به گزارش قدس خراسان، حسن گیاهی روز جمعه در جلسه هم اندیشی، هم‌افزایی و تشریک مساعی مدیران اقامتگاه‌های بوم گردی تربت‌حیدریه افزود: گردشگری ادبی نقش مهمی در حفظ و حراست از میراث زبانی دارد و با توجه به تامل و تفکر در ریشه‌های فرهنگی می‌توان آن را فرهنگی‌ترین نوع گردشگری نامید.

او افزود: در این شاخه از گردشگری، توجه به ادبیات، به ویژه ادبیات سنتی و محلی که برانگیزاننده حس نوستالژیک است، علاقمندان و طرفداران زیادی را به خود جلب کرده است.

مسئول امور برنامه ریزی و توسعه گردشگری روستایی اداره کل میراث فرهنگی خراسان رضوی ادامه داد: این در حالی است که ایرانیان مردمانی با احساس و عاطفه هستند و با توجه به تاریخ با شکوه و پر افتخار کشورمان، جایگاه ویژه‌ای در حوزه فرهنگ و ادب جهان دارند.

گیاهی بیان کرد: شعر یکی از مهمترین میراث‌های فرهنگی و ادبی ایران زمین است که بر تارک فرهنگ و هنر کشور می‌درخشد.

او تصریح کرد: خطه خراسان نیز به واسطه پرورش و بالندگی ستارگان پرفروغی، چون فردوسی بزرگ، خیام، عطار، بیهقی، اخوان‌ثالث، ملک الشعرای‌بهار و شجریان در دامان پر مهر خود، سرزمینی پرآوازه در سپهر علم و ادب ایران است.

مسئول امور برنامه ریزی و توسعه گردشگری روستایی اداره کل میراث فرهنگی خراسان رضوی تاکید کرد: خطه زرخیز تربت‌حیدریه، سرزمینی که از کوچه پس کوچه‌هایش زمزمه شعر و فرهنگ به گوش می‌رسد، می‌تواند در مقام ترویج گردشگری ادبی نقش آفرینی کند.

به گفته وی، مدیران اقامتگاه‌های بوم‌گردی تربت حیدریه می‌توانند با اتکا به این ریشه‌های غنی ادبی، در مقام پیشقراولان خاصه حوزه گردشگری ادبی در مقام ترویج فرهنگ بومی منطقه تلاش کنند.

گیاهی اظهار کرد: امروز دیگر اغلب تربتی‌ها و خراسانی‌ها و نیز گردشگرانی که وارد این خطه می‌شوند، محال است با مجموعه شعر محلی "سمندرخان سالار" به قلم جاودان "علی‌اکبر عباسی‌فهندر" آشنا نباشند.

او افزود: در روزگاری که بحران هویت، بسیاری از جوامع را با چالش مواجه کرده و تاریخ و بنیان‌های فرهنگی مخدوش شده، شاهد گسست و شکاف عمیق بین نسلی هستیم و حفظ ارزش‌های فرهنگی بسیار مهم و سرنوشت ساز است.

مسئول امور برنامه‌ریزی و توسعه گردشگری روستایی اداره کل میراث فرهنگی خراسان رضوی گیاهی ادامه داد: مطالعه الگوهای جغرافیای جهانی حاکی از آن است که برخی زبان و لهجه‌ها در جوامع با تکنولوژی برتر مورد توجه قرار گرفته و حال آنکه در سایر زبان‌ها به جهت فقدان استفاده و کاربرد به بوته فراموشی سپرده شده و حتی گاهی مورد تمسخر نیز قرار می‌گیرند.