به گزارش قدس آنلاین، دهه ۹۰ را شاید بتوان به عنوان برگزار شدن جلسات زیاد خوانش نمایشنامه عنوان کرد، زیرا در این دهه و تا قبل از شیوع کرونا، نه تنها شاهد برنامه های تخصصی خوانش نمایشنامه توسط گروه های تئاتر بودیم بلکه در این مدت جشنواره های مختلفی نیز در اقصی نقاط کشور با عنوان جشنواره های خوانش نمایشنامه برگزار شد که با استقبال قابل توجهی نیز رو به رو بود.
نقطه نظرات هنرمندان درباره خوانش نمایشنامه چیست؟
در تمام دنیا دو شکل از خوانش نمایشنامه مرسوم است که شکل ابتدایی آن همان نمایشنامه خوانی است که افراد متن را در دست می گیرند و به صورت نشسته با بهره گیری از صدا و بیان مناسب آن را روخوانی می کنند، شکل دیگر آنکه دیگر نمایشنامه خوانی محسوب نمی شود درغرب با عنوان اجرای متن در دست مرسوم است.
برخی از هنرمندان تئاتر معتقدند، هیچ گاه نمی توان از طریق نمایشنامه خوانی متنی را برای اجرای صحنه ای سنجید، چرا که بازیگران در خوانش نمایشنامه شیوه خود را دارند و در اجرای صحنه ای شیوه دیگر را دنبال می کنند، در اجرای صحنه ای نمایش باید در هنر دیداری قابلیت خود را داشته باشد و کاملا متفاوت از نمایشنامه خوانی است.
این گروه از هنرمندان خوانش نمایشنامه را موضوعی کاملا جدا از تئاتر صحنه ای عنوان می کنند اما در مقابل برخی دیگر از هنرمندان نه تنها خوانش نمایشنامه را یکی از اجزای مهم در تولید تئاتر می دانند بلکه آن را عاملی اثرگذار عنوان می کنند.
آن گروه از هنرمندان که تجربه اجرای تئاتر در رادیو را داشته اند معتقدند، نمایشنامه خوانی در اصل یک اجرای رادیویی از یک متن نمایشی است، گاهی بازیگر برای انتقال حس خود از طریق گفتار، مجبور به انجام حرکاتی است که غیرقابل اجتناب است و نمی توان این حرکت فیزیکی را از او سلب کرد بنابراین نمی توان این دست اعمال بازیگر را به حساب بازی دیداری و صحنه ای او گذاشت.
چرا خوانش نمایشنامه به فراموشی سپرده شد؟
شاید یکی از عللی که سبب شد گروه های تئاتر جوان بیشتر از سایرین علاقمند به برگزاری خوانش نمایشنامه باشند ویژگی آموزشی این نوع از گرایش های تئاتر باشد، زیرا گروه زیادی از هنرمندان معتقدند، جنبه و بار آموزشی خوانش نمایشنامه برای تولید بهتر و ارتقای نمایشنامه و در نهایت نمایش مناسب تر بیشتر از بخش های دیگر تئاتر است، ضمن اینکه آنها نیاز اصلی و اساسی هنرمندان جوان برای تولید یک نمایش باکیفیت را آموزش مستمر و علاقمندان و پیگیری جوانان به یادگیری تئوری و عملی هنر نمایش عنوان می کنند.
اما چرا خوانش نمایشنامه با وجود فواید بسیار آن کم کم به فراموشی سپرده شد؟، به نظر می رسد یکی از عوامل شیوع کرونا و تعطیلی به ناچار اجراهای تئاتر باشد، زیرا تا قبل از آن هر روز به تعداد جلسات خوانش نمایشنامه افزوده می شد.
به نظر می رسد با کاهش میزان شیوع این بیماری لازم است گروه های نمایشی و هنرمندانی که می دانند برگزاری این خوانش تا چه اندازه در نگارش نمایشنامه های باکیفیت و در نتیجه اجرای نمایش بهتر موثر است به دنبال روشن کردن چراغ این بخش مهم از تئاتر باشند.
نظر شما