرایط که جامعه دچار گسست شده است و دلخوری آدم‌ها از یکدیگر سرعت گرفته، مانع آن شوید که گفت‌وگو با بخشی از جامعه قطع شود و خیر عمومی را از دست دهیم؛ چرا که در این مقطع ما نیازمند به درک متقابل از هم هستیم و قبل از فکر کردن به خودمان، نیازمند اندیشیدن به کشور هستیم.چهارم؛ بعضاً مورد مشورت کنشگران حجاب و عفاف قرار گرفته‌ام و برای برون‌داد رسانه‌ای فعالیت‌هایشان نکاتی را با آن‌ها به اشتراک گذاشته‌ایم؛ بنابراین در عین اینکه می‌شود به صدق نیت این کنشگران قسم خورد، لازم است ضرورت بازنگری در «اهداف»و «شیوه‌»شان را تأکید کنم. کنشگری حجاب باید به سمت کنشگریِ مسائل زنان ارتقا پیدا کند و در نظام حکمرانی اسلامی تغییر مسیر دهد. آنچه تاکنون شاهد بودیم، حضور میدانی کنشگران این حوزه بود. پیکان انتقاد باید به سمت سیاست‌گذار پرورش و آموزش چرخانده شده و مطالبات و کنش‌ها به‌جای درگیر کردن مستقیم «مردم - مردم» به «کنشگر – سیاست‌گذار» تغییر کند. شبکه مسائل زنان آنچنان دارای گستردگی است که نمی توان حجاب را اهم مسائل این شبکه دانست و آن‌را به برخورد با کم حجاب تقلیل داد.کنشگری عرصه عفاف و حجاب نیازمند بازنگری جدی در تعریف مأموریت‌هاست.پنجم؛ مذهبی‌ها باید نگاهشان به ضعیف‌الحجاب‌ها را اصلاح کنند. نباید به چشم یک بازنده به فرد بدحجاب نگریست. نباید رواداری همراه با ترحم باشد و نباید اجازه داد «همبستگی اجتماعی» در مسلخ «خودبرتربینی» تندروها ذبح شود. تندروهایی که نه تنها شرایط زمانه را درک نکردند،بلکه با تأویل‌های نادرست مانع حفظ سرمایه اجتماعی جمهوری اسلامی می‌شوند. این نگاه تا آنجا پیش می‌رود که درست بر خلاف خیر عمومی، طرح تطهیر کشور از منتقدان را مطرح می‌کند؛ طرحی که از اساس می‌توان آن را در تقابل با نگاه جذب حداکثری امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب و چه بسا طرحی استعماری و در راستای تعمیق تفرقه افکنی دانست.با این حساب، سخنان اخیر رهبر معظم انقلاب درخصوص حجاب، فصل الخطابی بود برای کنشگران این حوزه تا متوجه این باشند تمرکز اصلی باید بر چه موضوعاتی استوار باشد.