به گزارش قدس آنلاین، به نقل از ورایتی، در حالی که خانواده بروس ویلیس نزدیک به یک سال پیش و در اوایل سال ۲۰۲۲ اعلام کردند این بازیگر ۶۷ ساله به زبان‌پریشی و از دست دادن قدرت تکلم (آفازی) مبتلا شده و از بازیگری کناره‌گیری می‌کند، حالا روشن شده که او به زوال عقل مبتلا شده است.

خانواده او دیروز پنج‌شنبه بیانیه‌ای درباره جدیدترین تشخیصی که درباره وی داده شده منتشر کردند.

دختر ویلیس با انتشار تصویری از وی در اینستاگرام اظهار کرده وضعیت این بازیگر پس از اینکه قدرت تکلمش را از دست داد، بدتر از پیش شده است. وی افزود چالش‌های ارتباطی تنها یکی از علایم بیماری است و این تشخیص جدید گرچه دردناک است، اما رسیدن به یک تشخیص روشن، می‌تواند آرامش‌بخش باشد.

رومر ویلییس این خبر را با عکسی از پدرش در اینستاگرام به اشتراک گذاشت.

این نوع از دمانس اعلب در سنین پایین‌تر رخ می‌دهد و با تغییرات شخصیتی، مشکل گفتاری و اختلال حرکتی بروز می‌کند. این بیماری ۱۰ تا ۲۰ درصد بیمای‌های زوال عقل را دربرمی‌گیرد.

همسر ویلیس نیز با تشکر از محبت و حمایت هواداران این بازیگر گفته به نشانه سپاسگزاری اطلاعات جدیدتری از وضعیت وی منتشر می‌کند.

وی تاکید کرده بروس ویلیس همیشه بر این باور بود که باید از جایگاهش برای کمک به دیگران استفاده کند و برای آگاهی‌بخشی در مورد مسایل مهم به شکل عمومی و خصوصی تلاش کند و اگر می‌توانست امروز هم می‌گفت چگونه این بیماری افراد زیادی را درگیر می‌کند بر خانواده آن‌ها تأثیر می‌گذارد.

ویلیس بازیگری را در اوایل دهه ۱۹۸۰ با بازی در فیلم‌هایی مانند «حکم»، «قرار کور» و «غروب» شروع کرد و سال ۱۹۸۵ با بازی در سریال «مهتاب» و بازی در نقش جان مک‌کلین در سال ۱۹۸۸ در «جان سخت» به یک ستاره بدل شد. وی بعدها در ۴ دنباله این فیلم هم بازی کرد.

وی در طول ۴۰ سال بازیگری، بیش از ۵ میلیارد دلار با فیلم‌هایش فروش داشته و ۵ بار نامزد گلدن گلوب شد که یک بار آن را برای «مهتاب» دریافت کرد و ۳ بار نامزدی امی را کسب کرده که یک بار آن را برای «مهتاب» برده است. یک نامزدی امی وی برای حضور در سریال «فرندز» به عنوان بازیگر مهمان بود. در چند سال اخیر وی بیشتر در فیلم‌های سینمایی ویدیویی بازی کرد و آخرین نقش‌های اصلی سینمایی او در سال ۲۰۱۹ در «بروکلین بدون مادر» و «گلس» ام نایت شیامالان بود.

خانواده ویلیس یادآوری کرده‌اند که FTD یک بیماری جدی است که افراد زیر ۶۰ سال را درگیر می‌کند و تشخیص آن می‌تواند سال‌ها طول بکشد و هیچ درمانی برای آن وجود ندارد.