به گزارش قدس آنلاین تداعی خاطرات یکی از بخش های مهم زندگی انسان هاست که با مرور آنها به قدرت حواس و اعجاب آن می توان پی برد. عطرآلود دست بر روی این قوه ی مهم گذاشته است و تو را برای خلق اتفاقی مهم به دوران کودکی می سپارد و در میانه نمایش فیلم همزمان مخاطب را به گذشته ها رجوع میدهد و از آن توان و قدرتی برای ادامه مسیر پر پیچ و خم زندگی استمداد می طلبد. مرور همین خاطرات عطر امید را در زندگی پراکنده می کند.

آدمی به امید زنده است و این خاطرات امیدبخش در طول زندگی موجب می شود که انسان از تلخی ها و کم و کاستی ها عبور کند و این همان نقطه ثقل فیلم هادی مقدم دوست است که با وجود بعضی نواقص در فیلم به آن پرداخته و می خواهد با استفاده از حرفه عطرسازی آن انسان درگیر با روزمرگی ها که دچار یاس و ناامیدی شده است را سرپا کرده و به یک انسان جنگجو تبدیل کند و به نظر می رسد این مفهوم امیدبخشی به انسان افسرده امروزی با وجود برخی از اتفاقات تکراری فارغ از هرگونه کلیشه در فرم و محتوا در این فیلم منتقل شده است و این هنر مقدم دوست قابل تحسین است.

عطرآلود بوی عطر زندگی و تلاش و شکست خوردن و ادامه دادن را می داد بر خلاف بیشتر فیلم ها که همیشه صحبت از خیانت و تجاوز در آن است عطرآلود جلوه ای از زندگی را به ما نمایش می دهد.

این تقابل دو شخصیت عطرآلود هم قابل تحسین است که ابتدا مصطفی زمانی هدی زین العابدین را از ترس رها میکند و خود بعد از سرطان به دام ترس می افتد و البته این ترس در ابتدای وقوع سرطان کمی تصنعی به چشم می خورد اما در ادامه ریخت و شکل فیلم به خوبی پیش می رود و هدی زین‌العابدین که در سال‌های گذشته با فیلم‌هایی همچون زالاوا (ارسلان امیری) و عرق سرد (سهیل بیرقی) کارنامه قابل‌دفاعی داشته در این فیلم نیز به‌خوبی از پس نقش خود برآمده و مصطفی زمانی که بهترین نقش‌آفرینی‌هایش را در سال‌های گذشته در روز ششم (حجت قاسم‌زاده اصل)، تیک‌آف (احسان عبدی‌پور)، خط ویژه (مصطفی کیایی)، جیب‌بر خیابان جنوبی (سیاوش اسعدی)، کیفر (حسن فتحی) و .. داشته در عطرآلود نیز بازی خوبی به نمایش گذاشته است.

عطرآلود یک ملودرام عاشقانه با عصاره های رنگارنگ و با نگاه اخلاقی است که مصطفی زمانی در آن به دنبال گمشده ای است که ترس مانع آن است و در تقابل با آن دست به هر اقدامی می زند. اگر چه بنظر ضعف عطرآلود رخداد وقایع با سرعت بالاست و به مخاطب فرصت حدس و گمان و تجزیه تحلیل نمی دهد و بهتر بود که کارگردان به برخی از اقدامات رنگ و لعاب بیشتری بدهد اما میتوان آن را جزء فیلم های قابل قبول جشنواره قلمداد کرد.